12-19 Ιουλίου 2011
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
Τραγωδία και έγκλημα μαζί !
Αποφθέγματα στον απότοκο της τραγωδίας και της δολοφονικής αμέλειας που οδήγησε στην καταστροφή στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στην Κύπρο
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα το Βήμα online. Βλ. Το Βήμα, «Γνώμες», Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011.
Ένα άρθρο το οποίο έγραψα στον απότοκο της τραγωδίας και της δολοφονικής αμέλειας που οδήγησε στην καταστροφή στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στην Κύπρο.
Περίληψη: Στο άρθρο αυτό, θίγω ζητήματα εθνικής εσωτερικής ασφάλειας, λανθασμένων επιλογών εθνικού συμφέροντος εκτός πεπατημένης όπως επίσης και το μέγιστο θέμα του δημοκρατικού ελλείμματος. Ως αλληλουχία παραγόντων, αποτέλεσαν τα αίτια του δυστυχήματος στη ναυτική βάση "Ευάγγελος Φλωράκης" με τους δεκατρείς ηρωικά πεσόντες στρατιωτικούς και μέλη των σωμάτων ασφαλείας της πατρίδος.
Λέξεις Κλειδιά: τραγωδία, έγκλημα, αμέλεια, ωχαδερφισμός, ευθυνοφοβία, δικαιοσύνη, έλλειμμα δημοκρατίας, συνείδηση, Ελληνισμός
Πάλι θάλασσα τα κάναμε! Τραγωδία και έγκλημα μαζί. Σήμερα περίθαλψη, αύριο μνημόνευση, μεθαύριο δίκη και καταδίκη των υπευθύνων! Όταν επικρατεί το "σιγά το πράμα, θωρούμεν" κλπ (ο ωχαδερφισμός δηλαδή), λογικό επακόλουθο είναι να έχουμε και δολοφονικές αμέλειες ! Συνένοχοι είμαστε όλοι μας ... Κρίμα, και πάλι κρίμα!
Έχοντας υπηρετήσει την Εθνική Φρουρά για 26 μήνες, γνωρίζω από πρώτο χέρι την αθλιότητα και τον αντί-επαγγελματισμό που επικρατεί. Φυσικό είναι όταν παίρνουν τηλέφωνο οι γονείς πιέζοντας πολιτικούς και στρατιωτικούς, να προσέχουν τα "μωρά" τους που υπηρετούν το έθνος. Όταν το μέσο (βύσμα) καλά κρατεί και στην εθνοφρουρά. Όταν οι πολιτικοί εμπλέκονται και διαπλέκονται με ρουσφετολογικές παρεμβάσεις, οδηγώντας σε ομηρία προαγωγών τους στρατιωτικούς. 'Όταν η ευθυνοφοβία, η μεταφορά ευθύνης από υπουργείο σε υπουργείο, από υπηρεσία σε υπηρεσία, και από μονάδα σε μονάδα υπερκεράζουν το εθνικό συμφέρον.
Όταν ο κατακρεουργέας του λαού του Σύριος Ασσάαντ δολοφονεί εν ψυχρώ το Συριακό λαό του, και ο θεοφοβούμενος, συμφεροντολόγος τυχοδιώκτης Αχμαντινετζάντ, επίσης δολοφόνος του Ιρανικού λαού, αναβαθμίζονται, πρωτάκουστο, σε εν δυνάμει συμμάχους του Κυπριακού λαού, από τους δήθεν εκπροσώπους του εργαζόμενου Κυπριακού λαού.
Έγκλημα λοιπόν που αναζητεί την τιμωρία και τη δικαιοσύνη. Καιρός να ξεφορτωθούμε τα ανατολικά απολιθώματα του παρελθόντος. Και ας αναζητήσουμε τη λύση και το μέλλον μας στα δυτικά μας πρότυπα και ρίζες!
Πώς φθάσαμε όμως έως εδώ; Δήλωση του τ. υπουργού αμύνης Παπακώστα, «θαυμάστε» τον:
Τα κοντέινερ τοποθετήθηκαν πρόχειρα σε ένα ύψωμα της βάσης, με ελλιπή μέτρα ασφάλειας και αποθήκευσης. Ο ίδιος ο διοικητής της βάσης πλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης [από τους πρώτους που σκοτώθηκαν από τη φονική έκρηξη, (σαν να ήθελε να ξεπλύνει το μίασμα που ακολουθεί το επίθετό του πέφτοντας μαχόμενος εν καιρώ ειρήνης, αν και τυπικά ακόμα σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία)] είχε προειδοποιήσει για το «κακό που ερχόταν», αλλά ουδείς έδινε σημασία. Ο παραιτηθείς υπουργός Άμυνας Παπακώστας, διαβεβαίωνε μάλιστα ότι «το συγκεκριμένο υλικό που είχε κατασχεθεί είναι απολύτως ασφαλές. […] (Είπε μάλιστα ότι) θα μπορούσε να τοποθετηθεί και σε κατοικημένες περιοχές, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος.»
Ποια δικαιοσύνη αναζητούμε? Όταν απονέμεται χάρη στο δοσίλογο και προδότη Νίκο Σαμψών, έχοντας υπηρετήσει μόνο 3 χρόνια φυλακή; Αυτόν που ψευδοηγήθηκε της πατρίδας παραδίδοντας τη μισή από όση πραξικοπηματικά οικειοποιήθηκε, μην έχουμε ψευτοδιλήμματα ότι θα απονεμηθεί δικαιοσύνη στη σημερινή τραγωδία που έπληξε το έθνος μας! Υπόψιν, χωρίς να θέλω να κατανέμω ευθύνες γονέων (σαν αμαρτίες γονέων που παιδέυουσιν τέκνα), αφού ο υιός Σαμψών σήμερα είναι βουλευτής του ΔΗΣΥ, ακόμα και εάν διωχθεί ποινικά ο υπουργός, και καρατομηθεί πολιτικά ο πρόεδρος, έχω την αίσθηση ότι με τη νοοτροπία που έχουμε και την ανορθολογική μας ανοχή, σε μία γενιά, πάλι, τα τέκνα τους θα μας ποδηγετούν πολιτικά.
Ένα απαισιόδοξο μήνυμα, εκτός εάν αρχίσουμε όλοι να συμμετέχουμε στα κοινά ενεργά, και να ψηφίζουμε άτομα άξια, αποδεδειγμένα βάση του βιογραφικού τους, της εμπειρίας και των ενεργειών τους.[1] Και όχι λόγω του επιθέτου και του βαρύ ονόματος που κουβαλούν. Όλα τα κόμματα στο ίδιο καζάνι βράζουν με τις πολιτικές οικογένειες να εναλλάσσονται στην εξουσία. Αυτό δεν είναι κατανάγκην κακό. Εφόσον είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας όπως είναι στην Κύπρο και την Ελλάδα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσει η μέρα που θα ξημερώσει που θα έχουμε και εμείς (ο Ελληνισμός) ένα «ομπαμικού τύπου» ηγέτη, να φέρει την Ισορροπία στο Νησί και τη Δικαιοσύνη!
Ίσως ήρθε η ώρα μίας νέας κυβέρνησης, με στοιχεία οικουμενικής διάστασης, έως ότου ξεπεράσουμε την κρίση αυτή, και γιατί όχι, έως ότου επιτύχουμε επιτέλους μία δίκαιη, όσο το δυνατόν, αλλά κυρίως βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Ας αναζητήσουμε όλοι μας το πρόσωπο που θα μπορούσε να ηγηθεί της πατρίδος σε μία από τις κρισιμότερες σύγχρονες της προκλήσεις. Δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός ή αυτή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στις επόμενες εκλογές επιβάλλεται να απορρίψουμε τα απολιθώματα του παρελθόντος και τα νεοπλάσματα επίσης (βλ. τέκνα πολιτικών οικογενειών, ξύλινο πολιτικό λόγο, απολιτίκ νεογιάππιδες, και όλους όσους δεν έχουν ιδρώσει ποτέ σκεφτόμενοι την αυριανή ημέρα, ανίκανους και υπόδουλους της εικόνας και του συστήματος).
Κάπου εκεί έξω υπάρχει η ελπίδα. Υπάρχουν άτομα που αξίζουν μία ευκαιρία να ηγηθούν. Απλά ακούστε τους, αναζητήστε τους, ανοίξτε τα μάτια και θα τους βρείτε. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μακριά από τα ριάλιτη, μακριά από τους υποκριτικούς κοστουμαρισμούς και τα αλαζονικά τακούνια!
Και ένα θετικό, αισιόδοξο μήνυμα. Η κρίση και η καταστροφή ανέδειξαν, έστω εν μέρει, τον ηρωισμό του κυπριακού Ελληνισμού, την αλληλεγγύη και την αυταπάρνηση του. Κυρίως όμως ξύπνησαν το υπό-συνειδησιακό του εθνικό φρόνημα.
Ευκαιρία επίσης για τους κυβερνώντες, που τόσα χρόνια τους αδικούσε η δήθεν εθνικόφρονα δεξιά, σάμπως και δεν υπάρχει Έλληνας αριστερός και προοδευτικός, ευκαιρία λοιπόν για την αριστερά η αυτομαστίγωση της.[2] Να παραδεχθεί τις όποιες ποινικές ευθύνες υπάρχουν, και να παραιτηθεί σύσσωμη αναλαμβάνοντας και την πολιτική ευθύνη. Η ευθιξία της, στεκάμενη στο ύψος της ιστορικής της ευθύνης, μόνο υστεροφημία και μελλοντική ανάσταση θα της προσδώσει. Ας φανεί ικανή και δίκαιη απέναντι στον κυπριακό λαό, τον έχων ελληνική συνείδηση, σε αντίθεση με την επίπλαστη εθνικιστική συντηρητική παράταξη, που, οικειοποιούμενη αποκλειστικά τον Ελληνισμό, έχει καταφέρει να απομονωθεί από την πραγματικότητα. Μία δεξιά η οποία φάνηκε ανάξια να τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπαίτιους της κυπριακής ολοκληρωτικής τραγωδίας του ’74, και η οποία παρέδωσε ένα ελλιπές πόρισμα «φακέλου της Κύπρου» όπως επίσης δεν οδήγησε στην παραδειγματική τιμωρία τους προδότες – στελέχη της.
