Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι: Η Γόνιμη Απάντηση

Κύριε Καθηγητά Γιανναρά,
κυρίες και κύριοι σχολιαστές και στοχαστές

Η δική μου επιτρέψτε να ονομάσω «κριτική» στα προγραφόμενα [1] κατευθύνεται προς τη διερεύνηση ύπαρξης γονιμότητας. Και εξηγώ. Το άρθρο σας κύριε Γιανναρά, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς την ιδιότητα σας, μόνο ως ευχή για το νέο έτος δεν δύναται να αντιληφθεί. Το αιχμηρές της συγγραφής σας καταδεικνύει Φόβο. Μία συνομωσιολογικής φύσεως κοινωνιό-τρομοκρατία του «δύστυχου» ελληνικού γένους.
Πιστέψτε με, δεν φοβόμαστε. Δεν ζήσαμε μεν τη Χούντα, ούτε δε τον Κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Απεναντίας, «ευτυχήσαμε» να βιώσουμε τη χρυσή δεκαετία της κατανάλωσης, του ψέματος, της αρπαγής και της μισαλλοδοξίας. Και καταντήσαμε μία Χαμένη Γενεά.[2] Χαμένη γενεά ευκαιριών. Κατασπατάληση τους στην αγορά και χρήση μόνο καταναλωτικών πάσης φύσεως άχρηστων αγαθών. Και στη μεγέθυνση ενός ευτραφούς δημόσιου τομέα. Ενός χοντρόπετσου Λεβιάθαν. Και φυσικά για όλα αυτά φταίει η προηγούμενη γενεά που δεν τόλμησε να αναδείξει ηγέτες πολιτικούς άνδρες. Και που ανάγκασε τους λίγους που τόλμησαν να ηγηθούν στις δύσκολες περιόδους κρίσεων,[3] οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κατάπτωσης, να προσχωρήσουν σε κομματικές-πελατειακές σχέσεις. Η ανικανότητα της προηγούμενης γενεάς γαλούχησε τη Χαμένη Γενεά στην οποία δυστυχώς ατύχησα να είμαι μέλος. Η Χαμένη Γενεά με τη σειρά της, μη έχοντας άλλη επιλογή, συντήρησε το χονδρόπετσο τέρας με πολιτικό «ηγέτη» παρόμοιας φύσεως. Ευτυχώς όμως, σαν άλλοτε, το Παπανδρεϊκό γένος, του Γέρου, του Ανδρέα και νυν του Γιώργου, παραμένουν ο μοναδικός άξιος φάρος ελπίδας στη νησιωτική μας χώρα.
Περίμενα από σας, στην αλλαγή του χρόνου άποψη σας, να προτείνεται μία εναλλακτική λύση. Χωρίς φόβο, βυζαντινό τελεολογικό προσανατολισμό. Μία πρόταση πολιτικής και πολιτικού ηγέτη, ικανού έστω και με τη συνδρομή 150-μελούς συμβουλευτικής ταξιαρχίας. Η στείρα κριτική μόνο γόνιμη δεν είναι. Ευελπιστώ στην επαναφορά σας σε γόνιμες ημέρες όπως μας είχατε συνηθίσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Το Πνεύμα του Χρόνου (Zeitgeist) δεν τρομάζει τους έστω λίγους που επιτύχαμε να απεμπλακούμε από το στίγμα της Χαμένης Γενεάς.[4]
Συν Γιώργο όμως και χείρα κίνει. Τουτέστιν, η ανιδιοτελής συνεισφορά του καθενός εξυπακούεται. Δεν φταίει το μέτρο όπως γράφεται αλλά το μετρούμενο. Ο Πρωθυπουργός είναι το Μέτρο, το μέσο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της πατρίδος, τον οποίο συνταγματικά κατοχυρωμένα δημοκρατικά επέλεξε η ελληνική κοινωνία. Το Μετρούμενο είμαστε όλοι εμείς. Η καθημερινή υποκουλτούρα μας απαιτεί αλλαγή, βελτίωση, πνευματική αναγέννηση και γόνιμο στοχασμό.
Ως υποκουλτούρα ορίζω την Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας και η προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.[5] Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Εν κατακλείδι, ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε την πορεία των γεγονότων και να απομονώσουμε την Ελληνική μας υποκρισία και υποκουλτούρα. Με γόνιμο διάλογο και έργα. Με προτάσεις πολιτικής και πρόταση πολιτικού ηγέτη.

[1] Γιανναράς, Χ., Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι, Η Καθημερινή, 31.12.2010
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_100048_31/12/2010_1293619 [02 Ιανουαρίου 2011]
[2] Κοιλιαρής, Β., Χαμένη Γενεά: Είδα το Χρόνο, 23.12.2010
http://vkiliaris.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html [02 Ιανουαρίου 2011]
[3] κατά τη φορά των γεγονότων σε ένα κυκλικό φάσμα πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι
[4] Ο υποφαινόμενος έχει την τιμή να ανήκει περήφανα στους λίγους αυτούς. Παρόλη την κατάσταση ανεργίας μου εδώ και 4 μήνες, με επιμονή, υπομονή, πράξεις και έργα, όχι μόνο λόγια, η αλλαγή που βιώνουμε θα φέρει την ανάσταση μας και πάλι.
[5] Κοιλιαρής, Β., Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας, 12.11.2008
http://vkiliaris.blogspot.com/2011/01/blog-post.html [02 Ιανουαρίου 2011]