Περί λεγόμενου κυπριακού Μνημονίου !

Λευκωσία, Τετάρτη, 6 Δεκεμβρίου 2012

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Περί λεγόμενου κυπριακού Μνημονίου !

Βασίλης Κοιλιαρής, Οικονομολόγος - Διεθνολόγος

Αναφορικά με το διαπραγματευόμενο λεγόμενο κυπριακό Μνημόνιο Ι, γιατί αναμένονται και άλλα με δυσμενέστερους όρους για τους εργαζομένους, έχω τρία σημεία να καταθέσω προς προβληματισμό και συζήτηση:

1. Με ποια λογική / αιτιολογία / επιχειρηματολογία καθορίστηκαν οι μειώσεις τόσο του αριθμού εργαζομένων σε κάθε κατηγορία / καθεστώς εργασίας (ωρομίσθιοι, ορισμένου χρόνου / έκτακτοι, μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι), όσο και οι ποσοστιαίες αναπροσαρμογές των εισφορών, φόρων, επιδομάτων, μισθών και συντάξεων;

Καλό θα ήταν η Τρόικα να παρέθετε το σκεπτικό και την τεχνοκρατική οικονομοτεχνική της εργασία, βάσει της οποίας προέκυψαν οι μειώσεις του προσωπικού στη δημόσια υπηρεσία

2. Αυτοί που κόπτονται για την εφαρμογή του μνημονίου, το συντομότερο δυνατόν, μπορούν να μας εξηγήσουν γιατί τόσα χρόνια ΑΠΕΤΥΧΑΝ παταγωδώς να εφαρμόσουν στο ελάχιστο τα μέτρα του προτεινόμενου Μνημονίου Ι, εκεί που μερικοί τροϊκανοί γραφειοκράτες, μέσα σε μερικούς μήνες, "κατάφεραν" να προσδιορίσουν αυτά τα απεχθή μεν, αλλά αναγκαία δε μέτρα δημοσιονομικής και οργανωτικής προσαρμογής της κυπριακής οικονομίας σε ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο λειτουργίας;

Αναμένουμε από τον κυπριακό λαό, στις επόμενες κατά σειρά εκλογικές αναμετρήσεις, τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, να σταματήσει επιτέλους να επιβραβεύει την ανικανότητα, την αναλγησία, το κατεστημένο, τα ίδια πρόσωπα που αδυνατούν να ωθήσουν τη χώρα μπροστά και τα οποία συνεχίζουν με ένα ξύλινο πολιτικό λόγο να πουλάνε τα ίδια παραμύθια. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις σε κάθε κομματικό μηχανισμό, ανεξαρτήτως ιδεολογικής αντίληψης. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η εύρεση αυτών των φωστήρων ελπίδας, κάτι που όμως, σε μια μικρή κοινωνία όπως είναι η κυπριακή, με λίγη προσπάθεια, συμμετοχή και συλλογική κοινωνική αντίληψη, είναι απόλυτα εφικτό.

3. Η μνημονιακή ανάγκη δεν προέκυψε από το πουθενά. Ήταν αναμενόμενη, επακόλουθο της χρόνιας ασθένειας του κυπριακού συστήματος οργάνωσης και λειτουργίας, πολιτικής κουλτούρας και προσδοκιών διαβίωσης σε ένα επίπεδο ζωής μη ανταποκρινόμενο στις πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού και τα ουσιαστικά ζητήματα που θα ανέμενε κανείς να καθορίζουν τις προτεραιότητές μας. Όταν το όραμα του λαού περιορίζεται στην δια βίου αποκατάσταση στη δημόσια υπηρεσία, στη λιγότερη δυνατή προσπάθεια και στην καρεκλοκενταυρία, τότε ας μην απορούμε γιατί φτάσαμε ως εδώ. Και ακόμα πάτο δεν πιάσαμε, γιατί ακολουθούν τρις χειρότερα.