Μην ξεχνάμε ότι η Γαλλική δεξιά ανέδειξε τον γίγαντα Ντε Γκωλ, και ο Πεταίν ποτέ δεν τόλμησε να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο μετά την προδοσία του και μάλιστα πέθανε στη φυλακή.
Ενώ εδώ, στον Ελληνισμό γενικά,[3] μόνο ο προδότης χουντικός ταξίαρχος Δημήτρης Ιωαννίδης πέθανε φυλακισμένος ένα χρόνο περίπου πριν. Ευτυχώς που ο ήρωας πλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης έσωσε το επίθετο αυτό, προσδίδοντας του μία λυτρωτική πλέον υπόσταση.
Τιμή και δόξα στους πεσόντες της μαύρης 11ης Ιουλίου 2011 στη ναυτική βάση που φέρει το όνομα ενός άλλου ήρωα, του αρχηγού της Εθνικής Φρουράς αντιστράτηγου Ευάγγελου Φλωράκη, πεσόντα στις 10 Ιουλίου 2002!
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
έφεδρος ανθυπολοχαγός Πεζικού
Διεθνολόγος (ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις)
Οικονομολόγος (BSc στην Οικονομική Επιστήμη)
1] Πιστεύω ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Αλλιώς δεν εξηγείται πως κάποιο άτομο με το αντιστασιακό παρελθόν, δράση και τόσο αξιόλογο βιογραφικό, ιδρυτή της ΜΜΑΔ μεταξύ άλλων, να κάνει ένα τόσο τραγικό λάθος! Ίσως να τους ξεπέρασαν οι εξελίξεις, και μένοντας προσκολλημένοι στο μαρξιστικό τους παρελθόν, χωρίς επίγνωση του σύγχρονου πεδίου των διεθνών σχέσεων και πρακτικών, βάλε και το βεβαρημένο της ηλικίας και της υγείας, όλα αυτά να συνετέλεσαν στο Λάθος! Κρίμα! Δυστυχώς, και το αντίπαλο ιδεολογικό στρατόπεδο, οδηγούμενο από μικροπολιτικά και ιδιοτελή συμφέροντα, τις δύσκολες τούτες ώρες, καπηλεύεται την κατάσταση εποφθαλμιώντας τις καρέκλες της εξουσίας.
[2] Μία αυτοτιμωρία η οποία μάλλον ποτέ δεν θα ‘ρθει από αναξιοπρεπείς ανθρώπους. Τραγική και εγκληματική η απόφαση διορισμού σε μονομελή διερευνητική επιτροπή (άρα αποφασίζω μόνος και ερευνώ ό,τι θέλω) ενός ναι μεν αξιολογότατου δικηγόρου, ειδήμων δε στην υπεράσπιση συμφερόντων (άρα και των κυβερνητικών συμφερόντων). Ας τον είχε διορίσει δικηγόρο υπεράσπισης της δημοκρατίας από τις προσφυγές που θα έρθουν μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης (γιατί περί δικαιώματος ομιλούμε, της ζωής, της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης) αλλά και από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων της ΕΕ (όπου μπορούν να προσφύγουν όλοι όσοι έχουν πληγεί οικονομικά, βλ. τουρισμός, βιομηχανίες, δήμοι και κοινότητες στην περιοχή αλλά και Παγκύπρια). Εκεί είναι που θα χρειαστεί πραγματικά τα τεχνάσματα του Πολυβίου η κυβέρνηση. Αλλά φέρθηκε πολύ πιο έξυπνα. Γιατί να φθάσει στο σημείο αυτό να δικασθεί? Ορίζοντας τον Πολυβίου ως ερευνητή-κατήγορο της επιτροπής, απλά δεν θα χρειαστεί ποτέ κανείς να δικαστεί. Ούτε ο ΥΠΑΜ Παπακώστας, ούτε ο ΥΠΕΞ Κυπριανού (για τους υπεύθυνους στρατιωτικούς του ΓΕΕΦ υποτίθεται υπάρχει το στρατοδικείο) παρά μόνο ίσως κάποιοι μεσαίου διοικητικού επιπέδου λειτουργοί των υπουργείων. Θα με θυμηθείτε ποιοι θα την πληρώσουν στο τέλος. Μόνο όσοι λειτουργοί βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να μην έχουν μέσο. Κρίμα και πάλι! Τρίζουν ήδη τα κόκκαλα των ηρωικά πεσόντων!
[3] Αποστάληκε προς το Γενικό Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Πέτρο Κληρίδη:
Υπόψη Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας της Κύπρου κ. Πέτρου Κληρίδη
Όταν ο αντιστράτηγος (χωρίς καν να έχει βγάλει σχολή Ευελπίδων) Σάββας Αργυρού, αναβαθμίζεται μόνο βάσει γνωριμιών στο επίπεδο του υπαρχηγού της ΕΦ, λογικό επακόλουθο κάποια μέρα να έρθει η καταστροφή. Προσθέστε σε αυτούς και τον, Θεός φυλάξει, Ταξίαρχο Θεοφάνη Θεοφάνους (επίσης χωρίς καν να έχει βγάλει σχολή Ευελπίδων), επικεφαλή ΚΥΠΣΕΑ ( Κεντρική Υπηρεσία Πολιτικής Σχεδίασης Εκτάκτων Αναγκών), γνωστό επίσης και ως Φανή! Ο τελευταίος κουμπάρος του πρώτου. Στενός μάλιστα. Και οι δύο διετέλεσαν διοικητές μου, συντάγματος και τάγματος, κατά τη θητεία μου στην ΕΦ ως δοκίμου εφέδρου αξιωματικού. Επιβεβαιώνω την ανάρμοστη τους συμπεριφορά και ανικανότητα κατά τη διαχείριση και διοίκηση των ευαίσθητων μονάδων στη γραμμή καταπαύσεως πυρός, απέναντι από τη Μόρφου. Ας τιμωρηθούν επιτέλους οι ένοχοι. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Στρατοδικείο εδώ και τώρα. Τουλάχιστον ο Αρχηγός, αντιστράτηγος Πέτρος Τσαλικίδης, είχε την ευθιξία και αξιοπρέπεια να παραιτηθεί. Αυτοί, με θράσος και πλάτες παραμένουν στις θέσεις τους. Επώνυμα καταγγέλλω και εγώ.
Με τιμή,
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
έφεδρος ανθυπολοχαγός Πεζικού
Διεθνολόγος (ΜΑ στις Διεθνείς Σχέσεις)
Οικονομολόγος (BSc στην Οικονομική Επιστήμη)
Monday 11 July 2011
Thursday 16 June 2011
Κρίσης Διάλογοι: Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου
Κρίσης Διάλογοι
Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου
Επιστολή υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου όπου ζητούν από τους πολίτες να δουν με απλή λογική την οικονομική κρίση ως κατάσταση δυσχερώς αναστρέψιμη, και να προσπαθήσουμε σαν λαός να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του ευατού μας και των ξένων, έχοντας χάσει τη μάχη της ανάπτυξης.
Paul Papadakis όλοι, δηλαδή, οι καθηγητές που έφαγαν καλά τα τελευταία χρόνια από το καταρρέων πολιτικό σύστημα....λαμόγια και αυτοί!!!
Vasilis Kiliaris Όλοι μας λαμόγια είμαστε, και υποκριτές. Δυστυχώς φίλε Παύλε, με τα λεγόμενα σου επιβεβαιώνεις την εκτίμηση μου. Ότι δηλαδή σαν λαός είμαστε ανεύθυνοι, ευθυνόφοβοι, τεμπέληδες, ανίκανοι και βισματικής συμπεριφοράς υποκείμενα. Μόνο να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και να παπαγαλίζουμε είμαστε ικανοί. Για αυτό φθάσαμε ως εδώ. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η υπεύθυνη κυβέρνηση και οι 11 προαναφερθέντες καθηγητές οι οποίοι σαν άλλος Προμηθέας βαστάζουν τις αστοχίες και τις μαλ-ακίες του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Λαού και κυβερνώντων. Δηλαδή ποια άλλη λύση είναι ευκταία και θεμιτή; Η πτώχευση; Και μετά να περιμένουμε άλλη μια δεκαετία (στο αντιπαράδειγμα της Αργεντινής) φτώχειας, ανεργίας και περαιτέρω λαμογιάς από τους έχοντες, γιατί μόνο αυτοί δεν θα την πληρώσουν την πτώχευση. Πάλι εσύ και εγώ θα τη φάμε. Επιτέλους ας ξυπνήσουμε και ας καταδικάσουμε τα αυτονόητα. Ας εργαστούμε αποδοτικά και αποτελεσματικά. Κρίμα που η ΝΔ δεν στέκεται στο ύψος της σαν η ιστορική παράταξη που μας έφερε το ευρωπαϊκό φως το 1980. Κρίμα που οι αγανακτισμένοι είναι και αυτοί ως επί το πλείστον ακόμα βολεμένοι. Κρίμα που η μόνη λύση και απέλπιδο όνειρο μου είναι ξανά η αποδημία. Μακρυά από αυτό τον ελληνισμό, της μιζέριας, του ρουσφετιού, του κουτσομπολιού και της ιδιοτέλειας!
Nikos Siannis Και τι προτείνεις Βασίλη; Να δώσουμε λευκή επιταγή σε αυτούς για άλλη μια φορά, με την προσδοκία ότι τα μέτρα που παίρνουν θα μας βάλουν στον σωστό δρόμο;
Μα αυτοί οι ίδιοι είναι πρωταρχικά υπεύθυνοι για το κατάντημα, όχι ο κόσμος. Ο κόσμος χόρευε στον ρυθμό τους όλα αυτά τα χρόνια.
Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι που έφτιαξαν αυτό το τερατούργημα που λέγετε κράτος να καταφέρουν τώρα να το συμμαζέψουν;
Ο κόσμος καλά κάνει και διαμαρτυρεται γιατί βλέπει πως όσες θυσίες και να κάνει, ΠΑΛΙ λάθος μέτρα λαμβάνονται, ΠΑΛΙ την γλιτώνουν οι έχοντες, ΠΑΛΙ δεν έχει γίνει καμμία διαρθρωτική αλλαγή, ΠΑΛΙ όλα τα μέτρα επιβαρύνουν τους μικρούς και εύκολους, ΠΑΛΙ όλα τα χρήματα από τους φόρους πηγαίνουν είτε στο βαρέλι δίχως πάτο είτε στους τόκους των "αλληλέγγυων" εταίρων μας.
