Saturday 11 January 2014

Α. Σαμαράκη "Εν Ονόματι" (1998) - ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ (σελ. 110-115)


Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2013
Α. Σαμαράκη "Εν Ονόματι" (1998) - ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ (σελ. 110-115)

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Οκτωβρίου 2016

To Kill a Mockingbird (1962)

Imagine, I am only half way through this out standing motion picture and indeed, this is one of the best pragmatic #films ever, based on a novel (Harper Lee 1960), which I guess everybody should read at least once in their lives!

https://en.wikipedia.org/wiki/To_Kill_a_Mockingbird

---
"Τι πιό φανταστικό (άλλωστε) από την πραγματικότητα", τάδε έφη #Ντοστογιέφσκι (#Достоевский) [«Αδελφοί Καραμάζοφ» (1880)].

---------------------------------------------

Το Πρόβλημα, Σιωπή v. Αντίδραση!
Αν Αντίσταση τότε Νόσος, συμπτώματά της και βασική της εκδήλωση, ήτοι η “επιδημία σωτήρων¨(Χριστός) απαιτεί Αγώνα, όχι μάταιο, και επισήμανση των εν Ονόματι ως η Πραγματικότητα.
Παραθέτω αυτούσια αποσπάσματα από το έργο του μ. Α. Σαμαράκη "Εν Ονόματι" (1998), με σχολιασμό μου σε αγκύλες και παρεμβάσεις τονισμών, υπογραμμίσεων, κεφαλαίων, θαυμαστικών κλπ. Ο διάλογος που ακολουθεί αποτελεί μία εσωτερική διαλεκτική αναζήτηση του νοήματος και αποδόμησης της ματαιότητας:
Το Πρόβλημα, νομίζω, είναι απλό κατά βάθος. Ας το δούμε έτσι. Τον δέχεσαι αυτόν τον απάνθρωπο, τον παρανοϊκό κόσμο μας όπως είναι, ναι ή όχι; Αν ναι, τότε πάω πάσο. Αν όμως όχι,ερώτημα: Τί θα κάνεις εσύ ο ίδιος για να γίνει ο κόσμος μας όμορφος ή έστω λιγότερο άσχημος; [Βλ. και Εργογραφία Ν. Καζαντζάκη].
[...]
Δεν θέλει και πολλή σκέψη. Ή θα διαλέξεις τη Σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα Αντιδράσεις, θα Αντισταθείς, θα Αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα.
Θα μιλήσω. Η Σιωπή είναι φυγή, λιποταξία.
Καλά πάμε. Η σιωπή, η αδιαφορία, η απάθεια αντίκρυ στη θέα του κόσμου μας δεν ταιριάζει σ΄ ένα παιδί, σ' έναν νέο όπως εσύ. [Νέος και ώριμα ορθολογικός στην καρδιά και την ψυχή!].
Θα διαλέξω την ελευθερία να πω όχι, αρνούμαι θα πω σ' αυτήν την απάνθρωπη ανθρωπόπητα και
Φτάνει, τα έχεις ξαναπεί, κάτι καινούργιο επιτέλους.
Εντάξει, θα προσπαθήσω.
Πρόσεξε, μην αρχίσεις τα ίδια, για πολέμους, εμφύλιους σπαραγμούς, για ολοκληρωτικά, φασιστικά [και κομμουνιστικά] καθεστώτα, για ρατσισμό, για πείνα, για ανεργία [Νέων] και τα λοιπά.
Μονότερμα με πήρες. Θα βρω την άκρη μόνος μου.
Όλα αυτά που έχω πει είναι απλώς συμπτώματα της νόσου. Ποια είναι η Νόσος;
Η όλη υποδομή και δομή της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής [και δικαιικής] οργάνωσης του κόσμου μας [Πυραμοειδής Δομή Συστήματος]. Αν δεν αλλάξουν αυτά, φως δεν πρόκειται να δούμε.
Σωστό είναι. Αλλά πολύ γενικό, βρε παιδί μου.
Α, δεν προφταίνω τώρα να κάνω επεξηγήσεις και αναλύσεις. Εσύ πάντως νιώθεις τι εννοώ [και τι αισθάνομαι].
Εντάξει. Από δω και πέρα σ΄αφήνω ελεύθερο να πεις ό,τι θέλεις. Υπόσχομαι.
Τη νόσο λοιπόν πρέπει να χτυπήσουμε. Πώς όμως;
Να επισημάνουμε πρώτα μια βασική εκδήλωσή της.
Βλέπω μια επιδημία σωτήρων. Δεν είναι φαινόμενο μόνο του καιρού μας [αλλιώς θα ήμουν και εγώ υπόδουλος του πνεύματος του χρόνου – Zeitgeist που λένε και στη γερμανική] αλλά και κάθε εποχής. Ανά τους αιώνες, ξεφύτρωναν κάθε τόσο σωτήρες, ο ένας φιλοδοξούσε να σώσει τον τόπο του και τον κόσμο από έναν άλλο σωτήρα, τον προηγούμενο, και ούτω καθεξής. Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται, με κάτι παραλλαγές πότε πότε.
Κι εσύ όμως ήρθες να παίξεις ρόλο σωτήρα σ΄ αυτό το σίριαλ των σωτήρων. [Περιλαμβανομένης της παρούσης ιστολογιογραφίας].
Χμ... έτσι είναι, ομολογώ!
Δον Κιχώτης λοιπόν, έτσι;
Ας πούμε Δον Κιχώτης. Και ο Χριστός ένας δον Κιχώτης και αυτός, ένας σωτήρας... ένας ωραίος τρελός. Ο πρώτος επαναστάσης. Είπε: “Μή νομίσετε ὄτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν”.
Τι μπερδεύεις τώρα τον Χριστό;
Δεν τον μπερδεύω εγώ, αυτός ήρθε επί της Γης και μπερδέυτηκε στα ανθρώπινα.
Είδες όμως τι έπαθε.
Τον σταύρωσαν, εντάξει. Αλλά, σίγουρα, θα είχε νιώσει, με την εμφυΐα που είχε και τη διαίσθησή του, ότι η περίπτωση άνθρωπος είναι, από την ίδια της τη φύση, περιπεπλεγμένη, έχει γρανάζια μέσα σε γρανάζια, εγγενείς δυσχέρειες.
[...]. Πολλά ξέρεις φίλε.
[...]. Και αν δεν τον σταύρωναν, συνονόματε [......], θα σταυρωνόταν μόνος του. Για να πληρώσει με το αίμα του το λάθος, το κρίσιμο λάθος που είχε κάνει ο πατέρας του, ο Δημιουργός, όταν κατασκεύασε τον άνθρωπο. Να πληρώσει την ενοχή του που τόλμησε να ταράξει την ηρεμία, τη μακαριότητα των πολλών.
Όχι μόνο ξέρεις πολλά αλλά και πολλά λες.
Ασεβείς!
[...]
Επισήμανα λοιπόν τα εν ονόματι. [Επισήμανα την κοινωνική υποκουλτούρα]. Κι εκεί χτύπησα με την προκήρυξή μου [αρθρογραφία, ιστολογιογραφία κλπ μορφές παρεμβάσεων]. Είδα τι έγινε μετά. Προκηρύξεις από άλλες οργανώσεις, υπαρκτές ή φανταστικές όπως η δική μου, δεν μπορώ να ελέγξω. Ύστερα οι εκδηλώσεις βίας, φαύλος κύκλος. Με κατάληξη να χυθεί αίμα αθώων. Και δεν μπορεί κανείς να προφητέψει τι θα ξημερώσει αύριο, μπορεί και χειρότερα.
Εσύ τι λες τώρα; Ο αγώνας που θέλησες να ξεκινήσεις βλέπεις πού έφτασε;
Ναι. Και νιώθω παγιδευμένος μέσα στο δίχτυ που έφτιαξα εγώ. Αισθάνομαι ένοχος. Δεν μπορώ να το αντέξω αυτό, πρέπει να πληρώσω εγώ, ο ένοχος. Έπαιξα κι έχασα, είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. [Αδιέξοδο!].
Οπότε, τι συμπέρασμα βγάζεις; Ο αγώνας για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου και της κοινωνίας είναι λοιπόν μάταιος;
Α, όχι! Πότε πετυχαίνει αυτός ο αγώνας, πότε όχι. Αλλά μόνο ο αγώνας μπορεί να μας οδηγήσει σε κάτι λιγότερο σκοτεινό από το σήμερα. Οι άνθρωποι θα διψάνε πάντα για ειρήνη, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι ένα πανίσχυρο ένστικτο, καμιά δύναμη, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να το σβήσει από την ψυχή του ανθρώπου.
[[Βλ. συνεχείς και συνεχιζόμενες, ειρηνικές και βίαιες, επαναστάσεις, διαδηλώσεις και αντιδιαδηλωσεις, τρομοκρατικές ενέργειες και καταπολέμησή τους, πραξικοπήματα, Άνοιξες και Φθινόπωρα, εμφύλιες και ενδοκρατικές συγκρούσεις και διεθνείς επεμβάσεις]
[“Ανθρωπιστικές” και Ευθύνης Προστασίας – βλ. Μεταπτυχιακή μου Διπλωματική: Ο ρόλος των διεθνών περιφερειακών οργανισμών στην επίλυση συγκρούσεων: ο Οργανισμός του Βόρειο-Ατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) (2011) https://www.academia.edu/1014965/_- _]]
Αν αυτή η ιστορία που ξεκίνησες στην πόλη μας την έγραφες μυθιστόρημα, θα σου έλεγαν μερικοί ότι είναι εξωπραγματική, φανταστική. [Αυτοκριτική/Μετακριτική Α. Σαμαράκη].
Μα εγώ δεν γράφω μυθιστόρημα. Την πραγματικότητα καταγράφω, αυτήν τη συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Ν.Ξυλουρης-Γ.Ριτσος - Και Να Αδερφε Μου (1975)
[...] "Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε
Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα.
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο”.
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Ξυλούρης ( Ντουέτο ) http://www.youtube.com/watch?v=5vOn7IhfhzE
(...) Ή μήπως ο Ντοστογιέφσκι (Достоевский) δεν είπε:
“Τι πιο φανταστικό από την πραγματικότητα;” [«Αδελφοί Καραμάζοφ» (1880)].
---
O καθηγητής Γραμματικάκης φωνάζει: Συλλάβετέ με, είμαι υποψήφιος τρομοκράτης... Πηγή: O καθηγητής Γραμματικάκης φωνάζει: Συλλάβετέ με, είμαι υποψήφιος τρομοκράτης... | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/138098#ixzz2q7y7UXMJ
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι διανοούμενοι, οι στοχαστές, οι ακαδημαϊκοί και οι "πολιτικοί", σε εισαγωγικά γιατί δεν αναφέρομαι στους κατ' ευφημισμόν πολιτικοποιούς μας αλλά στους υπεύθυνους συμπολίτες μας, που θα αντιδρούν νοητικά και ουσιαστικά ενάντια στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική μας κατάπτωση ...
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο νεολογισμός του καθηγητή περί τεχνολογικής εξέλιξης του εξοστρακισμού : ), ως τη δική του μορφή επαναστατικής δράσης ενάντια στο μόρφωμα που λέγεται σύγχρονη δημοκρατία, στον ευρύτερο ελληνισμό!
Αναμένοντας τη σύγχρονη Ιθάκη (Καστελλόριζο), και συνεχίζοντας το ταξίδι της ζωής, σας χαιρετώ, αναμένοντας τη διάψευση ή την επιβεβαίωση του κεντρικού νοήματος που ο μ. Α. Σαμαράκης μας κληρονόμησε με το "Εν Ονόματί" του !!

No comments: