Λευκωσία,
Τρίτη, 19 Νοεμβρίου 2013
Παρέμβαση – Ιστολογιογραφία
Υπερείδη Επιτάφιος !!
Βασίλη ΚΟΙΛΙΑΡΗ,
Οικονομολόγου - Διεθνολόγου
Ο ευρύτερος Ελληνισμός απώλεσε ένα πρώην πρόεδρο δημοκρατίας. Όχι της παράταξης που υποστηρίζω, χωρίς αυτό να έχει σημασία. Πήγα ιδιωτικά στην κηδεία σήμερα, όπως θα όφειλαν όλοι οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της Κύπρου, μια και κηρύχθηκε τριήμερο πένθος και δημόσια αργία.
Ο πολιτικός Υπερείδης[1], έδρασε στην αρχαία Αθήνα, την εποχή της Μακεδονικής κυριαρχίας και οφείλει το προσωνύμιό του στις αγορεύσεις του, ως ηγέτη της αντιμακεδονικής παράταξης, καθώς και στα εμφυολογήματά του, δηλαδή τα έξυπνά του αστεία. Ετυμολογικά σημαίνει αυτός στον οποίον μπορεί κάποιος να βασιστεί.[2]
Ο μ. Γλαύκος Κληρίδης «βαπτίσθηκε» με το ψευδώνυμο «Υπερείδης», ανταποκρινόμενος πλήρως στα δύο προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του αρχαίου Αθηναίου πολιτικού. Αγόρευσε πολλάκις υπέρ των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, που συνελήφθηκαν από τους Βρετανούς αποικιοκράτες, όπως επίσης γνωστό ήταν το πηγαίο του χιούμορ, καθόλη τη διάρκεια της δεκαετούς του διακυβέρνησης της Κύπρου. Στους πολιτικούς “ώμους” του Γλαύκου Κληρίδη στηρίχθηκε και συνεχίζει να βασίζεται μεγάλη μερίδα της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, καθώς και πλήθος πολιτών της κεντροδεξιάς παράταξης.
Σήμερα επικήδειοι λόγοι ειπώθηκαν πολλοί και άρθρα δημοσιοποιήθηκαν ήδη αρκετά, από γνώστες της βιογραφίας, της προσωπικότητας και της πολιτικής δράσης του τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Η δική μου μινιμαλιστική συνεισφορά στο δημόσιο λόγο αποσκοπεί στη σύνδεση της σημαδιακής ημέρας κοίμησης του μ. Γλαύκου Κληρίδη με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους.
15 Νοεμβρίου 1983, το κατοχικό καθεστώς επιχειρεί, ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα, να νομιμοποιήσει τη ντε φάκτο διχοτόμηση.
15 Νοεμβρίου 2013, μια ιστορική-πολιτική προσωπικότητα της Κύπρου, των τελευταίων έξι δεκαετιών, κοιμήθηκε πλήρης ημερών.
Πώς συνδέονται τα δύο αυτά γεγονότα, πέραν της ημερολογιακής σύμπτωσης;
Καταρχάς, ο μακαριστός Πρόεδρος αποτέλεσε έναν από τους κύριους εκπροσώπους της δεύτερης γενεάς ακραιφνών πολιτικών της σύγχρονης ΚΔ. Όπως αναφέρει ο ίδιος στο τετράτομο συγγραφικό του έργο[3]:
Σπάνια μια χώρα ήταν τόσο τυχερή ώστε να έχει δύο εθνικούς ηγέτες με τόσο μεγάλες ικανότητες, ο καθένας στον τομέα του – ο Μακάριος στην καθοδήγηση του πολιτικού αγώνα για την Ένωση κι ο Γρίβας στη διοίκηση του στρατιωτικού. Κι όμως, μόλις ο αγώνας για την Ένωση έληξε ή μπήκε στο ράφι με το συμβιβασμό της ανεξαρτησίας, σπάνια ένα νεογέννητο δικοινοτικό κράτος είχε μεγαλύτερη ανάγκη για πολιτικούς και μικρότερη για εθνικούς ηγέτες.