Χρειάζεται άμεσα επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, γιατί τώρα είναι νταβατζιλίκι, όχι συμφωνία. Χρειάζεται σίγουρα να γίνουν απολύσεις και μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, αλλά και επιτέλους να εισπραχθούν τα τεράστια ποσά από την φοροδιαφυγή των εφοπλιστών, των εκδοτών, μεγαλοβιομήχανων και όλων των άλλων "εθνικών ευεργετών".
Οι απόψεις τύπου "φταίμε κι εμείς το ίδιο" είναι απλά αποπροσανατολιστικές... δεν εξισώνονται έτσι απλά τα μεγέθη της κλεψιάς και της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, με το ρουσφέτι της κυρα Κούλας για την κόρη της. Συμφωνώ, και τα 2 πρέπει να αλλάξουν, ΑΛΛΑ...ποιο έχει προτεραιότητα;
Vasilis Kiliaris Δεν είναι θέμα προταιρεοτήτων φίλε Νίκο. Παράλληλα πρέπει να γίνουν, αλλιώς δεν έχει νόημα και δεν θα έχει αποτέλεσμα. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα γίνει ποτέ αυτή η αλλαγή. Ιστορικά τουλάχιστον δεν έχει επαναληφθεί. Αλλά τουλάχιστον προτιμώ να αντικρίζω το σύμπαν στα μάτια και να είμαι έτοιμος να "απολογηθώ" πλατωνικά ευελπιζόντας σε μία αριστοτελική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, μπας και σώσουμε την πτώχευση. Το μόνο σίγουρο δεν μουτζώνω τους κοινοβουλευτικούς, γιατί εμείς τους βάλαμε εκεί. Και δεν το παίζω αγανακτισμένος, πίνοντας μετά ή πριν μπύρα και καφέ στην παραλία. Πολλά θα μπορούσα ακόμα να πω, αλλά είναι αργά, και αύριο δουλεύω μεταξύ άλλων. Εύχομαι στην τράπεζα εσείς να έχετε τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις. Μιλάμε!
Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου
Επιστολή υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου όπου ζητούν από τους πολίτες να δουν με απλή λογική την οικονομική κρίση ως κατάσταση δυσχερώς αναστρέψιμη, και να προσπαθήσουμε σαν λαός να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του ευατού μας και των ξένων, έχοντας χάσει τη μάχη της ανάπτυξης.
Paul Papadakis όλοι, δηλαδή, οι καθηγητές που έφαγαν καλά τα τελευταία χρόνια από το καταρρέων πολιτικό σύστημα....λαμόγια και αυτοί!!!
Vasilis Kiliaris Όλοι μας λαμόγια είμαστε, και υποκριτές. Δυστυχώς φίλε Παύλε, με τα λεγόμενα σου επιβεβαιώνεις την εκτίμηση μου. Ότι δηλαδή σαν λαός είμαστε ανεύθυνοι, ευθυνόφοβοι, τεμπέληδες, ανίκανοι και βισματικής συμπεριφοράς υποκείμενα. Μόνο να κρίνουμε, να κατακρίνουμε και να παπαγαλίζουμε είμαστε ικανοί. Για αυτό φθάσαμε ως εδώ. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η υπεύθυνη κυβέρνηση και οι 11 προαναφερθέντες καθηγητές οι οποίοι σαν άλλος Προμηθέας βαστάζουν τις αστοχίες και τις μαλ-ακίες του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Λαού και κυβερνώντων. Δηλαδή ποια άλλη λύση είναι ευκταία και θεμιτή; Η πτώχευση; Και μετά να περιμένουμε άλλη μια δεκαετία (στο αντιπαράδειγμα της Αργεντινής) φτώχειας, ανεργίας και περαιτέρω λαμογιάς από τους έχοντες, γιατί μόνο αυτοί δεν θα την πληρώσουν την πτώχευση. Πάλι εσύ και εγώ θα τη φάμε. Επιτέλους ας ξυπνήσουμε και ας καταδικάσουμε τα αυτονόητα. Ας εργαστούμε αποδοτικά και αποτελεσματικά. Κρίμα που η ΝΔ δεν στέκεται στο ύψος της σαν η ιστορική παράταξη που μας έφερε το ευρωπαϊκό φως το 1980. Κρίμα που οι αγανακτισμένοι είναι και αυτοί ως επί το πλείστον ακόμα βολεμένοι. Κρίμα που η μόνη λύση και απέλπιδο όνειρο μου είναι ξανά η αποδημία. Μακρυά από αυτό τον ελληνισμό, της μιζέριας, του ρουσφετιού, του κουτσομπολιού και της ιδιοτέλειας!
Nikos Siannis Και τι προτείνεις Βασίλη; Να δώσουμε λευκή επιταγή σε αυτούς για άλλη μια φορά, με την προσδοκία ότι τα μέτρα που παίρνουν θα μας βάλουν στον σωστό δρόμο;
Μα αυτοί οι ίδιοι είναι πρωταρχικά υπεύθυνοι για το κατάντημα, όχι ο κόσμος. Ο κόσμος χόρευε στον ρυθμό τους όλα αυτά τα χρόνια.
Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι που έφτιαξαν αυτό το τερατούργημα που λέγετε κράτος να καταφέρουν τώρα να το συμμαζέψουν;
Ο κόσμος καλά κάνει και διαμαρτυρεται γιατί βλέπει πως όσες θυσίες και να κάνει, ΠΑΛΙ λάθος μέτρα λαμβάνονται, ΠΑΛΙ την γλιτώνουν οι έχοντες, ΠΑΛΙ δεν έχει γίνει καμμία διαρθρωτική αλλαγή, ΠΑΛΙ όλα τα μέτρα επιβαρύνουν τους μικρούς και εύκολους, ΠΑΛΙ όλα τα χρήματα από τους φόρους πηγαίνουν είτε στο βαρέλι δίχως πάτο είτε στους τόκους των "αλληλέγγυων" εταίρων μας.
Χρειάζεται άμεσα επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, γιατί τώρα είναι νταβατζιλίκι, όχι συμφωνία. Χρειάζεται σίγουρα να γίνουν απολύσεις και μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, αλλά και επιτέλους να εισπραχθούν τα τεράστια ποσά από την φοροδιαφυγή των εφοπλιστών, των εκδοτών, μεγαλοβιομήχανων και όλων των άλλων "εθνικών ευεργετών".
Οι απόψεις τύπου "φταίμε κι εμείς το ίδιο" είναι απλά αποπροσανατολιστικές... δεν εξισώνονται έτσι απλά τα μεγέθη της κλεψιάς και της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, με το ρουσφέτι της κυρα Κούλας για την κόρη της. Συμφωνώ, και τα 2 πρέπει να αλλάξουν, ΑΛΛΑ...ποιο έχει προτεραιότητα;
Vasilis Kiliaris Δεν είναι θέμα προταιρεοτήτων φίλε Νίκο. Παράλληλα πρέπει να γίνουν, αλλιώς δεν έχει νόημα και δεν θα έχει αποτέλεσμα. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα γίνει ποτέ αυτή η αλλαγή. Ιστορικά τουλάχιστον δεν έχει επαναληφθεί. Αλλά τουλάχιστον προτιμώ να αντικρίζω το σύμπαν στα μάτια και να είμαι έτοιμος να "απολογηθώ" πλατωνικά ευελπιζόντας σε μία αριστοτελική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, μπας και σώσουμε την πτώχευση. Το μόνο σίγουρο δεν μουτζώνω τους κοινοβουλευτικούς, γιατί εμείς τους βάλαμε εκεί. Και δεν το παίζω αγανακτισμένος, πίνοντας μετά ή πριν μπύρα και καφέ στην παραλία. Πολλά θα μπορούσα ακόμα να πω, αλλά είναι αργά, και αύριο δουλεύω μεταξύ άλλων. Εύχομαι στην τράπεζα εσείς να έχετε τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις. Μιλάμε!
Tuesday 7 June 2011
The role of regional and international organizations in conflict resolution: The North Atlantic Treaty Organization (NATO)
THESIS
(Summary presentation)
The role of regional and international organizations in conflict resolution: The North Atlantic Treaty Organization (NATO)
Abstract: The current Thesis main concept is to investigate the North Atlantic Treaty Organization’s (NATO) role in Conflict-Resolution. Furthermore, it is sought to demonstrate the effect that International Regional Organizations have, and more specifically the one that the NATO has, in guaranteeing the Security pillar in different inquired conflict case studies. More specifically this study focuses, inter alia, on two modern frozen conflict cases, the Kosovo Issue and the Cyprus Problem. Based on a contemporary tacitly comparative approach, the ascertainment or the rebuttal of the correlation between the resolution of their security pillar issue and the involvement of the NATO in modern frozen or active conflict areas is questioned. Thus, the problems and the potentials of the NATO entanglement in the aforementioned cases are evinced. Last but not least, it is attempted to get verified that the resolution of the security pillar issue is ensured by the North Atlantic Pact. The adopted methodology of this research work follows the hypothesis of hegemonic norm in the framework of the international society of states based on the approach of the English school of International Relations scientific paradigm as a suitable theory which can better explain the past and potentially the future. NATO evolved its strategy from a Transatlantic-European to a Global dimension. The legal/compatible status of the NATO with the United Nations Organization (UNO) is based on its inclusion in the collective self-defense system. Therefore, any forceful actions without a justification under Chapter VII of the Charter are prohibited, according to the international compulsory / mandatory law (jus cogens). The so called UN “franchising system” is located at the top of the crisis-management pyramid of armed conflicts, and a prominent position in its gallery is occupied by the NATO. The multilateral diplomacy takes place in a controlled environment based on a set of rules where the consensual decision-making at the highest administrative body of the Alliance, merges Great Powers' RealPolitik with the Idealistic equivalence of each member-state of the Covenant. Hence, whenever NATO reaches agreement, this is an expression of the collective will of twenty eight sovereign states. Implementing the NATO decision-making “method” is intended to bridle Hobbes’ Leviathan imposing momentum, in the absence of a "global social contract", in the hegemony’s military campaigns. Further analyzing the afore mentioned teleology, of reconciling Realism with Idealism, we acknowledge the transformation of NATO, as a consequence of the collapse of communism and the USSR, from an organization / covenant of collective defense into an international society system of states of collective security and defense. This international society of 28 states is theoretically fulfilling the desirable Order of the English School of International Relations’ scientific field. The NATO manages international high power political issues primarily in two ways in relation to the allegorical pendulum of the international society. In the first case either by consolidating an ex ante or ex post legitimate jurisdiction of international law, otherwise its member states are acting individually, out of any context of international law.
Key words Security, NATO-led Peace Keeping Operations, intervention, Responsibility to Protect, sovereignty, conflict, pillars, franchising system, consensus, treaty, pact, UN Charter, jus cogens, international law, international society, English School, pendulum, spectrum, hegemony, order, peace.
(Summary presentation)
The role of regional and international organizations in conflict resolution: The North Atlantic Treaty Organization (NATO)
Abstract: The current Thesis main concept is to investigate the North Atlantic Treaty Organization’s (NATO) role in Conflict-Resolution. Furthermore, it is sought to demonstrate the effect that International Regional Organizations have, and more specifically the one that the NATO has, in guaranteeing the Security pillar in different inquired conflict case studies. More specifically this study focuses, inter alia, on two modern frozen conflict cases, the Kosovo Issue and the Cyprus Problem. Based on a contemporary tacitly comparative approach, the ascertainment or the rebuttal of the correlation between the resolution of their security pillar issue and the involvement of the NATO in modern frozen or active conflict areas is questioned. Thus, the problems and the potentials of the NATO entanglement in the aforementioned cases are evinced. Last but not least, it is attempted to get verified that the resolution of the security pillar issue is ensured by the North Atlantic Pact. The adopted methodology of this research work follows the hypothesis of hegemonic norm in the framework of the international society of states based on the approach of the English school of International Relations scientific paradigm as a suitable theory which can better explain the past and potentially the future. NATO evolved its strategy from a Transatlantic-European to a Global dimension. The legal/compatible status of the NATO with the United Nations Organization (UNO) is based on its inclusion in the collective self-defense system. Therefore, any forceful actions without a justification under Chapter VII of the Charter are prohibited, according to the international compulsory / mandatory law (jus cogens). The so called UN “franchising system” is located at the top of the crisis-management pyramid of armed conflicts, and a prominent position in its gallery is occupied by the NATO. The multilateral diplomacy takes place in a controlled environment based on a set of rules where the consensual decision-making at the highest administrative body of the Alliance, merges Great Powers' RealPolitik with the Idealistic equivalence of each member-state of the Covenant. Hence, whenever NATO reaches agreement, this is an expression of the collective will of twenty eight sovereign states. Implementing the NATO decision-making “method” is intended to bridle Hobbes’ Leviathan imposing momentum, in the absence of a "global social contract", in the hegemony’s military campaigns. Further analyzing the afore mentioned teleology, of reconciling Realism with Idealism, we acknowledge the transformation of NATO, as a consequence of the collapse of communism and the USSR, from an organization / covenant of collective defense into an international society system of states of collective security and defense. This international society of 28 states is theoretically fulfilling the desirable Order of the English School of International Relations’ scientific field. The NATO manages international high power political issues primarily in two ways in relation to the allegorical pendulum of the international society. In the first case either by consolidating an ex ante or ex post legitimate jurisdiction of international law, otherwise its member states are acting individually, out of any context of international law.
Key words Security, NATO-led Peace Keeping Operations, intervention, Responsibility to Protect, sovereignty, conflict, pillars, franchising system, consensus, treaty, pact, UN Charter, jus cogens, international law, international society, English School, pendulum, spectrum, hegemony, order, peace.
Monday 18 April 2011
Αφιέρωμα στο Μέγιστο Νίκο Παπάζογλου !!!
Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στο "Δίφωνο":
«H Μπαρτσελόνα κι εγώ δεν έχουμε χορηγό» ...
Μέχρι και η Μπάρτσα όμως ξεπουλήθηκε!
Τόσο κρίμα που μας έφυγες ...
Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μας,
σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο !!!
Ν. Παπάζογλου:
«Προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια».
Και όμως συνεχίζουν με τηλεσκουπίδια:
Dance with the "f...stars",greek "idiotol",xxx "sextor",real bitch wives etc
να δημιουργούν ακόμη μία "Χαμένη Γενεά" άνευ ουσίας νεο-Ελλήνων !
Αληθινός, Οικογενειάρχης, Αγαπητός, Σύγχρονο Πρότυπο Αγίου της Μαγκιάς !!!
Αφιερωμένο σε ΄σένα και σε μας!
Δεκαπεντασυλλαβώ:
Ενάντια στο συντηρητισμό, της υποκρισίας, της εικόνας!
Η πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν τόσα χρόνια
μας οδήγησε εδώ σε μια άριστη ζωή
μιας προόδου έναντι οπισθοδρομικότητας
μιας ανεκτικότητας αντί του συντηρητισμού
με οίνο μπουταρήσιο και Αρκτούρο ποταμήσιο
και δίχως γραβατήσιους τυπάκους υποκρισίας
και πολιτικάντηδες τραπεζοϋπαλληλίσκους
κληρικούς διαχειριστές μίας ανεύθυνης ζωής
Στ’ άλλο άκρο να μην φτάσω τ’ ανεξέλεγκτου του ναι
και χωρίς ισορροπία την ντόπρα ν’ απορρίψω
όλους αποδεχόμενος και ως ίσους καταρχάς
στην ουσία ανωτέρους και κακομαθημένους
σαν πιο νέους υποκριτές και συμφεροντολόγους
αποπροσανατολισμέ-νους φύσεως αδειανής
δίδοντας τους προνόμια κ’ ουχί δικαιώματα
που είναι αυτονόητα πάντα πανανθρώπινα
Η Δημοκρατία μας της Οικουμενικότητας
σαν φάρος μας οδηγεί πέραν της αποδοχής
περαιτέρω στη ζωή σε μια ορθολογιστική
της πραγματικότητας και της αυθεντικότητας
και προασπιζόμενοι των σεβαστών ημών θέλω
υμών ελευθερία διαδραζόμενοι εμείς
στη ζωή οδεύουμε με πίστη ελπιδοφόρα
κατεστημένα ν’ ανα-τρέπουμε συντηρητικά
«H Μπαρτσελόνα κι εγώ δεν έχουμε χορηγό» ...
Μέχρι και η Μπάρτσα όμως ξεπουλήθηκε!
Τόσο κρίμα που μας έφυγες ...
Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μας,
σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο !!!
Ν. Παπάζογλου:
«Προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια».
Και όμως συνεχίζουν με τηλεσκουπίδια:
Dance with the "f...stars",greek "idiotol",xxx "sextor",real bitch wives etc
να δημιουργούν ακόμη μία "Χαμένη Γενεά" άνευ ουσίας νεο-Ελλήνων !
Αληθινός, Οικογενειάρχης, Αγαπητός, Σύγχρονο Πρότυπο Αγίου της Μαγκιάς !!!
Αφιερωμένο σε ΄σένα και σε μας!
Δεκαπεντασυλλαβώ:
Ενάντια στο συντηρητισμό, της υποκρισίας, της εικόνας!
Η πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν τόσα χρόνια
μας οδήγησε εδώ σε μια άριστη ζωή
μιας προόδου έναντι οπισθοδρομικότητας
μιας ανεκτικότητας αντί του συντηρητισμού
με οίνο μπουταρήσιο και Αρκτούρο ποταμήσιο
και δίχως γραβατήσιους τυπάκους υποκρισίας
και πολιτικάντηδες τραπεζοϋπαλληλίσκους
κληρικούς διαχειριστές μίας ανεύθυνης ζωής
Στ’ άλλο άκρο να μην φτάσω τ’ ανεξέλεγκτου του ναι
και χωρίς ισορροπία την ντόπρα ν’ απορρίψω
όλους αποδεχόμενος και ως ίσους καταρχάς
στην ουσία ανωτέρους και κακομαθημένους
σαν πιο νέους υποκριτές και συμφεροντολόγους
αποπροσανατολισμέ-νους φύσεως αδειανής
δίδοντας τους προνόμια κ’ ουχί δικαιώματα
που είναι αυτονόητα πάντα πανανθρώπινα
Η Δημοκρατία μας της Οικουμενικότητας
σαν φάρος μας οδηγεί πέραν της αποδοχής
περαιτέρω στη ζωή σε μια ορθολογιστική
της πραγματικότητας και της αυθεντικότητας
και προασπιζόμενοι των σεβαστών ημών θέλω
υμών ελευθερία διαδραζόμενοι εμείς
στη ζωή οδεύουμε με πίστη ελπιδοφόρα
κατεστημένα ν’ ανα-τρέπουμε συντηρητικά
Monday 21 March 2011
Towards a final Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010: Results’ appraisal and consequences
The IAPSS Online Magazine "A Different View" editorial team has the honor
to welcome you to its January-February 2011 issue with the topic “Towards a final
Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010:
Results’ appraisal and consequences”, the 2nd publication since I am a member of the Editorial Board for the academic year 2010-2011.
I have also written an article under Academic Articles in page 16 with the title:
History restates? Nationalism prevails in BiH
The ADV editors presume that the conclusions and the arguments of the authors are negative regarding the subject “if the current political situation in BiH can
lead towards a final conflict resolution”. Nevertheless, expectations, based on reasonable evidence, for restraining nationalism in tolerable levels by a more decisive
international intervention by the EU, leading towards economic development, stability and symmetry in power, in BiH and in the Balkan region, and thus preventing them from slipping into, or resuming, civil war, illuminates this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH, and reveal its current issues seeking for an answer.
to welcome you to its January-February 2011 issue with the topic “Towards a final
Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010:
Results’ appraisal and consequences”, the 2nd publication since I am a member of the Editorial Board for the academic year 2010-2011.
I have also written an article under Academic Articles in page 16 with the title:
History restates? Nationalism prevails in BiH
The ADV editors presume that the conclusions and the arguments of the authors are negative regarding the subject “if the current political situation in BiH can
lead towards a final conflict resolution”. Nevertheless, expectations, based on reasonable evidence, for restraining nationalism in tolerable levels by a more decisive
international intervention by the EU, leading towards economic development, stability and symmetry in power, in BiH and in the Balkan region, and thus preventing them from slipping into, or resuming, civil war, illuminates this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH, and reveal its current issues seeking for an answer.
Wednesday 9 March 2011
Πολιτιστική Κρίση=Οικονομική Κρίση: Ιστορικοί Παραλληλισμοί
Κατ' αρχήν συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σας!
Η ερώτηση μου έχει ως εξής:
«Στο Βυζάντιο, όπως καταδείξατε με το σύγγραμμα σας ‘Γιατί το Βυζάντιο’ (2009), το τρίπτυχο Πνευματισμός-Παγκοσμιότητα-Οικουμενικότητα όπως αυτά αντιστοιχούσαν στο αρχαιοελληνικό πολιτισμό, την αυτοκρατορική κυριαρχία της Ρώμης (και ως εκ τούτου και της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινουπόλεως) και την Χριστιανική αιωνιότητα, δεν απέτρεψαν την παρακμή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την οριστική πτώση του κοσμικού Βυζαντίου όπως αυτή εκφραζόταν τους δύο τελευταίους αιώνες με την αυθεντική ελληνόφωνη Παλαιολόγια δυναστεία. Παρόλα αυτά το Βυζάντιο σήμερα ζει, γνωστικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά, πνευματικά όπως επίσης και έχοντας μία απτή μορφή όπως αυτή εκφράζεται μέσω του μοναστικού βίου του Αγίου Όρους και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η Ελλάδα σήμερα θεωρητικά κατέχει ανεκτίμητης αξίας αποθέματα πολιτισμού και οικουμενικότητας, όχι όμως και κυριαρχικής ισχύος με βάση την υψηλή πολιτική κατανομή ισχύος στη διεθνή κοινωνία, βάσει της θεώρησης του Ρεαλισμού της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων. Όπως και τότε, την περίοδο μετά την ανάκτηση της Πόλης από τους Λατίνους, όπου η πνευματική κατάντια των Ελλήνων συνέδραμε στην κατάλυση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας, έτσι και σήμερα η πολιτιστική μας υπό-κουλτούρα που έχει κατακλύσει τα ΜΜΕ, αποτελεί διαρθρωτική αιτία και της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά αυτά τα ουσιώδη ζητήματα στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά
Για την ομιλία
"Πολιτιστική Κρίση:
Ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από την οικονομική κρίση και ίσως την προκάλεσε.
Παρόλα αυτά, απασχόλησε και απασχολεί πολύ λιγότερο.
Ιστορικοί Παραλληλισμοί"
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά τη σχέση αίτιου-αιτιατού, πολτιστική κρίση-οικονομική κρίση, στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Με εκτίμηση
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Τηλ.: +30 6937750333
E-mail: vkiliaris@gmail.com
Η ερώτηση μου έχει ως εξής:
«Στο Βυζάντιο, όπως καταδείξατε με το σύγγραμμα σας ‘Γιατί το Βυζάντιο’ (2009), το τρίπτυχο Πνευματισμός-Παγκοσμιότητα-Οικουμενικότητα όπως αυτά αντιστοιχούσαν στο αρχαιοελληνικό πολιτισμό, την αυτοκρατορική κυριαρχία της Ρώμης (και ως εκ τούτου και της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινουπόλεως) και την Χριστιανική αιωνιότητα, δεν απέτρεψαν την παρακμή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την οριστική πτώση του κοσμικού Βυζαντίου όπως αυτή εκφραζόταν τους δύο τελευταίους αιώνες με την αυθεντική ελληνόφωνη Παλαιολόγια δυναστεία. Παρόλα αυτά το Βυζάντιο σήμερα ζει, γνωστικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά, πνευματικά όπως επίσης και έχοντας μία απτή μορφή όπως αυτή εκφράζεται μέσω του μοναστικού βίου του Αγίου Όρους και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η Ελλάδα σήμερα θεωρητικά κατέχει ανεκτίμητης αξίας αποθέματα πολιτισμού και οικουμενικότητας, όχι όμως και κυριαρχικής ισχύος με βάση την υψηλή πολιτική κατανομή ισχύος στη διεθνή κοινωνία, βάσει της θεώρησης του Ρεαλισμού της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων. Όπως και τότε, την περίοδο μετά την ανάκτηση της Πόλης από τους Λατίνους, όπου η πνευματική κατάντια των Ελλήνων συνέδραμε στην κατάλυση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας, έτσι και σήμερα η πολιτιστική μας υπό-κουλτούρα που έχει κατακλύσει τα ΜΜΕ, αποτελεί διαρθρωτική αιτία και της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά αυτά τα ουσιώδη ζητήματα στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά
Για την ομιλία
"Πολιτιστική Κρίση:
Ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από την οικονομική κρίση και ίσως την προκάλεσε.
Παρόλα αυτά, απασχόλησε και απασχολεί πολύ λιγότερο.
Ιστορικοί Παραλληλισμοί"
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά τη σχέση αίτιου-αιτιατού, πολτιστική κρίση-οικονομική κρίση, στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Με εκτίμηση
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Τηλ.: +30 6937750333
E-mail: vkiliaris@gmail.com
Sunday 13 February 2011
Under the protection of the People
To all Our Friends Around the World: 18 Days that Shook the World
Thank you for your many messages of solidarity and support throughout these last two weeks. And a salute to Egypt’s wonderful youth, who changed the course of history through peaceful demonstrations. The moral power of non-violence was never more ably deployed for the cause of more freedom, more justice and to lay the foundations of better tomorrows. By the moral force of their solidarity, and the nobility of their cause, they challenged all expectations and triumphed. The Egyptian Revolution of 25 January 2011 now belongs to the history books. It is a brilliant chapter in the unfolding story of the struggle for human dignity and the values of our common humanity.
In these 18 days that shook the world, men and women, young and old, Muslims and Christians, rich and poor came together as never before. The army never unleashed a volley against any of the millions of demonstrators. All melded together and showed the true mettle of “the people”. They redefined the meaning of Egyptian greatness. During those long days of struggle, days when the police forces were either attacking the demonstrators or totally absent from the scene, there was not one incident of burning of churches, indeed we saw Christians and Muslims praying by the thousands in Tahrir square, each protecting and respecting the other. Hundreds of thousands of young men and women demonstrated for days on end, and not one case of harassment was noted. Volunteers provided safety and order, and neighbors came together to form neighborhood watches to protect their homes and families against thugs and ruffians who attacked homes and looted public buildings, and to provide public services by sharing as never before. The people got to know each other better than ever before. Neighborhoods became more than physical definitions, they became communities again. The demonstrators protected cultural institutions like the Egyptian museum and the Library of Alexandria, which many recognized as their own.
Today the people are all celebrating the resignation of President Mubarak and the start of a new era. But the road ahead is going to be difficult. We must ensure that this moment of euphoria and the solidarity created by this revolutionary movement launched by our youth on January 25th are effectively transformed into the institutions and laws that will be the real guarantors of a true democracy. After the demonstrations, the battles and the celebrations in the streets, we must now do the equally demanding work of designing new institutions, selecting new leaders and creating new laws -- to fashion the wise constraints that make people free.
But I have unlimited confidence in Egypt’s youth. It is the dawn of a new day.
Ismail Serageldin
Librarian of Alexandria
Director of the Bibliotheca Alexandrina
Thank you for your many messages of solidarity and support throughout these last two weeks. And a salute to Egypt’s wonderful youth, who changed the course of history through peaceful demonstrations. The moral power of non-violence was never more ably deployed for the cause of more freedom, more justice and to lay the foundations of better tomorrows. By the moral force of their solidarity, and the nobility of their cause, they challenged all expectations and triumphed. The Egyptian Revolution of 25 January 2011 now belongs to the history books. It is a brilliant chapter in the unfolding story of the struggle for human dignity and the values of our common humanity.
In these 18 days that shook the world, men and women, young and old, Muslims and Christians, rich and poor came together as never before. The army never unleashed a volley against any of the millions of demonstrators. All melded together and showed the true mettle of “the people”. They redefined the meaning of Egyptian greatness. During those long days of struggle, days when the police forces were either attacking the demonstrators or totally absent from the scene, there was not one incident of burning of churches, indeed we saw Christians and Muslims praying by the thousands in Tahrir square, each protecting and respecting the other. Hundreds of thousands of young men and women demonstrated for days on end, and not one case of harassment was noted. Volunteers provided safety and order, and neighbors came together to form neighborhood watches to protect their homes and families against thugs and ruffians who attacked homes and looted public buildings, and to provide public services by sharing as never before. The people got to know each other better than ever before. Neighborhoods became more than physical definitions, they became communities again. The demonstrators protected cultural institutions like the Egyptian museum and the Library of Alexandria, which many recognized as their own.
Today the people are all celebrating the resignation of President Mubarak and the start of a new era. But the road ahead is going to be difficult. We must ensure that this moment of euphoria and the solidarity created by this revolutionary movement launched by our youth on January 25th are effectively transformed into the institutions and laws that will be the real guarantors of a true democracy. After the demonstrations, the battles and the celebrations in the streets, we must now do the equally demanding work of designing new institutions, selecting new leaders and creating new laws -- to fashion the wise constraints that make people free.
But I have unlimited confidence in Egypt’s youth. It is the dawn of a new day.
Ismail Serageldin
Librarian of Alexandria
Director of the Bibliotheca Alexandrina
Thursday 6 January 2011
Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει: μία αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
Πέμπτη, 06 Ιανουαρίου 2011
Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει: μία αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας
Καλή Χρονιά κύριε καθηγητά και ευχαριστούμε για την αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας εν αντιθέσει με την παράφωνη μιζέρια της πλειοψηφίας των δημοσίων και όχι μόνο προσώπων που εκφράζουν άποψη!
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το άρθρο σας. Θα ήθελα μόνο να επικεντρωθώ σε τρία σημεία τα οποία αναφέρω παρακάτω:
1. Η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν ήταν πειθαρχημένη στα δημοσιονομικά της από το 1997! Δεν αξίζαμε να μπούμε στην ΟΝΕ βάσει των στατιστικών, αλλά η απόφαση να μπούμε στην ΟΝΕ αποδεικνύεται σήμερα σωτήρια με τα δεδομένα της παγκόσμιας κρίσης. (Μπιτζένης, 2011)
Πράγματι, αξίζει να τονιστεί το γεγονός ότι η πολιτική Σημίτη για ένταξη στην ΟΝΕ, όπως στο παρελθόν η πολιτική Καραμανλή πρεσβύτερου μας ενέταξε στην ΕΚ, ήταν καθαρά πολιτικής φύσεως αποφάσεις. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν μία ευρωπαϊκή συναπόφαση περαιτέρω ώθησης της Ελλάδος προς μία δημοκρατική διακυβέρνηση μετά την τραγική χουντική 7-ετία. Στην πρώτη περίπτωση, ήταν μία σοφή όπως καταδεικνύεται εκ των υστέρων εκσυγχρονιστική απόφαση των τότε κυβερνώντων, εν γνώσει των ευρωπαίων εταίρων μας, για μία όσο το δυνατόν ταχύτερη ένταξη της Ελλάδας στο δυτικοευρωπαϊκό οικονομικό πρότυπο.
2. Το σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» ίσως και να έχει βάση δεδομένου ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι μεγαλύτερες σε σύνολο από τις καταθέσεις των Ιρλανδών ή των Πορτογάλων, δεδομένου ότι υπάρχουν κοντά στα 200 δις ευρώ για τα ελληνικά νοικοκυριά, και στο εξωτερικό έφυγαν κοντά στα 25 δις από επιχειρήσεις και νοικοκυριά συνολικά. (Μπιτζένης, 2011)
Χρήματα υπάρχουν μεν, απλά είναι άνισα κατανεμημένα δε. Η αναδιανομή του εισοδήματος την τελευταία τριακονταετία δεν έχει ακόμα επιφέρει την πολυπόθητη απογείωση της ελληνικής οικονομίας σε ζητήματα ανταγωνισμού και παραγωγικότητας. Αφής στιγμής 200 δις παραμένουν σε καταθέσεις αντί να επενδύονται στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, ή οι τόκοι αυτών των καταθέσεων κατασπαταλούνται σε ανούσιας σημασίας καταναλωτικά προϊόντα και κοινωνικά πρότυπα με ημερομηνία λήξης (βλ. reality shows, ένδυση, Ι.Χ. μεταφορικά μέσα κλπ) η ανάληψη ρίσκου και η επιχειρηματική νοοτροπία καθίσταται αναγκαία για την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η ευθυνοφοβία και η έλλειψη αίσθησης καθήκοντος τόσο στο δημόσιο τομέα όπως όλοι γνωρίζουν όσο και στον ιδιωτικό τομέα όπου βίωσα για μία 4-ετία σε ιδιωτικό τραπεζικό οργανισμό την ίδια νοοτροπία, αποτελούν τροχοπέδη στην πολυπόθητη επανάκαμψη της Ελλάδος.
3. Εδώ έγκειται η δυσκολία να εξαλείψουμε τον 13ο και 14ο μισθό του ιδιωτικού τομέα που θα μας έκανε πολύ πιο ανταγωνιστικούς, κάτι που εφαρμόσαμε πολύ εύκολα στον δημόσιο τομέα. Οπότε, ίσως να φαίνεται αιρετικό αλλά η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη ελπίδα να ανακάμψει και τελικά άλλες χώρες να αντιμετωπίσουν πρόβλημα χρέους. (Μπιτζένης, 2011)
Σε ανταπάντηση σχολίου, χωρίς να επιθυμώ ρόλο συνηγόρου για οποιονδήποτε πόσο μάλλον για τον κύριο Μπιτζένη, δεν έχω αντιληφθεί στο άρθρο οποιαδήποτε πρόταση για εξάλειψη πέραν του 12ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα. Απλά καταδεικνύεται η στασιμότητα και του ιδιωτικού τομέα και η ανικανότητα του να παράγει νέες θέσεις εργασίας λόγω της υπερπροστασίας που παρέχει στους προνομιούχους και κατέχοντες. Ευελιξία δεν υπάρχει. Το κράτος αδυνατεί να ελέγξει τα αυτονόητα. Αποτέλεσμα η λεκτική νομική προστασία των εργαζομένων και η μαύρη εργασία και παραοικονομία. Στον αντίποδα η αύξηση της ανεργίας και των άνευ ουσιαστικής γνώσης πτυχιούχων.
Με ευχές για τη νέα χρονιά, προσμονή του 2012 και επιμονή στην αισιόδοξη νότα της ζωής!
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Οικονομολόγος (Πτυχίο Οικονομικών Επιστημών, ΝΟΠΕ ΑΠΘ)
Διεθνολόγος (επί πτυχίω ΜΠΣ Διεθνών Σπουδών, ΔΕΣ ΠΑΜΑΚ)
Πέμπτη, 06 Ιανουαρίου 2011
Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει: μία αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας
Καλή Χρονιά κύριε καθηγητά και ευχαριστούμε για την αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας εν αντιθέσει με την παράφωνη μιζέρια της πλειοψηφίας των δημοσίων και όχι μόνο προσώπων που εκφράζουν άποψη!
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το άρθρο σας. Θα ήθελα μόνο να επικεντρωθώ σε τρία σημεία τα οποία αναφέρω παρακάτω:
1. Η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν ήταν πειθαρχημένη στα δημοσιονομικά της από το 1997! Δεν αξίζαμε να μπούμε στην ΟΝΕ βάσει των στατιστικών, αλλά η απόφαση να μπούμε στην ΟΝΕ αποδεικνύεται σήμερα σωτήρια με τα δεδομένα της παγκόσμιας κρίσης. (Μπιτζένης, 2011)
Πράγματι, αξίζει να τονιστεί το γεγονός ότι η πολιτική Σημίτη για ένταξη στην ΟΝΕ, όπως στο παρελθόν η πολιτική Καραμανλή πρεσβύτερου μας ενέταξε στην ΕΚ, ήταν καθαρά πολιτικής φύσεως αποφάσεις. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν μία ευρωπαϊκή συναπόφαση περαιτέρω ώθησης της Ελλάδος προς μία δημοκρατική διακυβέρνηση μετά την τραγική χουντική 7-ετία. Στην πρώτη περίπτωση, ήταν μία σοφή όπως καταδεικνύεται εκ των υστέρων εκσυγχρονιστική απόφαση των τότε κυβερνώντων, εν γνώσει των ευρωπαίων εταίρων μας, για μία όσο το δυνατόν ταχύτερη ένταξη της Ελλάδας στο δυτικοευρωπαϊκό οικονομικό πρότυπο.
2. Το σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» ίσως και να έχει βάση δεδομένου ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι μεγαλύτερες σε σύνολο από τις καταθέσεις των Ιρλανδών ή των Πορτογάλων, δεδομένου ότι υπάρχουν κοντά στα 200 δις ευρώ για τα ελληνικά νοικοκυριά, και στο εξωτερικό έφυγαν κοντά στα 25 δις από επιχειρήσεις και νοικοκυριά συνολικά. (Μπιτζένης, 2011)
Χρήματα υπάρχουν μεν, απλά είναι άνισα κατανεμημένα δε. Η αναδιανομή του εισοδήματος την τελευταία τριακονταετία δεν έχει ακόμα επιφέρει την πολυπόθητη απογείωση της ελληνικής οικονομίας σε ζητήματα ανταγωνισμού και παραγωγικότητας. Αφής στιγμής 200 δις παραμένουν σε καταθέσεις αντί να επενδύονται στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, ή οι τόκοι αυτών των καταθέσεων κατασπαταλούνται σε ανούσιας σημασίας καταναλωτικά προϊόντα και κοινωνικά πρότυπα με ημερομηνία λήξης (βλ. reality shows, ένδυση, Ι.Χ. μεταφορικά μέσα κλπ) η ανάληψη ρίσκου και η επιχειρηματική νοοτροπία καθίσταται αναγκαία για την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η ευθυνοφοβία και η έλλειψη αίσθησης καθήκοντος τόσο στο δημόσιο τομέα όπως όλοι γνωρίζουν όσο και στον ιδιωτικό τομέα όπου βίωσα για μία 4-ετία σε ιδιωτικό τραπεζικό οργανισμό την ίδια νοοτροπία, αποτελούν τροχοπέδη στην πολυπόθητη επανάκαμψη της Ελλάδος.
3. Εδώ έγκειται η δυσκολία να εξαλείψουμε τον 13ο και 14ο μισθό του ιδιωτικού τομέα που θα μας έκανε πολύ πιο ανταγωνιστικούς, κάτι που εφαρμόσαμε πολύ εύκολα στον δημόσιο τομέα. Οπότε, ίσως να φαίνεται αιρετικό αλλά η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη ελπίδα να ανακάμψει και τελικά άλλες χώρες να αντιμετωπίσουν πρόβλημα χρέους. (Μπιτζένης, 2011)
Σε ανταπάντηση σχολίου, χωρίς να επιθυμώ ρόλο συνηγόρου για οποιονδήποτε πόσο μάλλον για τον κύριο Μπιτζένη, δεν έχω αντιληφθεί στο άρθρο οποιαδήποτε πρόταση για εξάλειψη πέραν του 12ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα. Απλά καταδεικνύεται η στασιμότητα και του ιδιωτικού τομέα και η ανικανότητα του να παράγει νέες θέσεις εργασίας λόγω της υπερπροστασίας που παρέχει στους προνομιούχους και κατέχοντες. Ευελιξία δεν υπάρχει. Το κράτος αδυνατεί να ελέγξει τα αυτονόητα. Αποτέλεσμα η λεκτική νομική προστασία των εργαζομένων και η μαύρη εργασία και παραοικονομία. Στον αντίποδα η αύξηση της ανεργίας και των άνευ ουσιαστικής γνώσης πτυχιούχων.
Με ευχές για τη νέα χρονιά, προσμονή του 2012 και επιμονή στην αισιόδοξη νότα της ζωής!
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Οικονομολόγος (Πτυχίο Οικονομικών Επιστημών, ΝΟΠΕ ΑΠΘ)
Διεθνολόγος (επί πτυχίω ΜΠΣ Διεθνών Σπουδών, ΔΕΣ ΠΑΜΑΚ)
Sunday 2 January 2011
Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι: Η Γόνιμη Απάντηση
Κύριε Καθηγητά Γιανναρά,
κυρίες και κύριοι σχολιαστές και στοχαστές
Η δική μου επιτρέψτε να ονομάσω «κριτική» στα προγραφόμενα [1] κατευθύνεται προς τη διερεύνηση ύπαρξης γονιμότητας. Και εξηγώ. Το άρθρο σας κύριε Γιανναρά, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς την ιδιότητα σας, μόνο ως ευχή για το νέο έτος δεν δύναται να αντιληφθεί. Το αιχμηρές της συγγραφής σας καταδεικνύει Φόβο. Μία συνομωσιολογικής φύσεως κοινωνιό-τρομοκρατία του «δύστυχου» ελληνικού γένους.
Πιστέψτε με, δεν φοβόμαστε. Δεν ζήσαμε μεν τη Χούντα, ούτε δε τον Κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Απεναντίας, «ευτυχήσαμε» να βιώσουμε τη χρυσή δεκαετία της κατανάλωσης, του ψέματος, της αρπαγής και της μισαλλοδοξίας. Και καταντήσαμε μία Χαμένη Γενεά.[2] Χαμένη γενεά ευκαιριών. Κατασπατάληση τους στην αγορά και χρήση μόνο καταναλωτικών πάσης φύσεως άχρηστων αγαθών. Και στη μεγέθυνση ενός ευτραφούς δημόσιου τομέα. Ενός χοντρόπετσου Λεβιάθαν. Και φυσικά για όλα αυτά φταίει η προηγούμενη γενεά που δεν τόλμησε να αναδείξει ηγέτες πολιτικούς άνδρες. Και που ανάγκασε τους λίγους που τόλμησαν να ηγηθούν στις δύσκολες περιόδους κρίσεων,[3] οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κατάπτωσης, να προσχωρήσουν σε κομματικές-πελατειακές σχέσεις. Η ανικανότητα της προηγούμενης γενεάς γαλούχησε τη Χαμένη Γενεά στην οποία δυστυχώς ατύχησα να είμαι μέλος. Η Χαμένη Γενεά με τη σειρά της, μη έχοντας άλλη επιλογή, συντήρησε το χονδρόπετσο τέρας με πολιτικό «ηγέτη» παρόμοιας φύσεως. Ευτυχώς όμως, σαν άλλοτε, το Παπανδρεϊκό γένος, του Γέρου, του Ανδρέα και νυν του Γιώργου, παραμένουν ο μοναδικός άξιος φάρος ελπίδας στη νησιωτική μας χώρα.
Περίμενα από σας, στην αλλαγή του χρόνου άποψη σας, να προτείνεται μία εναλλακτική λύση. Χωρίς φόβο, βυζαντινό τελεολογικό προσανατολισμό. Μία πρόταση πολιτικής και πολιτικού ηγέτη, ικανού έστω και με τη συνδρομή 150-μελούς συμβουλευτικής ταξιαρχίας. Η στείρα κριτική μόνο γόνιμη δεν είναι. Ευελπιστώ στην επαναφορά σας σε γόνιμες ημέρες όπως μας είχατε συνηθίσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Το Πνεύμα του Χρόνου (Zeitgeist) δεν τρομάζει τους έστω λίγους που επιτύχαμε να απεμπλακούμε από το στίγμα της Χαμένης Γενεάς.[4]
Συν Γιώργο όμως και χείρα κίνει. Τουτέστιν, η ανιδιοτελής συνεισφορά του καθενός εξυπακούεται. Δεν φταίει το μέτρο όπως γράφεται αλλά το μετρούμενο. Ο Πρωθυπουργός είναι το Μέτρο, το μέσο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της πατρίδος, τον οποίο συνταγματικά κατοχυρωμένα δημοκρατικά επέλεξε η ελληνική κοινωνία. Το Μετρούμενο είμαστε όλοι εμείς. Η καθημερινή υποκουλτούρα μας απαιτεί αλλαγή, βελτίωση, πνευματική αναγέννηση και γόνιμο στοχασμό.
Ως υποκουλτούρα ορίζω την Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας και η προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.[5] Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Εν κατακλείδι, ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε την πορεία των γεγονότων και να απομονώσουμε την Ελληνική μας υποκρισία και υποκουλτούρα. Με γόνιμο διάλογο και έργα. Με προτάσεις πολιτικής και πρόταση πολιτικού ηγέτη.
[1] Γιανναράς, Χ., Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι, Η Καθημερινή, 31.12.2010
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_100048_31/12/2010_1293619 [02 Ιανουαρίου 2011]
[2] Κοιλιαρής, Β., Χαμένη Γενεά: Είδα το Χρόνο, 23.12.2010
http://vkiliaris.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html [02 Ιανουαρίου 2011]
[3] κατά τη φορά των γεγονότων σε ένα κυκλικό φάσμα πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι
[4] Ο υποφαινόμενος έχει την τιμή να ανήκει περήφανα στους λίγους αυτούς. Παρόλη την κατάσταση ανεργίας μου εδώ και 4 μήνες, με επιμονή, υπομονή, πράξεις και έργα, όχι μόνο λόγια, η αλλαγή που βιώνουμε θα φέρει την ανάσταση μας και πάλι.
[5] Κοιλιαρής, Β., Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας, 12.11.2008
http://vkiliaris.blogspot.com/2011/01/blog-post.html [02 Ιανουαρίου 2011]
κυρίες και κύριοι σχολιαστές και στοχαστές
Η δική μου επιτρέψτε να ονομάσω «κριτική» στα προγραφόμενα [1] κατευθύνεται προς τη διερεύνηση ύπαρξης γονιμότητας. Και εξηγώ. Το άρθρο σας κύριε Γιανναρά, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς την ιδιότητα σας, μόνο ως ευχή για το νέο έτος δεν δύναται να αντιληφθεί. Το αιχμηρές της συγγραφής σας καταδεικνύει Φόβο. Μία συνομωσιολογικής φύσεως κοινωνιό-τρομοκρατία του «δύστυχου» ελληνικού γένους.
Πιστέψτε με, δεν φοβόμαστε. Δεν ζήσαμε μεν τη Χούντα, ούτε δε τον Κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Απεναντίας, «ευτυχήσαμε» να βιώσουμε τη χρυσή δεκαετία της κατανάλωσης, του ψέματος, της αρπαγής και της μισαλλοδοξίας. Και καταντήσαμε μία Χαμένη Γενεά.[2] Χαμένη γενεά ευκαιριών. Κατασπατάληση τους στην αγορά και χρήση μόνο καταναλωτικών πάσης φύσεως άχρηστων αγαθών. Και στη μεγέθυνση ενός ευτραφούς δημόσιου τομέα. Ενός χοντρόπετσου Λεβιάθαν. Και φυσικά για όλα αυτά φταίει η προηγούμενη γενεά που δεν τόλμησε να αναδείξει ηγέτες πολιτικούς άνδρες. Και που ανάγκασε τους λίγους που τόλμησαν να ηγηθούν στις δύσκολες περιόδους κρίσεων,[3] οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κατάπτωσης, να προσχωρήσουν σε κομματικές-πελατειακές σχέσεις. Η ανικανότητα της προηγούμενης γενεάς γαλούχησε τη Χαμένη Γενεά στην οποία δυστυχώς ατύχησα να είμαι μέλος. Η Χαμένη Γενεά με τη σειρά της, μη έχοντας άλλη επιλογή, συντήρησε το χονδρόπετσο τέρας με πολιτικό «ηγέτη» παρόμοιας φύσεως. Ευτυχώς όμως, σαν άλλοτε, το Παπανδρεϊκό γένος, του Γέρου, του Ανδρέα και νυν του Γιώργου, παραμένουν ο μοναδικός άξιος φάρος ελπίδας στη νησιωτική μας χώρα.
Περίμενα από σας, στην αλλαγή του χρόνου άποψη σας, να προτείνεται μία εναλλακτική λύση. Χωρίς φόβο, βυζαντινό τελεολογικό προσανατολισμό. Μία πρόταση πολιτικής και πολιτικού ηγέτη, ικανού έστω και με τη συνδρομή 150-μελούς συμβουλευτικής ταξιαρχίας. Η στείρα κριτική μόνο γόνιμη δεν είναι. Ευελπιστώ στην επαναφορά σας σε γόνιμες ημέρες όπως μας είχατε συνηθίσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Το Πνεύμα του Χρόνου (Zeitgeist) δεν τρομάζει τους έστω λίγους που επιτύχαμε να απεμπλακούμε από το στίγμα της Χαμένης Γενεάς.[4]
Συν Γιώργο όμως και χείρα κίνει. Τουτέστιν, η ανιδιοτελής συνεισφορά του καθενός εξυπακούεται. Δεν φταίει το μέτρο όπως γράφεται αλλά το μετρούμενο. Ο Πρωθυπουργός είναι το Μέτρο, το μέσο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της πατρίδος, τον οποίο συνταγματικά κατοχυρωμένα δημοκρατικά επέλεξε η ελληνική κοινωνία. Το Μετρούμενο είμαστε όλοι εμείς. Η καθημερινή υποκουλτούρα μας απαιτεί αλλαγή, βελτίωση, πνευματική αναγέννηση και γόνιμο στοχασμό.
Ως υποκουλτούρα ορίζω την Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας και η προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.[5] Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Εν κατακλείδι, ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε την πορεία των γεγονότων και να απομονώσουμε την Ελληνική μας υποκρισία και υποκουλτούρα. Με γόνιμο διάλογο και έργα. Με προτάσεις πολιτικής και πρόταση πολιτικού ηγέτη.
[1] Γιανναράς, Χ., Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι, Η Καθημερινή, 31.12.2010
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_100048_31/12/2010_1293619 [02 Ιανουαρίου 2011]
[2] Κοιλιαρής, Β., Χαμένη Γενεά: Είδα το Χρόνο, 23.12.2010
http://vkiliaris.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html [02 Ιανουαρίου 2011]
[3] κατά τη φορά των γεγονότων σε ένα κυκλικό φάσμα πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι
[4] Ο υποφαινόμενος έχει την τιμή να ανήκει περήφανα στους λίγους αυτούς. Παρόλη την κατάσταση ανεργίας μου εδώ και 4 μήνες, με επιμονή, υπομονή, πράξεις και έργα, όχι μόνο λόγια, η αλλαγή που βιώνουμε θα φέρει την ανάσταση μας και πάλι.
[5] Κοιλιαρής, Β., Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας, 12.11.2008
http://vkiliaris.blogspot.com/2011/01/blog-post.html [02 Ιανουαρίου 2011]
Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας: Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.
Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας:
Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Επιλέγω να ξεκινήσω την παρούσα ερευνητική εργασία Περί της Υποκρισίας της Ελληνικής Κοινωνίας με τη διαπίστωση που προβαίνουν οι ξένοι επισκέπτες και διαμένοντες στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Επιδιώκοντας όσο είναι δυνατό να αποφύγω να υποπέσω στην παγίδα της γενίκευσης, κάτι που σε ένα θεωρητικό σύγγραμμα (πόνημα) του παρόντος εγχειρήματος αποτελεί αξιωματικά αδύνατο, θα επιδιώξω να εντοπίσω την προέκταση της προαναφερθείσας διαπίστωσης τόσο στον Επαγγελματικό βίο, κουλτούρα και καθημερινότητα της ελληνικής σύγχρονης πραγματικότητας όσο και στην Εκπαίδευση όλων των βαθμίδων στην Ελλάδα.
Αρχικά θα διασαφηνίσω την ετυμολογία της έννοιας «υποκρισία».
Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας.
Χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό καθιστώ ευκολότερη την κατανόηση του λόγου επιδίωξης του εγχειρήματος μου να αναλύσω και να αιτιολογήσω την κατάσταση, λανθάνουσα κατά τη γνώμη μου, της ελληνικής κοινωνίας και τις προεκτάσεις της στον εργασιακό χώρο και νοοτροπία των συμμετεχόντων σε αυτόν.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Γεγονός είναι ότι στον ιδιωτικό εργασιακό χώρο θεωρείται αποδεκτό κάποιος υπάλληλος να μην εργάζεται, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους του. Η υποτιθέμενη εργασία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή θεωρείται επαγγελματικά «εντάξει», ενώ η μελέτη εφημερίδας θεωρείται αντιεπαγγελματική πράξη. Το ποιοτικό χαρακτηριστικό απουσιάζει και σε αυτήν την περίπτωση. Το ζητούμενο δεν είναι το περιεχόμενο της εφημερίδας ή η όποια εργασία στον Η/Υ, αλλά στο γεγονός το να μην γίνεται αντιληπτή η ενέργεια μας από τους άλλους. Περιττό είναι να αναφερθεί ότι στο δημόσιο τομέα απουσιάζει συνήθως ακόμη και αυτή η υποκρισία, αφού οι ενέργειες των δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματικής φύσεως ή μη, γίνονται πολλές φορές απροκάλυπτα.
Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα φαινόμενα σε δύο κατηγορίες, με περιθώριο στατιστικού λάθους εντός του αποδεκτού για τις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες επίπεδο. Θα τολμούσα να κατηγοριοποιήσω τις συμπεριφορές στον ιδιωτικό τομέα στη σφαίρα της Υποκρισίας και τις αντίστοιχες συμπεριφορές στο δημόσιο τομέα στη σφαίρα της Υποκουλτούρας.
Εκκινώντας από την Εργασιακή Υποκρισία, θα επιχειρήσω να επικεντρωθώ στο ζητούμενο να μην γίνει αντιληπτή η όποια ενέργεια του εργαζομένου. Εφόσον αυτό επιτυγχάνεται κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επίτευξη στόχων, την αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών της επιχείρησης, ούτε με αυτή κατά αυτήν την ουσία της εργασίας. Η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα, ήτοι η παραγωγικότητα, δεν θεωρούνται προαπαιτούμενα για την επαγγελματική ανέλιξη του συναδέλφου στην πυραμίδα της διοίκησης σε μία επιχείρηση. Οι επαγγελματικές ικανότητες αποκτούν μία άλλη έννοια προσδιορισμού. Το προφίλ του manager αντανακλάται στην δεξιότητα του να χειρίζεται καταστάσεις οι οποίες γίνονται ή μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το εργασιακό περιβάλλον παρά με την ίδια την κατάσταση και στο αν είναι θεμιτή και αν έχει λόγο υπόστασης.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση της απόδοσης και της αποτελεσματικότητας επίτευξης στόχων, της αφοσίωσης στο συγκρότημα και τους στόχους του, της ομαδικότητας και της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού της επιχείρησης είτε αυτή εξυπηρετεί τα επιμέρους τμήματα και τους στόχους του είτε συνολικά τον οργανισμό και τέλος η αξιολόγηση των ικανοτήτων του εργαζομένου είναι αναγκαίο και θεμιτό να πραγματοποιούνται υπό συνθήκες όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα της ίδιας της αξιολόγησης εξαρτάται τόσο από τους υπεύθυνους της αξιολόγησης όσο και από την αποδοχή της και επιρροή της στον αξιολογούμενο, δηλαδή κατά πόσον η αξιολόγηση θα έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην επαγγελματική πορεία του τελευταίου. Εφόσον αυτά απουσιάζουν η ίδια η υπόσταση της έννοιας της αξιολόγησης απουσιάζουν. Αποτέλεσμα της τελευταίας περίπτωσης θα είναι η αναζήτηση νέου επαγγελματικού χώρου από τον εργαζόμενο που έχει αυτογνωσία των ικανοτήτων του και είναι συνειδητοποιημένος για την επαγγελματική του πορεία και τις επιθυμίες του. Η αναζήτηση αυτή μπορεί να προεκτείνεται και σε νέα εργασιακά πεδία.
Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Επιλέγω να ξεκινήσω την παρούσα ερευνητική εργασία Περί της Υποκρισίας της Ελληνικής Κοινωνίας με τη διαπίστωση που προβαίνουν οι ξένοι επισκέπτες και διαμένοντες στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Επιδιώκοντας όσο είναι δυνατό να αποφύγω να υποπέσω στην παγίδα της γενίκευσης, κάτι που σε ένα θεωρητικό σύγγραμμα (πόνημα) του παρόντος εγχειρήματος αποτελεί αξιωματικά αδύνατο, θα επιδιώξω να εντοπίσω την προέκταση της προαναφερθείσας διαπίστωσης τόσο στον Επαγγελματικό βίο, κουλτούρα και καθημερινότητα της ελληνικής σύγχρονης πραγματικότητας όσο και στην Εκπαίδευση όλων των βαθμίδων στην Ελλάδα.
Αρχικά θα διασαφηνίσω την ετυμολογία της έννοιας «υποκρισία».
Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας.
Χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό καθιστώ ευκολότερη την κατανόηση του λόγου επιδίωξης του εγχειρήματος μου να αναλύσω και να αιτιολογήσω την κατάσταση, λανθάνουσα κατά τη γνώμη μου, της ελληνικής κοινωνίας και τις προεκτάσεις της στον εργασιακό χώρο και νοοτροπία των συμμετεχόντων σε αυτόν.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Γεγονός είναι ότι στον ιδιωτικό εργασιακό χώρο θεωρείται αποδεκτό κάποιος υπάλληλος να μην εργάζεται, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους του. Η υποτιθέμενη εργασία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή θεωρείται επαγγελματικά «εντάξει», ενώ η μελέτη εφημερίδας θεωρείται αντιεπαγγελματική πράξη. Το ποιοτικό χαρακτηριστικό απουσιάζει και σε αυτήν την περίπτωση. Το ζητούμενο δεν είναι το περιεχόμενο της εφημερίδας ή η όποια εργασία στον Η/Υ, αλλά στο γεγονός το να μην γίνεται αντιληπτή η ενέργεια μας από τους άλλους. Περιττό είναι να αναφερθεί ότι στο δημόσιο τομέα απουσιάζει συνήθως ακόμη και αυτή η υποκρισία, αφού οι ενέργειες των δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματικής φύσεως ή μη, γίνονται πολλές φορές απροκάλυπτα.
Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα φαινόμενα σε δύο κατηγορίες, με περιθώριο στατιστικού λάθους εντός του αποδεκτού για τις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες επίπεδο. Θα τολμούσα να κατηγοριοποιήσω τις συμπεριφορές στον ιδιωτικό τομέα στη σφαίρα της Υποκρισίας και τις αντίστοιχες συμπεριφορές στο δημόσιο τομέα στη σφαίρα της Υποκουλτούρας.
Εκκινώντας από την Εργασιακή Υποκρισία, θα επιχειρήσω να επικεντρωθώ στο ζητούμενο να μην γίνει αντιληπτή η όποια ενέργεια του εργαζομένου. Εφόσον αυτό επιτυγχάνεται κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επίτευξη στόχων, την αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών της επιχείρησης, ούτε με αυτή κατά αυτήν την ουσία της εργασίας. Η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα, ήτοι η παραγωγικότητα, δεν θεωρούνται προαπαιτούμενα για την επαγγελματική ανέλιξη του συναδέλφου στην πυραμίδα της διοίκησης σε μία επιχείρηση. Οι επαγγελματικές ικανότητες αποκτούν μία άλλη έννοια προσδιορισμού. Το προφίλ του manager αντανακλάται στην δεξιότητα του να χειρίζεται καταστάσεις οι οποίες γίνονται ή μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το εργασιακό περιβάλλον παρά με την ίδια την κατάσταση και στο αν είναι θεμιτή και αν έχει λόγο υπόστασης.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση της απόδοσης και της αποτελεσματικότητας επίτευξης στόχων, της αφοσίωσης στο συγκρότημα και τους στόχους του, της ομαδικότητας και της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού της επιχείρησης είτε αυτή εξυπηρετεί τα επιμέρους τμήματα και τους στόχους του είτε συνολικά τον οργανισμό και τέλος η αξιολόγηση των ικανοτήτων του εργαζομένου είναι αναγκαίο και θεμιτό να πραγματοποιούνται υπό συνθήκες όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα της ίδιας της αξιολόγησης εξαρτάται τόσο από τους υπεύθυνους της αξιολόγησης όσο και από την αποδοχή της και επιρροή της στον αξιολογούμενο, δηλαδή κατά πόσον η αξιολόγηση θα έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην επαγγελματική πορεία του τελευταίου. Εφόσον αυτά απουσιάζουν η ίδια η υπόσταση της έννοιας της αξιολόγησης απουσιάζουν. Αποτέλεσμα της τελευταίας περίπτωσης θα είναι η αναζήτηση νέου επαγγελματικού χώρου από τον εργαζόμενο που έχει αυτογνωσία των ικανοτήτων του και είναι συνειδητοποιημένος για την επαγγελματική του πορεία και τις επιθυμίες του. Η αναζήτηση αυτή μπορεί να προεκτείνεται και σε νέα εργασιακά πεδία.
Subscribe to:
Posts (Atom)