Η ολοκληρωτική απουσία εισαγωγής μέτρων αναπτυξιακής πολιτικής, παράλληλα με τα μέτρα λιτότητας, παραδείγματος χάριν, μεταξύ άλλων,:

• Επενδύσεων σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και σε υποδομές Βιώσιμης Ανάπτυξης [1], μέσω παραδείγματος χάριν της αξιοποίησης της κυπριακής άγονης υπαίθρου με οργανικές καλλιέργειες, όπου η αγροτική γη θα παρέχεται με μηδενικό κόστος σε νέους αγρότες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, υπό προϋποθέσεις, για την αξιοποίησή της, μέσω της εγκατάστασης φωτοβολταϊκών συστημάτων στις σκεπές οικοδομών μεγάλης επιφάνειας, για την ενεργειακή αυτονομία κάθε κτιριακής εγκατάστασης, καθώς και μέσω της στρατηγικής αξιοποίησης των ενεργειακών μας αποθεμάτων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη [2],

• Κινήτρων για αύξηση του πληθυσμού, μέσω κυρίως γεννήσεων ημεδαπών, για να συνεχίσουν και οι επόμενες γενεές συνταξιούχων να χρηματοδοτούνται από μόνιμα εγκατεστημένους εργαζομένους στο νησί (και όχι μέσω της χρηματοδότησης των κοινωνικών ασφαλίσεων και των συντάξεων από τη μετανάστευση, νόμιμη ή παράνομη, που είναι πηγή χρηματοδότησης των συνταξιοδοτικών ταμείων μόνο σε περιόδους ανάπτυξης μιας οικονομίας και όχι μόνιμος μηχανισμός - πηγή εισοδήματος για μια εγχώρια οικονομία), αφού η υλοποίηση της πολιτικής της αναπλήρωσης, τουλάχιστον, του ημεδαπού πληθυσμού (2,1 παιδιά ανά γυναίκα σε γόνιμη αναπαραγωγική ηλικία) αποτελεί την μόνη πραγματική διέξοδο από την κρίση, αφού το μέλλον είναι τα παιδιά, τα οποία όταν ενηλικιωθούν θα αποτελούν την ασπίδα του κοινωνικού κράτους, εφόσον βρίσκουν εργασία σε μια υγιή και ανταγωνιστική οικονομία υψηλής παραγωγικότητας στα πλαίσια της βιώσιμης ανάπτυξης,

• Χρηματοδότησης της επιχειρηματικότητας για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, π.χ. επιδοτώντας το επιτόκιο επιχειρηματικού δανεισμού και μειώνοντας στο ήμισυ τη φορολογία επί των κερδών και του τέλους επιτηδεύματος για την πρώτη τριετία λειτουργίας της νέας επιχείρησης,

και, τέλος,

• Δημιουργίας κοιτίδων ευνοϊκής συ-στέγασης επιχειρήσεων και ερευνητικών κέντρων, π.χ. μεταξύ της βιομηχανικής ζώνης Λευκωσίας – Αγλαντζιάς και της Πανεπιστημιούπολης, όπου οι συνέργειες μπορούν να δώσουν την αναγκαία προστιθέμενη αξία στην Έρευνα, την Καινοτομία και την Ανάπτυξη,

καταδεικνύει την παντελή απουσία ευαισθησίας και γνώσης από πλευράς των γραφικών γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, περί κοινωνιολογικών ζητημάτων, βασικών πανανθρώπινων αρχών και αξιών όπως, μεταξύ άλλων, δημοκρατίας και κοινωνικού διαλόγου, δικαιοσύνης και ισότιμης κατανομής βαρών, αλληλεγγύης και επικουρικότητας, καθώς και απάθειάς τους στην προσέγγιση των κατακτημένων με αίμα και ιδρώτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη ζωή, την εργασία, τη δημιουργία οικογένειας, της αξιοπρεπούς διαβίωσης και των γηρατειών.