Το τέλος της πρώτης γενιάς ηγετών του κυπριακού ελληνισμού, οδήγησε το λαό στο διχασμό μεταξύ μακαριακής-αντιγριβικής και γριβικής-αντιμακαριακής παράταξης, που επέφερε τα γνωστά απεχθή αποτελέσματα του πραξικοπήματος, της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής μέρους της κοινής μας πατρίδας με τους Τουρκοκυπρίους. Η εκκλησία αφοσιώθηκε, θεωρητικά, εκτός μερικών της, θνησιγενούς φύσεως, πολιτικών ξεσπασμάτων, στον πνευματικό της ρόλο. Ο στρατός υποκλίθηκε έναντι της δημοκρατίας και της πολιτικής εξουσίας, ως όφειλε, τελώντας το ρόλο που του αναλογεί, της διατήρησης της ειρήνης και της ασφάλειας στην εδαφική περιοχή που σήμερα ρεαλιστικά μπορεί να επιληφθεί. Η εποχή των εθνικών ηγετών έκλεισε από καιρό τον ιστορικό της κύκλο.
Η δεύτερη γενεά ηγετών της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου, βίωσε δια ζώσης τα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν με αίμα, βία, καταστροφή και υποδούλωση τον κυπριακό λαό. Η γενιά αυτή επανδρώθηκε από πολιτικούς που εντρύφησαν στο Κυπριακό πρόβλημα έχοντας διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές. Εξ αυτών, ο Γλαύκος Κληρίδης, ως η προσωποποίηση της σχολής του πατριωτικού ρεαλισμού, γεννημένος σε μια εποχή όπου το έθνος και η θρησκεία καθόριζαν εν πολλοίς την ταυτότητα του λαού της Νήσου, στα πλαίσια πάντοτε της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, φεύγοντας από τα κόσμια, οδηγεί προς κλείσιμο το δεύτερο ιστορικό κύκλο της πατρίδας μας.
Το ιστορικό ατύχημα μιας ανεπιθύμητης γέννησης-δημιουργίας της ΚΔ, τα εμφυλιακά λάθη της πρόσφατής μας ιστορίας, οι εθνικοί διχασμοί και η διχόνοια[4] που μικροπολιτικά συμφέροντα επιβάλλουν στη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία, ας ταφούν επιτέλους οριστικά και να αποτελούν απλά θύμηση και μαθήματα ιστορίας, αποκρουστικά επαναλήψεώς τους.
Είθε η μέρα αυτή, η 15η Νοεμβρίου, να αποτελέσει σταθμό μνημόνευσης της ιστορίας μας και απαρχή του τέλους της ντε φάκτο διχοτόμησης της Νήσου. Μακάρι δε η Κύπρος, ο λαός και η πολιτική ηγεσία, καθώς και η κοινωνία των πολιτών, ως μια νέα, τρίτη, γενιά φορέων πολιτικής ευθύνης, πολιτικών και πολιτών, να συνδράμουν στην επανένωση, στη βάση πραγματιστικών και βιώσιμων σχεδίων επίλυσης του Προβλήματος. Τέλος, η τριακονταετία της ντροπής που φόρτωσε στις “πλάτες” του λαού ο στραβός εθνικισμός ημετέρων και υμετέρων, ας μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, φέρνοντας την Επανένωση της Νήσου εγγύτερα.
---
[1] http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Suggrafeis/Ypereidis.htm
[2] ερείδομαι [eríδome] Ρ : (λόγ.) στηρίζομαι ή βασίζομαι σε κτ. [λόγ. < αρχ. ἐρείδω μέσο κατά το στηρίζομαι].
http://www.greek-language.gr
[3] Κληρίδης Γ. (1988). Η Κατάθεσή μου. Εκδ. Αλήθεια, τ. 1, σ. 23.
[4] Όπ. πρ., σσ. 17-29.
