Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας: Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.

Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας:
Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.



ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Επιλέγω να ξεκινήσω την παρούσα ερευνητική εργασία Περί της Υποκρισίας της Ελληνικής Κοινωνίας με τη διαπίστωση που προβαίνουν οι ξένοι επισκέπτες και διαμένοντες στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.

Επιδιώκοντας όσο είναι δυνατό να αποφύγω να υποπέσω στην παγίδα της γενίκευσης, κάτι που σε ένα θεωρητικό σύγγραμμα (πόνημα) του παρόντος εγχειρήματος αποτελεί αξιωματικά αδύνατο, θα επιδιώξω να εντοπίσω την προέκταση της προαναφερθείσας διαπίστωσης τόσο στον Επαγγελματικό βίο, κουλτούρα και καθημερινότητα της ελληνικής σύγχρονης πραγματικότητας όσο και στην Εκπαίδευση όλων των βαθμίδων στην Ελλάδα.

Αρχικά θα διασαφηνίσω την ετυμολογία της έννοιας «υποκρισία».
Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας.

Χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό καθιστώ ευκολότερη την κατανόηση του λόγου επιδίωξης του εγχειρήματος μου να αναλύσω και να αιτιολογήσω την κατάσταση, λανθάνουσα κατά τη γνώμη μου, της ελληνικής κοινωνίας και τις προεκτάσεις της στον εργασιακό χώρο και νοοτροπία των συμμετεχόντων σε αυτόν.



ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Γεγονός είναι ότι στον ιδιωτικό εργασιακό χώρο θεωρείται αποδεκτό κάποιος υπάλληλος να μην εργάζεται, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους του. Η υποτιθέμενη εργασία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή θεωρείται επαγγελματικά «εντάξει», ενώ η μελέτη εφημερίδας θεωρείται αντιεπαγγελματική πράξη. Το ποιοτικό χαρακτηριστικό απουσιάζει και σε αυτήν την περίπτωση. Το ζητούμενο δεν είναι το περιεχόμενο της εφημερίδας ή η όποια εργασία στον Η/Υ, αλλά στο γεγονός το να μην γίνεται αντιληπτή η ενέργεια μας από τους άλλους. Περιττό είναι να αναφερθεί ότι στο δημόσιο τομέα απουσιάζει συνήθως ακόμη και αυτή η υποκρισία, αφού οι ενέργειες των δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματικής φύσεως ή μη, γίνονται πολλές φορές απροκάλυπτα.

Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα φαινόμενα σε δύο κατηγορίες, με περιθώριο στατιστικού λάθους εντός του αποδεκτού για τις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες επίπεδο. Θα τολμούσα να κατηγοριοποιήσω τις συμπεριφορές στον ιδιωτικό τομέα στη σφαίρα της Υποκρισίας και τις αντίστοιχες συμπεριφορές στο δημόσιο τομέα στη σφαίρα της Υποκουλτούρας.

Εκκινώντας από την Εργασιακή Υποκρισία, θα επιχειρήσω να επικεντρωθώ στο ζητούμενο να μην γίνει αντιληπτή η όποια ενέργεια του εργαζομένου. Εφόσον αυτό επιτυγχάνεται κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επίτευξη στόχων, την αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών της επιχείρησης, ούτε με αυτή κατά αυτήν την ουσία της εργασίας. Η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα, ήτοι η παραγωγικότητα, δεν θεωρούνται προαπαιτούμενα για την επαγγελματική ανέλιξη του συναδέλφου στην πυραμίδα της διοίκησης σε μία επιχείρηση. Οι επαγγελματικές ικανότητες αποκτούν μία άλλη έννοια προσδιορισμού. Το προφίλ του manager αντανακλάται στην δεξιότητα του να χειρίζεται καταστάσεις οι οποίες γίνονται ή μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το εργασιακό περιβάλλον παρά με την ίδια την κατάσταση και στο αν είναι θεμιτή και αν έχει λόγο υπόστασης.



ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Η αξιολόγηση της απόδοσης και της αποτελεσματικότητας επίτευξης στόχων, της αφοσίωσης στο συγκρότημα και τους στόχους του, της ομαδικότητας και της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού της επιχείρησης είτε αυτή εξυπηρετεί τα επιμέρους τμήματα και τους στόχους του είτε συνολικά τον οργανισμό και τέλος η αξιολόγηση των ικανοτήτων του εργαζομένου είναι αναγκαίο και θεμιτό να πραγματοποιούνται υπό συνθήκες όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα της ίδιας της αξιολόγησης εξαρτάται τόσο από τους υπεύθυνους της αξιολόγησης όσο και από την αποδοχή της και επιρροή της στον αξιολογούμενο, δηλαδή κατά πόσον η αξιολόγηση θα έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην επαγγελματική πορεία του τελευταίου. Εφόσον αυτά απουσιάζουν η ίδια η υπόσταση της έννοιας της αξιολόγησης απουσιάζουν. Αποτέλεσμα της τελευταίας περίπτωσης θα είναι η αναζήτηση νέου επαγγελματικού χώρου από τον εργαζόμενο που έχει αυτογνωσία των ικανοτήτων του και είναι συνειδητοποιημένος για την επαγγελματική του πορεία και τις επιθυμίες του. Η αναζήτηση αυτή μπορεί να προεκτείνεται και σε νέα εργασιακά πεδία.