Σκέψεις περί Κύπρου – Κυπριακού: Το Πρόβλημα και ο Λαός

Κυπριακός «Λαός» = Δύο Κυρίαρχα / Εδραιωμένα Εθνοτικά Στοιχεία
(Ελληνικό και Τουρκικό)

Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι, με βάσει τη θεωρία περί Εθνικισμού του Hobsbawn (1990), ως Έθνος μπορεί να οριστεί, «σαν αρχική υπόθεση εργασίας, οποιοδήποτε ικανοποιητικό μεγάλο σώμα ανθρώπων των οποίων τα μέλη αυτό-θεωρούνται ως μέλη ενός "έθνους" θα αντιμετωπίζονται υπό αυτήν τη μορφή». Καταυτόν τον τρόπο ο Κυπριακός ¨Λαός¨ αυτό-προσδιορίζεται ως μονό-διεθνικός. Ενώ αποτελείται από Δύο κυρίαρχα / εδραιωμένα εθνοτικά στοιχεία, το Ελληνικό (Ελληνοκυπριακό) και το Τουρκικό (Τουρκοκυπριακό), το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και στις δύο κοινότητες με το νεωτερισμό/νεολογισμό σημαίνοντος-σημαινομένου ¨Κύπριος¨ αναφέρονται μόνο στο δικό τους εθνικό συστατικό. Δηλαδή σαν Κύπριος εννοείται είτε μόνο ο ομιλών την ελληνική έστω με το κυπριακό της ιδίωμα που είναι διαφορετικό από την επικρατούσα αττική-νεοδημοτική διάλεκτο και ο έχων τη χριστιανική βάπτιση, είτε αντίστοιχα μόνο ο ομιλών την τουρκική έστω με το κυπριακό της ιδίωμα που είναι επίσης διαφορετικό από την επικρατούσα ινσταμπουλίτικη (κωνσταντινοπολίτικη) διάλεκτο και ο έχων τη μουσουλμανική βάπτιση. Και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις προϋποθέτεται η εθνική συνειδησιακή παράμετρος.

Η σύγχυση του ελληνοκυπριακού λαού σε σχέση με την ταυτότητα του και του τι σημαίνει να είσαι Κύπριος ή ότι έχει σχέση με την πραγματική υπόσταση του ΝΑΤΟ, λόγω είτε της αμάθειας του ή της ιδιοτέλειας του, οδήγησε τους «Κυπρίους» στην απόρριψη της Νατοϊκής επιλογής το 1963-64, τη μή ένταξη της Κύπρου στον Ελληνικό πολιτικό χώρο το 1959 και στη συνεχιζόμενη έως σήμερα υποταγή των νεοκυπρίων στα στερεότυπα και στον ενδοκοινοτικό τους εθνικό διχασμό του ψευτοδιλήμματος μεταξύ της κυπριακής και της ελληνικής επιλογής.