Προφανώς, το μίασμα, δεν βαραίνει μόνο τους αγνώμονες τροϊκανούς (μιας και οι μισθοί τους πληρώνονται εμμέσως και από εμάς, τους κύπριους πολίτες, μέσω των εισφορών της Κυπριακής Δημοκρατίας στους οικείους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους οι εν λόγω "κύριοι" απασχολούνται). Οι "δυστυχείς" τροϊκανοί [3], οι οποίοι αγνοούν τα βασικά περί της ελληνικής πραγματικότητας και της κυπριακής ιδιαιτερότητας, ήτοι ενός μοιρασμένου νησιού, που βρίσκεται "στο στόμα του λύκου", στην άκρη της ανατολικής Μεσογείου, περιβαλλόμενο από κράτη που τώρα βιώνουν τη δημοκρατική τους μετάβαση, μέσω της λεγόμενης αραβικής άνοιξης, που κινδυνεύει να μετατραπεί σε αραβικό χειμώνα, ενώ δίπλα μας μαίνονται εμφύλιοι πόλεμοι και διασυνοριακές διαμάχες με εκατόμβες χιλιάδων νεκρών και εκατομμυρίων προσφύγων (Συρία, Παλαιστίνη, Λίβανος και παραπέρα Ιράκ), απλά κάνουν τη δουλειά που τους έμαθαν να εφαρμόζουν σε χώρες με υψηλό κίνδυνο πτώχευσης.

Το μίασμα βαραίνει εξίσου και περισσότερο εμάς, τους πολίτες αυτής της χώρας και τους πολιτικούς μας αντιπροσώπους, οι οποίοι δεν τίμησαν το κοινωνικό συμβόλαιο που συνυπογράψαμε.

[1] Υπενθυμίζεται ότι η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης καθορίστηκε στην Έκθεση της Επιτροπής Brundland (1987) ως “η ανάπτυξη η οποία ανταποκρίνεται στις ανάγκες της παρούσας γενιάς, αλλά δεν θέτει σε κίνδυνο της αναπτυξιακές δυνατότητες των επόμενων γενιών”. Η βιώσιμη ανάπτυξη προϋποθέτει δύο βασικούς άξονες: α) την κεντρική ιδέα των 'αναγκών', συγκεκριμένα των βασικών εκείνων αναγκών των φτωχώτερων κοινωνικών στρωμάτων του κόσμου, στις οποίες θα πρέπει να δίδεται επιτακτικά η αναγκαία προτεραιότητα• και β) η κεντρική ιδέα της επιβολής κρατικών περιορισμών στην τεχνολογία και την οργάνωση της κοινωνίας βάσει της ικανότητας του περιβάλλοντος να ανταποκριθεί στις ανάγκες της παρούσας και των μελλοντικών γενεών. Βλ. UN Documents: Gathering a body of global agreements. Our Common Future, Chapter 2: Towards Sustainable Development.

[2[] Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη είναι μία ζώνη θαλάσσιας δικαιοδοσίας και δικαιωμάτων των παράκτιων κρατών, με τεράστιο εύρος (μέχρι και 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές), που περιλαμβάνει τα ύδατα, το βυθό και το υπέδαφος της περιοχής της, και αρχίζει μετά το τέλος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Ο θεσμός αυτός αποτελεί τη σημαντικότερη και επαναστατικότερη καινοτομία του νέου δικαίου της θάλασσας όπως υιοθετήθηκε στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982. Πηγή: Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για την Εκπαίδευση, Ίδρυμα Ενέργειας Κύπρου.

http://www.cie.org.cy/sxoliko.html#menu4-11

[3] Οι "αναίσθητοι" τροϊκανοί, προφανώς, είναι υποπροϊόντα του συστήματος, που αναδεικνύει στις τεχνοκρατικές θέσεις τους βολεμένους, τους γόνους νεογιάππηδων οικογενειών, τους γόνους τεχνοκρατών δημοσίων κρατικών υπηρεσιών και διεθνών οργανισμών, τους γόνους κομματικών οικογενειοκρατιών και κάθε λογής γόνο, στον οποίο απουσιάζει η συσσωρευμένη γνώση παιδείας και υπαρξιακής αντίληψης (που συνήθως κατέχουν οι καλλιεργημένοι άρχοντες και μη σε κάθε κοινωνία). Οι εν λόγω "γόνοι", θυμίζουμε ότι έχουν βολευτεί στις θέσεις τους στους μεγάλους αυτούς διεθνείς γραφειοκρατικούς οργανισμούς, με παχουλούς μισθούς οι οποίοι υπόκεινται σε φοροαπαλλαγές, επιδόματα κάθε λογής και οι οποίοι μισθολογικά βρίσκονται σε υπερτριπλάσια επίπεδα απολαβών από το μέσο Ευρωπαίο δημόσιο υπάλληλο.