Η Αλήθεια της Ζωής ... σε λίγες γραμμές!

Αφορισμοί

Εκ πρώτης όψεως, οι Κοινωνίες και οι Πολιτισμοί εξελίσσονται, αναπτύσσονται και προοδεύουν με γεωμετρική πρόοδο. Όμως, στις μεταξύ τους σχέσεις, οι Άνθρωποι εξ αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα, καθώς και πιθανόν εις το απώτερο μέλλον, δεν θα εκκινούν την πορεία της ζωής τους από το ίδιο σημείο. Δεν θα τα καταφέρνει πάντοτε ο καλύτερος, ο εργατικότερος, ο εξυπνότερος ή και ο πνευματικότερος.
Επιπλέον εάν δεν ανήκεις στην σύγχρονη ανώτερη τάξη, δεν έχεις χρήματα, δεν έχεις γνωριμίες, και περαιτέρω ο περίγυρος σου δεν σε προορίζει και ωθεί από μικρό για Μεγάλα Όνειρα, πράξεις, ευθύνες και τόλμη, τότε δεν έχεις καμία υπόθεση επιτυχίας σε αυτή τουλάχιστον τη Ζωήν! Εκτός εάν ...

"Το σημείο εκκίνησης της ζωής του καθενός είναι ίδιο, όμως με διαφορετικές προϋποθέσεις, προσδοκίες και προοπτικές! Είναι σαν να ανταγωνίζεσαι στο στίβο, στο αγώνισμα των 400 μέτρων μετ' εμποδίων. Κάποιοι όμως, εκτός του ότι ευνοούνται από εξωγενείς παράγοντες, ορίζονται να τρέξουν στον 4ο και 5ο διάδρομο, όπου τα εμπόδια των οποίων καλούνται να υπερπηδήσουν είναι τα χαμηλά και όχι τα ως είθισται υψηλότερα του δρόμου των 110μ. μετ' εμποδίων. Σε αντίθεση δηλαδή με τους καταπονημένους, τους 'Σκόπηδες' όλου του κόσμου, οι οποίοι αναγκάζονται να υπερπηδούν τα (υψηλότερα) εμπόδια του 110άρη δρόμου στο αγώνισμα του 400άρη."

Με απλούστερη παραβολή, όπως έχει περίπου ξαναγραφτεί, είναι ωσάν "να εκκινάς κούρσα 110 μ. μετ' εμποδίων έχοντας να υπερβείς τα εμπόδια του 400άρη (χαμηλότερα) αντί του 110άρη δρόμου":

Ζήτημα μοίρας, τύχης η ευνοιοκρατίας, όπως το προσεγγίσει κανείς!

---

Εάν ο υπέρτατος σκοπός του Ανθρώπου είναι η επίτευξη της ευδαιμονίας, εφόσον δυνητικά ο ευδαιμονισμός είναι επιτεύξιμος και ευκταίος, τότε τι μέλλει γενέσθαι? Ρητορικό το ερώτημα.

Αξιωματικά αποδεχόμαστε ότι Αριστοτελικά ο ευδαίμων είναι αυτός ο οποίος επιτυγχάνει τους επιμέρους στόχους που θέτει στη ζωή του. Τουτέστιν το ταξίδι, η πορεία της ζωής, προς την Ιθάκη έχει ουσία και όχι η τελεολογία, η ευδαιμονία!