Αφού ο Κόσμος όλος δεν αλλάζει τόσο εύκολα προς το καλύτερο, όσο εύκολα καταστρέφεται (Β’ΠΠ, Κράχ ΄29, Χούντα 67-74, Πόλεμος ΄74, Κοινωνικές Αναταραχές 2003), και αφού ο καθένας τελεολογικά κοιτά μόνο το δικό του συμφέρον ή έστω μέσω της ανιδιοτελούς αγάπης και ενδιαφέροντος που δείχνει στην πράξη, και όχι μόνο στα λόγια, προς την οικογένεια, τους φίλους και τους συγγενείς του, επιδιώκει την ευδαιμονία και την ευτυχία του, αυτά αποτελώντας παθολογικά συμπτώματα βαθύτερων αιτιών, έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων οι οποίοι απολαμβάνουν την εφήμερη ικανοποίηση, της κοντόφθαλμης στάσης σε σχέση με τη ζωή και της ιστορικό-κοινωνικής αμνησίας ή έλλειψης ενδιαφέροντος, τότε, το νόημα της αναζήτησης μου περί Κύπρου –Ασφάλειας, δεν αποσκοπεί μόνο στο αυτονόητο, ήτοι τη Λύση του Κυπριακού, αλλά πολλά περισσότερα στη ριζική μεταμόρφωση της καθημερινότητας στο νησί προς την αναδημιουργία της κυπριακής κοινωνίας όπως επίσης και της ελληνικής και τουρκικής σε πιο φυσικά πλαίσια σε σχέση με το λοιπό προηγμένο σε όλα τα επίπεδα κόσμο, έστω μακροχρόνια. Η σύγχρονη ομοιογενής υποκουλτούρα της καθημερινότητας των Ελλήνων και των Τούρκων (Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου), έστω και των Κυπρίων αν αποδεχθούμε χάριν της συζήτησης αυτό το ψευδό-διαχωρισμό, στέκεται σκόπελος απέναντι στα προαναφερθέντα ζητήματα. Η επίτευξη τους μπορεί μόνο να επιτευχθεί σε ρεαλιστικά πλαίσια εσωτερικής τάξης και διεθνούς ασφάλειας, φιλελεύθερης εξωστρεφούς οικονομικής δραστηριότητας με ταυτόχρονη εξισορρόπηση της κοινωνικό-οικονομικό-πνευματικής προόδου, με ενεργή ή έστω παθητική συμμετοχή στα κοινά όπως επίσης και με ειλικρινή καταδίκη και τιμωρία της αδικίας και του μέσου και παράλληλη προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των δύο Εθνών. Το αποτέλεσμα θα οδηγήσει εν τέλει και στη δική μου Ευδαιμονία και Ευτυχή Οικογενειακή και Συντροφική Συνύπαρξη!


Είδα το Χρόνο


Πιστεύω «είδα» (αισθάνθηκα) πώς θα μετεξελιχθεί η Κυπριακή και η Ελληνική κοινωνία στην επόμενη περίοδο (γενεά). Το μήνυμα είναι απαισιόδοξο βάσει των όσων αντίκρισα. Όμως αυτά που είδα ότι θα ακολουθήσουν στην μεθεπόμενη γενεά είναι αισιόδοξα και ενθαρρυντικά. Παράδειγμα στη δεύτερη περίπτωση αισιοδοξίας αποτελεί η Γερμανία. Αντιπαράδειγμα στην πρώτη περίπτωση απαισιοδοξίας αποτελεί η Ελλάδα. Μετά την καταστροφή έρχεται η συντήρηση, ακολουθούμενη από την κοινωνική απάθεια, απομόνωση και επανάσταση χωρίς αιτία και τέλος επέρχεται η ωριμότητα κ η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης. Αντίστοιχα στο Γερμανικό παράδειγμα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακολούθησαν ο Ψυχρός Πόλεμος, η περίοδος 70΄ς-80’ς και η «Χαμένη Γενεά» και τέλος η Νέα Ενωμένη Γερμανία της Δημοκρατίας, της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους. Δυστυχώς στο Ελληνικό αντιπαράδειγμα μετά τον εμφύλιο του 1946-49 και την Χούντα του 1967-74 ακόμα βρισκόμαστε στην περίοδο της «Χαμένης Γενεάς». Συνάμα ακολουθεί και η Κύπρος με μικρή χρονική υστέρηση, ήτοι στην κοινωνική απάθεια και απομόνωση. Στο άμεσο μέλλον η Κύπρος θα γαλουχήσει την επόμενη «Χαμένη Γενεά».

Ακριβώς αυτή την κατάσταση που αντικρίζω στον εγγύτερο ορίζοντα της Μεγαλονήσου επιζητώ να αποφύγω. Ευελπιστώ έτσι να μην χάσω την ευκαιρία αξιοποίησης της ευκαιρίας να γνωρίσω περαιτέρω τη Νέα εποχή στην προηγμένη χρονικά Δυτική Ευρώπη. Ευελπιστώ επίσης ότι όταν επιστρέψω στο απώτερο μέλλον ίσως σε μία μονιμότερη κατάσταση στην Κύπρο σε 1-2 δεκαετίες, να δύναμαι να συμβάλω και εγώ στον ταχύτερο όσο τον δυνατόν ερχομό της Νέας Εποχής και στην Κύπρο, αν όχι και στην πραγματική σύγκλιση αυτής με την υπόλοιπη Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ανεπτυγμένης Οικονομίας, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους.