Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στο "Δίφωνο":
«H Μπαρτσελόνα κι εγώ δεν έχουμε χορηγό» ...
Μέχρι και η Μπάρτσα όμως ξεπουλήθηκε!
Τόσο κρίμα που μας έφυγες ...
Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μας,
σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο !!!
Ν. Παπάζογλου:
«Προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια».
Και όμως συνεχίζουν με τηλεσκουπίδια:
Dance with the "f...stars",greek "idiotol",xxx "sextor",real bitch wives etc
να δημιουργούν ακόμη μία "Χαμένη Γενεά" άνευ ουσίας νεο-Ελλήνων !
Αληθινός, Οικογενειάρχης, Αγαπητός, Σύγχρονο Πρότυπο Αγίου της Μαγκιάς !!!
Αφιερωμένο σε ΄σένα και σε μας!
Δεκαπεντασυλλαβώ:
Ενάντια στο συντηρητισμό, της υποκρισίας, της εικόνας!
Η πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν τόσα χρόνια
μας οδήγησε εδώ σε μια άριστη ζωή
μιας προόδου έναντι οπισθοδρομικότητας
μιας ανεκτικότητας αντί του συντηρητισμού
με οίνο μπουταρήσιο και Αρκτούρο ποταμήσιο
και δίχως γραβατήσιους τυπάκους υποκρισίας
και πολιτικάντηδες τραπεζοϋπαλληλίσκους
κληρικούς διαχειριστές μίας ανεύθυνης ζωής
Στ’ άλλο άκρο να μην φτάσω τ’ ανεξέλεγκτου του ναι
και χωρίς ισορροπία την ντόπρα ν’ απορρίψω
όλους αποδεχόμενος και ως ίσους καταρχάς
στην ουσία ανωτέρους και κακομαθημένους
σαν πιο νέους υποκριτές και συμφεροντολόγους
αποπροσανατολισμέ-νους φύσεως αδειανής
δίδοντας τους προνόμια κ’ ουχί δικαιώματα
που είναι αυτονόητα πάντα πανανθρώπινα
Η Δημοκρατία μας της Οικουμενικότητας
σαν φάρος μας οδηγεί πέραν της αποδοχής
περαιτέρω στη ζωή σε μια ορθολογιστική
της πραγματικότητας και της αυθεντικότητας
και προασπιζόμενοι των σεβαστών ημών θέλω
υμών ελευθερία διαδραζόμενοι εμείς
στη ζωή οδεύουμε με πίστη ελπιδοφόρα
κατεστημένα ν’ ανα-τρέπουμε συντηρητικά
Monday 18 April 2011
Monday 21 March 2011
Towards a final Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010: Results’ appraisal and consequences
The IAPSS Online Magazine "A Different View" editorial team has the honor
to welcome you to its January-February 2011 issue with the topic “Towards a final
Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010:
Results’ appraisal and consequences”, the 2nd publication since I am a member of the Editorial Board for the academic year 2010-2011.
I have also written an article under Academic Articles in page 16 with the title:
History restates? Nationalism prevails in BiH
The ADV editors presume that the conclusions and the arguments of the authors are negative regarding the subject “if the current political situation in BiH can
lead towards a final conflict resolution”. Nevertheless, expectations, based on reasonable evidence, for restraining nationalism in tolerable levels by a more decisive
international intervention by the EU, leading towards economic development, stability and symmetry in power, in BiH and in the Balkan region, and thus preventing them from slipping into, or resuming, civil war, illuminates this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH, and reveal its current issues seeking for an answer.
to welcome you to its January-February 2011 issue with the topic “Towards a final
Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010:
Results’ appraisal and consequences”, the 2nd publication since I am a member of the Editorial Board for the academic year 2010-2011.
I have also written an article under Academic Articles in page 16 with the title:
History restates? Nationalism prevails in BiH
The ADV editors presume that the conclusions and the arguments of the authors are negative regarding the subject “if the current political situation in BiH can
lead towards a final conflict resolution”. Nevertheless, expectations, based on reasonable evidence, for restraining nationalism in tolerable levels by a more decisive
international intervention by the EU, leading towards economic development, stability and symmetry in power, in BiH and in the Balkan region, and thus preventing them from slipping into, or resuming, civil war, illuminates this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH, and reveal its current issues seeking for an answer.
Wednesday 9 March 2011
Πολιτιστική Κρίση=Οικονομική Κρίση: Ιστορικοί Παραλληλισμοί
Κατ' αρχήν συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σας!
Η ερώτηση μου έχει ως εξής:
«Στο Βυζάντιο, όπως καταδείξατε με το σύγγραμμα σας ‘Γιατί το Βυζάντιο’ (2009), το τρίπτυχο Πνευματισμός-Παγκοσμιότητα-Οικουμενικότητα όπως αυτά αντιστοιχούσαν στο αρχαιοελληνικό πολιτισμό, την αυτοκρατορική κυριαρχία της Ρώμης (και ως εκ τούτου και της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινουπόλεως) και την Χριστιανική αιωνιότητα, δεν απέτρεψαν την παρακμή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την οριστική πτώση του κοσμικού Βυζαντίου όπως αυτή εκφραζόταν τους δύο τελευταίους αιώνες με την αυθεντική ελληνόφωνη Παλαιολόγια δυναστεία. Παρόλα αυτά το Βυζάντιο σήμερα ζει, γνωστικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά, πνευματικά όπως επίσης και έχοντας μία απτή μορφή όπως αυτή εκφράζεται μέσω του μοναστικού βίου του Αγίου Όρους και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η Ελλάδα σήμερα θεωρητικά κατέχει ανεκτίμητης αξίας αποθέματα πολιτισμού και οικουμενικότητας, όχι όμως και κυριαρχικής ισχύος με βάση την υψηλή πολιτική κατανομή ισχύος στη διεθνή κοινωνία, βάσει της θεώρησης του Ρεαλισμού της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων. Όπως και τότε, την περίοδο μετά την ανάκτηση της Πόλης από τους Λατίνους, όπου η πνευματική κατάντια των Ελλήνων συνέδραμε στην κατάλυση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας, έτσι και σήμερα η πολιτιστική μας υπό-κουλτούρα που έχει κατακλύσει τα ΜΜΕ, αποτελεί διαρθρωτική αιτία και της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά αυτά τα ουσιώδη ζητήματα στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά
Για την ομιλία
"Πολιτιστική Κρίση:
Ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από την οικονομική κρίση και ίσως την προκάλεσε.
Παρόλα αυτά, απασχόλησε και απασχολεί πολύ λιγότερο.
Ιστορικοί Παραλληλισμοί"
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά τη σχέση αίτιου-αιτιατού, πολτιστική κρίση-οικονομική κρίση, στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Με εκτίμηση
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Τηλ.: +30 6937750333
E-mail: vkiliaris@gmail.com
Η ερώτηση μου έχει ως εξής:
«Στο Βυζάντιο, όπως καταδείξατε με το σύγγραμμα σας ‘Γιατί το Βυζάντιο’ (2009), το τρίπτυχο Πνευματισμός-Παγκοσμιότητα-Οικουμενικότητα όπως αυτά αντιστοιχούσαν στο αρχαιοελληνικό πολιτισμό, την αυτοκρατορική κυριαρχία της Ρώμης (και ως εκ τούτου και της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινουπόλεως) και την Χριστιανική αιωνιότητα, δεν απέτρεψαν την παρακμή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την οριστική πτώση του κοσμικού Βυζαντίου όπως αυτή εκφραζόταν τους δύο τελευταίους αιώνες με την αυθεντική ελληνόφωνη Παλαιολόγια δυναστεία. Παρόλα αυτά το Βυζάντιο σήμερα ζει, γνωστικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά, πνευματικά όπως επίσης και έχοντας μία απτή μορφή όπως αυτή εκφράζεται μέσω του μοναστικού βίου του Αγίου Όρους και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η Ελλάδα σήμερα θεωρητικά κατέχει ανεκτίμητης αξίας αποθέματα πολιτισμού και οικουμενικότητας, όχι όμως και κυριαρχικής ισχύος με βάση την υψηλή πολιτική κατανομή ισχύος στη διεθνή κοινωνία, βάσει της θεώρησης του Ρεαλισμού της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων. Όπως και τότε, την περίοδο μετά την ανάκτηση της Πόλης από τους Λατίνους, όπου η πνευματική κατάντια των Ελλήνων συνέδραμε στην κατάλυση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας, έτσι και σήμερα η πολιτιστική μας υπό-κουλτούρα που έχει κατακλύσει τα ΜΜΕ, αποτελεί διαρθρωτική αιτία και της οικονομικής κρίσης που διανύουμε.
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά αυτά τα ουσιώδη ζητήματα στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά
Για την ομιλία
"Πολιτιστική Κρίση:
Ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από την οικονομική κρίση και ίσως την προκάλεσε.
Παρόλα αυτά, απασχόλησε και απασχολεί πολύ λιγότερο.
Ιστορικοί Παραλληλισμοί"
Πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε αποτελεσματικά τη σχέση αίτιου-αιτιατού, πολτιστική κρίση-οικονομική κρίση, στον καθημερινό εφήμερο πολίτη της χώρας αυτής, τη στιγμή που ο καθημερινός του ιδρώτας κατασπαταλάται εις ανούσιας σημασίας δραστηριότητες και πάθη; Πως θα καταφέρουμε το άτομο να δύναται να θωρεί τον κόσμο τούτο πέραν της μυωπικής του αντίληψης;"
Με εκτίμηση
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Τηλ.: +30 6937750333
E-mail: vkiliaris@gmail.com
Sunday 13 February 2011
Under the protection of the People
To all Our Friends Around the World: 18 Days that Shook the World
Thank you for your many messages of solidarity and support throughout these last two weeks. And a salute to Egypt’s wonderful youth, who changed the course of history through peaceful demonstrations. The moral power of non-violence was never more ably deployed for the cause of more freedom, more justice and to lay the foundations of better tomorrows. By the moral force of their solidarity, and the nobility of their cause, they challenged all expectations and triumphed. The Egyptian Revolution of 25 January 2011 now belongs to the history books. It is a brilliant chapter in the unfolding story of the struggle for human dignity and the values of our common humanity.
In these 18 days that shook the world, men and women, young and old, Muslims and Christians, rich and poor came together as never before. The army never unleashed a volley against any of the millions of demonstrators. All melded together and showed the true mettle of “the people”. They redefined the meaning of Egyptian greatness. During those long days of struggle, days when the police forces were either attacking the demonstrators or totally absent from the scene, there was not one incident of burning of churches, indeed we saw Christians and Muslims praying by the thousands in Tahrir square, each protecting and respecting the other. Hundreds of thousands of young men and women demonstrated for days on end, and not one case of harassment was noted. Volunteers provided safety and order, and neighbors came together to form neighborhood watches to protect their homes and families against thugs and ruffians who attacked homes and looted public buildings, and to provide public services by sharing as never before. The people got to know each other better than ever before. Neighborhoods became more than physical definitions, they became communities again. The demonstrators protected cultural institutions like the Egyptian museum and the Library of Alexandria, which many recognized as their own.
Today the people are all celebrating the resignation of President Mubarak and the start of a new era. But the road ahead is going to be difficult. We must ensure that this moment of euphoria and the solidarity created by this revolutionary movement launched by our youth on January 25th are effectively transformed into the institutions and laws that will be the real guarantors of a true democracy. After the demonstrations, the battles and the celebrations in the streets, we must now do the equally demanding work of designing new institutions, selecting new leaders and creating new laws -- to fashion the wise constraints that make people free.
But I have unlimited confidence in Egypt’s youth. It is the dawn of a new day.
Ismail Serageldin
Librarian of Alexandria
Director of the Bibliotheca Alexandrina
Thank you for your many messages of solidarity and support throughout these last two weeks. And a salute to Egypt’s wonderful youth, who changed the course of history through peaceful demonstrations. The moral power of non-violence was never more ably deployed for the cause of more freedom, more justice and to lay the foundations of better tomorrows. By the moral force of their solidarity, and the nobility of their cause, they challenged all expectations and triumphed. The Egyptian Revolution of 25 January 2011 now belongs to the history books. It is a brilliant chapter in the unfolding story of the struggle for human dignity and the values of our common humanity.
In these 18 days that shook the world, men and women, young and old, Muslims and Christians, rich and poor came together as never before. The army never unleashed a volley against any of the millions of demonstrators. All melded together and showed the true mettle of “the people”. They redefined the meaning of Egyptian greatness. During those long days of struggle, days when the police forces were either attacking the demonstrators or totally absent from the scene, there was not one incident of burning of churches, indeed we saw Christians and Muslims praying by the thousands in Tahrir square, each protecting and respecting the other. Hundreds of thousands of young men and women demonstrated for days on end, and not one case of harassment was noted. Volunteers provided safety and order, and neighbors came together to form neighborhood watches to protect their homes and families against thugs and ruffians who attacked homes and looted public buildings, and to provide public services by sharing as never before. The people got to know each other better than ever before. Neighborhoods became more than physical definitions, they became communities again. The demonstrators protected cultural institutions like the Egyptian museum and the Library of Alexandria, which many recognized as their own.
Today the people are all celebrating the resignation of President Mubarak and the start of a new era. But the road ahead is going to be difficult. We must ensure that this moment of euphoria and the solidarity created by this revolutionary movement launched by our youth on January 25th are effectively transformed into the institutions and laws that will be the real guarantors of a true democracy. After the demonstrations, the battles and the celebrations in the streets, we must now do the equally demanding work of designing new institutions, selecting new leaders and creating new laws -- to fashion the wise constraints that make people free.
But I have unlimited confidence in Egypt’s youth. It is the dawn of a new day.
Ismail Serageldin
Librarian of Alexandria
Director of the Bibliotheca Alexandrina
Thursday 6 January 2011
Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει: μία αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
Πέμπτη, 06 Ιανουαρίου 2011
Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει: μία αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας
Καλή Χρονιά κύριε καθηγητά και ευχαριστούμε για την αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας εν αντιθέσει με την παράφωνη μιζέρια της πλειοψηφίας των δημοσίων και όχι μόνο προσώπων που εκφράζουν άποψη!
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το άρθρο σας. Θα ήθελα μόνο να επικεντρωθώ σε τρία σημεία τα οποία αναφέρω παρακάτω:
1. Η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν ήταν πειθαρχημένη στα δημοσιονομικά της από το 1997! Δεν αξίζαμε να μπούμε στην ΟΝΕ βάσει των στατιστικών, αλλά η απόφαση να μπούμε στην ΟΝΕ αποδεικνύεται σήμερα σωτήρια με τα δεδομένα της παγκόσμιας κρίσης. (Μπιτζένης, 2011)
Πράγματι, αξίζει να τονιστεί το γεγονός ότι η πολιτική Σημίτη για ένταξη στην ΟΝΕ, όπως στο παρελθόν η πολιτική Καραμανλή πρεσβύτερου μας ενέταξε στην ΕΚ, ήταν καθαρά πολιτικής φύσεως αποφάσεις. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν μία ευρωπαϊκή συναπόφαση περαιτέρω ώθησης της Ελλάδος προς μία δημοκρατική διακυβέρνηση μετά την τραγική χουντική 7-ετία. Στην πρώτη περίπτωση, ήταν μία σοφή όπως καταδεικνύεται εκ των υστέρων εκσυγχρονιστική απόφαση των τότε κυβερνώντων, εν γνώσει των ευρωπαίων εταίρων μας, για μία όσο το δυνατόν ταχύτερη ένταξη της Ελλάδας στο δυτικοευρωπαϊκό οικονομικό πρότυπο.
2. Το σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» ίσως και να έχει βάση δεδομένου ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι μεγαλύτερες σε σύνολο από τις καταθέσεις των Ιρλανδών ή των Πορτογάλων, δεδομένου ότι υπάρχουν κοντά στα 200 δις ευρώ για τα ελληνικά νοικοκυριά, και στο εξωτερικό έφυγαν κοντά στα 25 δις από επιχειρήσεις και νοικοκυριά συνολικά. (Μπιτζένης, 2011)
Χρήματα υπάρχουν μεν, απλά είναι άνισα κατανεμημένα δε. Η αναδιανομή του εισοδήματος την τελευταία τριακονταετία δεν έχει ακόμα επιφέρει την πολυπόθητη απογείωση της ελληνικής οικονομίας σε ζητήματα ανταγωνισμού και παραγωγικότητας. Αφής στιγμής 200 δις παραμένουν σε καταθέσεις αντί να επενδύονται στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, ή οι τόκοι αυτών των καταθέσεων κατασπαταλούνται σε ανούσιας σημασίας καταναλωτικά προϊόντα και κοινωνικά πρότυπα με ημερομηνία λήξης (βλ. reality shows, ένδυση, Ι.Χ. μεταφορικά μέσα κλπ) η ανάληψη ρίσκου και η επιχειρηματική νοοτροπία καθίσταται αναγκαία για την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η ευθυνοφοβία και η έλλειψη αίσθησης καθήκοντος τόσο στο δημόσιο τομέα όπως όλοι γνωρίζουν όσο και στον ιδιωτικό τομέα όπου βίωσα για μία 4-ετία σε ιδιωτικό τραπεζικό οργανισμό την ίδια νοοτροπία, αποτελούν τροχοπέδη στην πολυπόθητη επανάκαμψη της Ελλάδος.
3. Εδώ έγκειται η δυσκολία να εξαλείψουμε τον 13ο και 14ο μισθό του ιδιωτικού τομέα που θα μας έκανε πολύ πιο ανταγωνιστικούς, κάτι που εφαρμόσαμε πολύ εύκολα στον δημόσιο τομέα. Οπότε, ίσως να φαίνεται αιρετικό αλλά η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη ελπίδα να ανακάμψει και τελικά άλλες χώρες να αντιμετωπίσουν πρόβλημα χρέους. (Μπιτζένης, 2011)
Σε ανταπάντηση σχολίου, χωρίς να επιθυμώ ρόλο συνηγόρου για οποιονδήποτε πόσο μάλλον για τον κύριο Μπιτζένη, δεν έχω αντιληφθεί στο άρθρο οποιαδήποτε πρόταση για εξάλειψη πέραν του 12ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα. Απλά καταδεικνύεται η στασιμότητα και του ιδιωτικού τομέα και η ανικανότητα του να παράγει νέες θέσεις εργασίας λόγω της υπερπροστασίας που παρέχει στους προνομιούχους και κατέχοντες. Ευελιξία δεν υπάρχει. Το κράτος αδυνατεί να ελέγξει τα αυτονόητα. Αποτέλεσμα η λεκτική νομική προστασία των εργαζομένων και η μαύρη εργασία και παραοικονομία. Στον αντίποδα η αύξηση της ανεργίας και των άνευ ουσιαστικής γνώσης πτυχιούχων.
Με ευχές για τη νέα χρονιά, προσμονή του 2012 και επιμονή στην αισιόδοξη νότα της ζωής!
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Οικονομολόγος (Πτυχίο Οικονομικών Επιστημών, ΝΟΠΕ ΑΠΘ)
Διεθνολόγος (επί πτυχίω ΜΠΣ Διεθνών Σπουδών, ΔΕΣ ΠΑΜΑΚ)
Πέμπτη, 06 Ιανουαρίου 2011
Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει: μία αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας
Καλή Χρονιά κύριε καθηγητά και ευχαριστούμε για την αισιόδοξη νότα ορθοφωνίας εν αντιθέσει με την παράφωνη μιζέρια της πλειοψηφίας των δημοσίων και όχι μόνο προσώπων που εκφράζουν άποψη!
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το άρθρο σας. Θα ήθελα μόνο να επικεντρωθώ σε τρία σημεία τα οποία αναφέρω παρακάτω:
1. Η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν ήταν πειθαρχημένη στα δημοσιονομικά της από το 1997! Δεν αξίζαμε να μπούμε στην ΟΝΕ βάσει των στατιστικών, αλλά η απόφαση να μπούμε στην ΟΝΕ αποδεικνύεται σήμερα σωτήρια με τα δεδομένα της παγκόσμιας κρίσης. (Μπιτζένης, 2011)
Πράγματι, αξίζει να τονιστεί το γεγονός ότι η πολιτική Σημίτη για ένταξη στην ΟΝΕ, όπως στο παρελθόν η πολιτική Καραμανλή πρεσβύτερου μας ενέταξε στην ΕΚ, ήταν καθαρά πολιτικής φύσεως αποφάσεις. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν μία ευρωπαϊκή συναπόφαση περαιτέρω ώθησης της Ελλάδος προς μία δημοκρατική διακυβέρνηση μετά την τραγική χουντική 7-ετία. Στην πρώτη περίπτωση, ήταν μία σοφή όπως καταδεικνύεται εκ των υστέρων εκσυγχρονιστική απόφαση των τότε κυβερνώντων, εν γνώσει των ευρωπαίων εταίρων μας, για μία όσο το δυνατόν ταχύτερη ένταξη της Ελλάδας στο δυτικοευρωπαϊκό οικονομικό πρότυπο.
2. Το σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» ίσως και να έχει βάση δεδομένου ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι μεγαλύτερες σε σύνολο από τις καταθέσεις των Ιρλανδών ή των Πορτογάλων, δεδομένου ότι υπάρχουν κοντά στα 200 δις ευρώ για τα ελληνικά νοικοκυριά, και στο εξωτερικό έφυγαν κοντά στα 25 δις από επιχειρήσεις και νοικοκυριά συνολικά. (Μπιτζένης, 2011)
Χρήματα υπάρχουν μεν, απλά είναι άνισα κατανεμημένα δε. Η αναδιανομή του εισοδήματος την τελευταία τριακονταετία δεν έχει ακόμα επιφέρει την πολυπόθητη απογείωση της ελληνικής οικονομίας σε ζητήματα ανταγωνισμού και παραγωγικότητας. Αφής στιγμής 200 δις παραμένουν σε καταθέσεις αντί να επενδύονται στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, ή οι τόκοι αυτών των καταθέσεων κατασπαταλούνται σε ανούσιας σημασίας καταναλωτικά προϊόντα και κοινωνικά πρότυπα με ημερομηνία λήξης (βλ. reality shows, ένδυση, Ι.Χ. μεταφορικά μέσα κλπ) η ανάληψη ρίσκου και η επιχειρηματική νοοτροπία καθίσταται αναγκαία για την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η ευθυνοφοβία και η έλλειψη αίσθησης καθήκοντος τόσο στο δημόσιο τομέα όπως όλοι γνωρίζουν όσο και στον ιδιωτικό τομέα όπου βίωσα για μία 4-ετία σε ιδιωτικό τραπεζικό οργανισμό την ίδια νοοτροπία, αποτελούν τροχοπέδη στην πολυπόθητη επανάκαμψη της Ελλάδος.
3. Εδώ έγκειται η δυσκολία να εξαλείψουμε τον 13ο και 14ο μισθό του ιδιωτικού τομέα που θα μας έκανε πολύ πιο ανταγωνιστικούς, κάτι που εφαρμόσαμε πολύ εύκολα στον δημόσιο τομέα. Οπότε, ίσως να φαίνεται αιρετικό αλλά η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη ελπίδα να ανακάμψει και τελικά άλλες χώρες να αντιμετωπίσουν πρόβλημα χρέους. (Μπιτζένης, 2011)
Σε ανταπάντηση σχολίου, χωρίς να επιθυμώ ρόλο συνηγόρου για οποιονδήποτε πόσο μάλλον για τον κύριο Μπιτζένη, δεν έχω αντιληφθεί στο άρθρο οποιαδήποτε πρόταση για εξάλειψη πέραν του 12ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα. Απλά καταδεικνύεται η στασιμότητα και του ιδιωτικού τομέα και η ανικανότητα του να παράγει νέες θέσεις εργασίας λόγω της υπερπροστασίας που παρέχει στους προνομιούχους και κατέχοντες. Ευελιξία δεν υπάρχει. Το κράτος αδυνατεί να ελέγξει τα αυτονόητα. Αποτέλεσμα η λεκτική νομική προστασία των εργαζομένων και η μαύρη εργασία και παραοικονομία. Στον αντίποδα η αύξηση της ανεργίας και των άνευ ουσιαστικής γνώσης πτυχιούχων.
Με ευχές για τη νέα χρονιά, προσμονή του 2012 και επιμονή στην αισιόδοξη νότα της ζωής!
Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ
Οικονομολόγος (Πτυχίο Οικονομικών Επιστημών, ΝΟΠΕ ΑΠΘ)
Διεθνολόγος (επί πτυχίω ΜΠΣ Διεθνών Σπουδών, ΔΕΣ ΠΑΜΑΚ)
Sunday 2 January 2011
Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι: Η Γόνιμη Απάντηση
Κύριε Καθηγητά Γιανναρά,
κυρίες και κύριοι σχολιαστές και στοχαστές
Η δική μου επιτρέψτε να ονομάσω «κριτική» στα προγραφόμενα [1] κατευθύνεται προς τη διερεύνηση ύπαρξης γονιμότητας. Και εξηγώ. Το άρθρο σας κύριε Γιανναρά, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς την ιδιότητα σας, μόνο ως ευχή για το νέο έτος δεν δύναται να αντιληφθεί. Το αιχμηρές της συγγραφής σας καταδεικνύει Φόβο. Μία συνομωσιολογικής φύσεως κοινωνιό-τρομοκρατία του «δύστυχου» ελληνικού γένους.
Πιστέψτε με, δεν φοβόμαστε. Δεν ζήσαμε μεν τη Χούντα, ούτε δε τον Κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Απεναντίας, «ευτυχήσαμε» να βιώσουμε τη χρυσή δεκαετία της κατανάλωσης, του ψέματος, της αρπαγής και της μισαλλοδοξίας. Και καταντήσαμε μία Χαμένη Γενεά.[2] Χαμένη γενεά ευκαιριών. Κατασπατάληση τους στην αγορά και χρήση μόνο καταναλωτικών πάσης φύσεως άχρηστων αγαθών. Και στη μεγέθυνση ενός ευτραφούς δημόσιου τομέα. Ενός χοντρόπετσου Λεβιάθαν. Και φυσικά για όλα αυτά φταίει η προηγούμενη γενεά που δεν τόλμησε να αναδείξει ηγέτες πολιτικούς άνδρες. Και που ανάγκασε τους λίγους που τόλμησαν να ηγηθούν στις δύσκολες περιόδους κρίσεων,[3] οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κατάπτωσης, να προσχωρήσουν σε κομματικές-πελατειακές σχέσεις. Η ανικανότητα της προηγούμενης γενεάς γαλούχησε τη Χαμένη Γενεά στην οποία δυστυχώς ατύχησα να είμαι μέλος. Η Χαμένη Γενεά με τη σειρά της, μη έχοντας άλλη επιλογή, συντήρησε το χονδρόπετσο τέρας με πολιτικό «ηγέτη» παρόμοιας φύσεως. Ευτυχώς όμως, σαν άλλοτε, το Παπανδρεϊκό γένος, του Γέρου, του Ανδρέα και νυν του Γιώργου, παραμένουν ο μοναδικός άξιος φάρος ελπίδας στη νησιωτική μας χώρα.
Περίμενα από σας, στην αλλαγή του χρόνου άποψη σας, να προτείνεται μία εναλλακτική λύση. Χωρίς φόβο, βυζαντινό τελεολογικό προσανατολισμό. Μία πρόταση πολιτικής και πολιτικού ηγέτη, ικανού έστω και με τη συνδρομή 150-μελούς συμβουλευτικής ταξιαρχίας. Η στείρα κριτική μόνο γόνιμη δεν είναι. Ευελπιστώ στην επαναφορά σας σε γόνιμες ημέρες όπως μας είχατε συνηθίσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Το Πνεύμα του Χρόνου (Zeitgeist) δεν τρομάζει τους έστω λίγους που επιτύχαμε να απεμπλακούμε από το στίγμα της Χαμένης Γενεάς.[4]
Συν Γιώργο όμως και χείρα κίνει. Τουτέστιν, η ανιδιοτελής συνεισφορά του καθενός εξυπακούεται. Δεν φταίει το μέτρο όπως γράφεται αλλά το μετρούμενο. Ο Πρωθυπουργός είναι το Μέτρο, το μέσο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της πατρίδος, τον οποίο συνταγματικά κατοχυρωμένα δημοκρατικά επέλεξε η ελληνική κοινωνία. Το Μετρούμενο είμαστε όλοι εμείς. Η καθημερινή υποκουλτούρα μας απαιτεί αλλαγή, βελτίωση, πνευματική αναγέννηση και γόνιμο στοχασμό.
Ως υποκουλτούρα ορίζω την Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας και η προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.[5] Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Εν κατακλείδι, ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε την πορεία των γεγονότων και να απομονώσουμε την Ελληνική μας υποκρισία και υποκουλτούρα. Με γόνιμο διάλογο και έργα. Με προτάσεις πολιτικής και πρόταση πολιτικού ηγέτη.
[1] Γιανναράς, Χ., Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι, Η Καθημερινή, 31.12.2010
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_100048_31/12/2010_1293619 [02 Ιανουαρίου 2011]
[2] Κοιλιαρής, Β., Χαμένη Γενεά: Είδα το Χρόνο, 23.12.2010
http://vkiliaris.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html [02 Ιανουαρίου 2011]
[3] κατά τη φορά των γεγονότων σε ένα κυκλικό φάσμα πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι
[4] Ο υποφαινόμενος έχει την τιμή να ανήκει περήφανα στους λίγους αυτούς. Παρόλη την κατάσταση ανεργίας μου εδώ και 4 μήνες, με επιμονή, υπομονή, πράξεις και έργα, όχι μόνο λόγια, η αλλαγή που βιώνουμε θα φέρει την ανάσταση μας και πάλι.
[5] Κοιλιαρής, Β., Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας, 12.11.2008
http://vkiliaris.blogspot.com/2011/01/blog-post.html [02 Ιανουαρίου 2011]
κυρίες και κύριοι σχολιαστές και στοχαστές
Η δική μου επιτρέψτε να ονομάσω «κριτική» στα προγραφόμενα [1] κατευθύνεται προς τη διερεύνηση ύπαρξης γονιμότητας. Και εξηγώ. Το άρθρο σας κύριε Γιανναρά, με όλο το σεβασμό που τρέφω προς την ιδιότητα σας, μόνο ως ευχή για το νέο έτος δεν δύναται να αντιληφθεί. Το αιχμηρές της συγγραφής σας καταδεικνύει Φόβο. Μία συνομωσιολογικής φύσεως κοινωνιό-τρομοκρατία του «δύστυχου» ελληνικού γένους.
Πιστέψτε με, δεν φοβόμαστε. Δεν ζήσαμε μεν τη Χούντα, ούτε δε τον Κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Απεναντίας, «ευτυχήσαμε» να βιώσουμε τη χρυσή δεκαετία της κατανάλωσης, του ψέματος, της αρπαγής και της μισαλλοδοξίας. Και καταντήσαμε μία Χαμένη Γενεά.[2] Χαμένη γενεά ευκαιριών. Κατασπατάληση τους στην αγορά και χρήση μόνο καταναλωτικών πάσης φύσεως άχρηστων αγαθών. Και στη μεγέθυνση ενός ευτραφούς δημόσιου τομέα. Ενός χοντρόπετσου Λεβιάθαν. Και φυσικά για όλα αυτά φταίει η προηγούμενη γενεά που δεν τόλμησε να αναδείξει ηγέτες πολιτικούς άνδρες. Και που ανάγκασε τους λίγους που τόλμησαν να ηγηθούν στις δύσκολες περιόδους κρίσεων,[3] οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κατάπτωσης, να προσχωρήσουν σε κομματικές-πελατειακές σχέσεις. Η ανικανότητα της προηγούμενης γενεάς γαλούχησε τη Χαμένη Γενεά στην οποία δυστυχώς ατύχησα να είμαι μέλος. Η Χαμένη Γενεά με τη σειρά της, μη έχοντας άλλη επιλογή, συντήρησε το χονδρόπετσο τέρας με πολιτικό «ηγέτη» παρόμοιας φύσεως. Ευτυχώς όμως, σαν άλλοτε, το Παπανδρεϊκό γένος, του Γέρου, του Ανδρέα και νυν του Γιώργου, παραμένουν ο μοναδικός άξιος φάρος ελπίδας στη νησιωτική μας χώρα.
Περίμενα από σας, στην αλλαγή του χρόνου άποψη σας, να προτείνεται μία εναλλακτική λύση. Χωρίς φόβο, βυζαντινό τελεολογικό προσανατολισμό. Μία πρόταση πολιτικής και πολιτικού ηγέτη, ικανού έστω και με τη συνδρομή 150-μελούς συμβουλευτικής ταξιαρχίας. Η στείρα κριτική μόνο γόνιμη δεν είναι. Ευελπιστώ στην επαναφορά σας σε γόνιμες ημέρες όπως μας είχατε συνηθίσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Το Πνεύμα του Χρόνου (Zeitgeist) δεν τρομάζει τους έστω λίγους που επιτύχαμε να απεμπλακούμε από το στίγμα της Χαμένης Γενεάς.[4]
Συν Γιώργο όμως και χείρα κίνει. Τουτέστιν, η ανιδιοτελής συνεισφορά του καθενός εξυπακούεται. Δεν φταίει το μέτρο όπως γράφεται αλλά το μετρούμενο. Ο Πρωθυπουργός είναι το Μέτρο, το μέσο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της πατρίδος, τον οποίο συνταγματικά κατοχυρωμένα δημοκρατικά επέλεξε η ελληνική κοινωνία. Το Μετρούμενο είμαστε όλοι εμείς. Η καθημερινή υποκουλτούρα μας απαιτεί αλλαγή, βελτίωση, πνευματική αναγέννηση και γόνιμο στοχασμό.
Ως υποκουλτούρα ορίζω την Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας και η προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.[5] Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Εν κατακλείδι, ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε την πορεία των γεγονότων και να απομονώσουμε την Ελληνική μας υποκρισία και υποκουλτούρα. Με γόνιμο διάλογο και έργα. Με προτάσεις πολιτικής και πρόταση πολιτικού ηγέτη.
[1] Γιανναράς, Χ., Η σχέση νικάει τον χρόνο, η χρήση όχι, Η Καθημερινή, 31.12.2010
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_100048_31/12/2010_1293619 [02 Ιανουαρίου 2011]
[2] Κοιλιαρής, Β., Χαμένη Γενεά: Είδα το Χρόνο, 23.12.2010
http://vkiliaris.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html [02 Ιανουαρίου 2011]
[3] κατά τη φορά των γεγονότων σε ένα κυκλικό φάσμα πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι
[4] Ο υποφαινόμενος έχει την τιμή να ανήκει περήφανα στους λίγους αυτούς. Παρόλη την κατάσταση ανεργίας μου εδώ και 4 μήνες, με επιμονή, υπομονή, πράξεις και έργα, όχι μόνο λόγια, η αλλαγή που βιώνουμε θα φέρει την ανάσταση μας και πάλι.
[5] Κοιλιαρής, Β., Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας, 12.11.2008
http://vkiliaris.blogspot.com/2011/01/blog-post.html [02 Ιανουαρίου 2011]
Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας: Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.
Η Υποκρισία της Ελληνικής Κοινωνίας:
Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Επιλέγω να ξεκινήσω την παρούσα ερευνητική εργασία Περί της Υποκρισίας της Ελληνικής Κοινωνίας με τη διαπίστωση που προβαίνουν οι ξένοι επισκέπτες και διαμένοντες στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Επιδιώκοντας όσο είναι δυνατό να αποφύγω να υποπέσω στην παγίδα της γενίκευσης, κάτι που σε ένα θεωρητικό σύγγραμμα (πόνημα) του παρόντος εγχειρήματος αποτελεί αξιωματικά αδύνατο, θα επιδιώξω να εντοπίσω την προέκταση της προαναφερθείσας διαπίστωσης τόσο στον Επαγγελματικό βίο, κουλτούρα και καθημερινότητα της ελληνικής σύγχρονης πραγματικότητας όσο και στην Εκπαίδευση όλων των βαθμίδων στην Ελλάδα.
Αρχικά θα διασαφηνίσω την ετυμολογία της έννοιας «υποκρισία».
Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας.
Χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό καθιστώ ευκολότερη την κατανόηση του λόγου επιδίωξης του εγχειρήματος μου να αναλύσω και να αιτιολογήσω την κατάσταση, λανθάνουσα κατά τη γνώμη μου, της ελληνικής κοινωνίας και τις προεκτάσεις της στον εργασιακό χώρο και νοοτροπία των συμμετεχόντων σε αυτόν.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Γεγονός είναι ότι στον ιδιωτικό εργασιακό χώρο θεωρείται αποδεκτό κάποιος υπάλληλος να μην εργάζεται, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους του. Η υποτιθέμενη εργασία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή θεωρείται επαγγελματικά «εντάξει», ενώ η μελέτη εφημερίδας θεωρείται αντιεπαγγελματική πράξη. Το ποιοτικό χαρακτηριστικό απουσιάζει και σε αυτήν την περίπτωση. Το ζητούμενο δεν είναι το περιεχόμενο της εφημερίδας ή η όποια εργασία στον Η/Υ, αλλά στο γεγονός το να μην γίνεται αντιληπτή η ενέργεια μας από τους άλλους. Περιττό είναι να αναφερθεί ότι στο δημόσιο τομέα απουσιάζει συνήθως ακόμη και αυτή η υποκρισία, αφού οι ενέργειες των δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματικής φύσεως ή μη, γίνονται πολλές φορές απροκάλυπτα.
Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα φαινόμενα σε δύο κατηγορίες, με περιθώριο στατιστικού λάθους εντός του αποδεκτού για τις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες επίπεδο. Θα τολμούσα να κατηγοριοποιήσω τις συμπεριφορές στον ιδιωτικό τομέα στη σφαίρα της Υποκρισίας και τις αντίστοιχες συμπεριφορές στο δημόσιο τομέα στη σφαίρα της Υποκουλτούρας.
Εκκινώντας από την Εργασιακή Υποκρισία, θα επιχειρήσω να επικεντρωθώ στο ζητούμενο να μην γίνει αντιληπτή η όποια ενέργεια του εργαζομένου. Εφόσον αυτό επιτυγχάνεται κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επίτευξη στόχων, την αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών της επιχείρησης, ούτε με αυτή κατά αυτήν την ουσία της εργασίας. Η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα, ήτοι η παραγωγικότητα, δεν θεωρούνται προαπαιτούμενα για την επαγγελματική ανέλιξη του συναδέλφου στην πυραμίδα της διοίκησης σε μία επιχείρηση. Οι επαγγελματικές ικανότητες αποκτούν μία άλλη έννοια προσδιορισμού. Το προφίλ του manager αντανακλάται στην δεξιότητα του να χειρίζεται καταστάσεις οι οποίες γίνονται ή μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το εργασιακό περιβάλλον παρά με την ίδια την κατάσταση και στο αν είναι θεμιτή και αν έχει λόγο υπόστασης.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση της απόδοσης και της αποτελεσματικότητας επίτευξης στόχων, της αφοσίωσης στο συγκρότημα και τους στόχους του, της ομαδικότητας και της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού της επιχείρησης είτε αυτή εξυπηρετεί τα επιμέρους τμήματα και τους στόχους του είτε συνολικά τον οργανισμό και τέλος η αξιολόγηση των ικανοτήτων του εργαζομένου είναι αναγκαίο και θεμιτό να πραγματοποιούνται υπό συνθήκες όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα της ίδιας της αξιολόγησης εξαρτάται τόσο από τους υπεύθυνους της αξιολόγησης όσο και από την αποδοχή της και επιρροή της στον αξιολογούμενο, δηλαδή κατά πόσον η αξιολόγηση θα έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην επαγγελματική πορεία του τελευταίου. Εφόσον αυτά απουσιάζουν η ίδια η υπόσταση της έννοιας της αξιολόγησης απουσιάζουν. Αποτέλεσμα της τελευταίας περίπτωσης θα είναι η αναζήτηση νέου επαγγελματικού χώρου από τον εργαζόμενο που έχει αυτογνωσία των ικανοτήτων του και είναι συνειδητοποιημένος για την επαγγελματική του πορεία και τις επιθυμίες του. Η αναζήτηση αυτή μπορεί να προεκτείνεται και σε νέα εργασιακά πεδία.
Μία προέκταση της στην Επαγγελματική και Εκπαιδευτική Κουλτούρα και Καθημερινότητα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Επιλέγω να ξεκινήσω την παρούσα ερευνητική εργασία Περί της Υποκρισίας της Ελληνικής Κοινωνίας με τη διαπίστωση που προβαίνουν οι ξένοι επισκέπτες και διαμένοντες στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί μεν να πάσχει από το σύνδρομο της έλλειψης οργάνωσης και της απουσίας στόχου και κατεύθυνσης, παρά ταύτα δε μένει προσκολλημένος στο τυπικό της υπόθεσης. Σε σημείο που να μετατρέπεται από τον ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη, χαρακτηριστικά που θα έπρεπε σύμφωνα με την προγονική του παράδοση να τον χαρακτηρίζουν, σε υπόδουλο της τυπικότητας, της ευθυνοφοβίας και της μη σύνδεσης του αποτελέσματος, πόσο μάλλον της αποδοτικότητας, με την καθημερινή του διαβίωση.
Επιδιώκοντας όσο είναι δυνατό να αποφύγω να υποπέσω στην παγίδα της γενίκευσης, κάτι που σε ένα θεωρητικό σύγγραμμα (πόνημα) του παρόντος εγχειρήματος αποτελεί αξιωματικά αδύνατο, θα επιδιώξω να εντοπίσω την προέκταση της προαναφερθείσας διαπίστωσης τόσο στον Επαγγελματικό βίο, κουλτούρα και καθημερινότητα της ελληνικής σύγχρονης πραγματικότητας όσο και στην Εκπαίδευση όλων των βαθμίδων στην Ελλάδα.
Αρχικά θα διασαφηνίσω την ετυμολογία της έννοιας «υποκρισία».
Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας.
Χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό καθιστώ ευκολότερη την κατανόηση του λόγου επιδίωξης του εγχειρήματος μου να αναλύσω και να αιτιολογήσω την κατάσταση, λανθάνουσα κατά τη γνώμη μου, της ελληνικής κοινωνίας και τις προεκτάσεις της στον εργασιακό χώρο και νοοτροπία των συμμετεχόντων σε αυτόν.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Γεγονός είναι ότι στον ιδιωτικό εργασιακό χώρο θεωρείται αποδεκτό κάποιος υπάλληλος να μην εργάζεται, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους του. Η υποτιθέμενη εργασία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή θεωρείται επαγγελματικά «εντάξει», ενώ η μελέτη εφημερίδας θεωρείται αντιεπαγγελματική πράξη. Το ποιοτικό χαρακτηριστικό απουσιάζει και σε αυτήν την περίπτωση. Το ζητούμενο δεν είναι το περιεχόμενο της εφημερίδας ή η όποια εργασία στον Η/Υ, αλλά στο γεγονός το να μην γίνεται αντιληπτή η ενέργεια μας από τους άλλους. Περιττό είναι να αναφερθεί ότι στο δημόσιο τομέα απουσιάζει συνήθως ακόμη και αυτή η υποκρισία, αφού οι ενέργειες των δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματικής φύσεως ή μη, γίνονται πολλές φορές απροκάλυπτα.
Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα φαινόμενα σε δύο κατηγορίες, με περιθώριο στατιστικού λάθους εντός του αποδεκτού για τις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες επίπεδο. Θα τολμούσα να κατηγοριοποιήσω τις συμπεριφορές στον ιδιωτικό τομέα στη σφαίρα της Υποκρισίας και τις αντίστοιχες συμπεριφορές στο δημόσιο τομέα στη σφαίρα της Υποκουλτούρας.
Εκκινώντας από την Εργασιακή Υποκρισία, θα επιχειρήσω να επικεντρωθώ στο ζητούμενο να μην γίνει αντιληπτή η όποια ενέργεια του εργαζομένου. Εφόσον αυτό επιτυγχάνεται κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επίτευξη στόχων, την αύξηση του κύκλου εργασιών και των κερδών της επιχείρησης, ούτε με αυτή κατά αυτήν την ουσία της εργασίας. Η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα, ήτοι η παραγωγικότητα, δεν θεωρούνται προαπαιτούμενα για την επαγγελματική ανέλιξη του συναδέλφου στην πυραμίδα της διοίκησης σε μία επιχείρηση. Οι επαγγελματικές ικανότητες αποκτούν μία άλλη έννοια προσδιορισμού. Το προφίλ του manager αντανακλάται στην δεξιότητα του να χειρίζεται καταστάσεις οι οποίες γίνονται ή μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το εργασιακό περιβάλλον παρά με την ίδια την κατάσταση και στο αν είναι θεμιτή και αν έχει λόγο υπόστασης.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση της απόδοσης και της αποτελεσματικότητας επίτευξης στόχων, της αφοσίωσης στο συγκρότημα και τους στόχους του, της ομαδικότητας και της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού της επιχείρησης είτε αυτή εξυπηρετεί τα επιμέρους τμήματα και τους στόχους του είτε συνολικά τον οργανισμό και τέλος η αξιολόγηση των ικανοτήτων του εργαζομένου είναι αναγκαίο και θεμιτό να πραγματοποιούνται υπό συνθήκες όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα της ίδιας της αξιολόγησης εξαρτάται τόσο από τους υπεύθυνους της αξιολόγησης όσο και από την αποδοχή της και επιρροή της στον αξιολογούμενο, δηλαδή κατά πόσον η αξιολόγηση θα έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην επαγγελματική πορεία του τελευταίου. Εφόσον αυτά απουσιάζουν η ίδια η υπόσταση της έννοιας της αξιολόγησης απουσιάζουν. Αποτέλεσμα της τελευταίας περίπτωσης θα είναι η αναζήτηση νέου επαγγελματικού χώρου από τον εργαζόμενο που έχει αυτογνωσία των ικανοτήτων του και είναι συνειδητοποιημένος για την επαγγελματική του πορεία και τις επιθυμίες του. Η αναζήτηση αυτή μπορεί να προεκτείνεται και σε νέα εργασιακά πεδία.
Thursday 23 December 2010
Χαμένη Γενεά: Είδα το Χρόνο
Πιστεύω «είδα» (αισθάνθηκα) πώς θα μετεξελιχθεί η Κυπριακή και η Ελληνική κοινωνία στην επόμενη περίοδο (γενεά). Το μήνυμα είναι απαισιόδοξο βάσει των όσων αντίκρισα. Όμως αυτά που είδα ότι θα ακολουθήσουν στην μεθεπόμενη γενεά είναι αισιόδοξα και ενθαρρυντικά. Παράδειγμα στη δεύτερη περίπτωση αισιοδοξίας αποτελεί η Γερμανία. Αντιπαράδειγμα στην πρώτη περίπτωση απαισιοδοξίας αποτελεί η Ελλάδα. Μετά την καταστροφή (1967-74) έρχεται η συντήρηση (1974-80), η αλλαγή και η πρόοδος (1981-89) ακολουθούμενη από την κοινωνική απάθεια και απομόνωση (1990-2007), την επανάσταση χωρίς αιτία (2008) την κοινωνικό-οικονομική κρίση κατάπτωση και κρίση (2009-2010) και τέλος τον ερχομό της ωριμότητας κ της αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης και του καθήκοντος (2011+). Αντίστοιχα στο Γερμανικό παράδειγμα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακολούθησαν ο Ψυχρός Πόλεμος, η περίοδος 70΄ς-80’ς και η «Χαμένη Γενεά» (90’ς) και τέλος η Νέα Ενωμένη Γερμανία της Δημοκρατίας, της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους (2000-2010). Δυστυχώς στο Ελληνικό αντιπαράδειγμα μετά τον εμφύλιο του 1946-49 και την Χούντα του 1967-74 ακόμα βιώνουμε την περίοδο της «Χαμένης Γενεάς». Συνάμα ακολουθεί και η Κύπρος με μικρή χρονική υστέρηση, ήτοι στην κοινωνική απάθεια και απομόνωση. Σήμερα η Κύπρος γαλουχεί τη δική της «Χαμένη Γενεά» στην οποία δυστυχώς θεωρητικά ανήκα αφού έτυχε να γεννηθώ την περίοδο αυτή.[1] Ακριβώς αυτή την κατάσταση που αντικρίζω στον εγγύτερο ορίζοντα της Μεγαλονήσου επιζητώ να αποφύγω. Ευελπιστώ έτσι να μην χάσω την ευκαιρία αξιοποίησης της ευκαιρίας να γνωρίσω περαιτέρω τη Νέα εποχή στην προηγμένη χρονικά Δυτική Ευρώπη. Ευελπιστώ επίσης ότι όταν επιστρέψω στο απώτερο μέλλον ίσως σε μία μονιμότερη κατάσταση στην Κύπρο σε 1-2 δεκαετίες, να δύναμαι να συμβάλω και εγώ στον ταχύτερο όσο το δυνατόν ερχομό της Νέας Εποχής και στην Κύπρο, αν όχι και στην πραγματική σύγκλιση αυτής με την υπόλοιπη Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ανεπτυγμένης Οικονομίας, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους, της Αλληλεγγύης, της Ισότητας, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Προόδου.
[1] Η περίοδος 1990-2010 στην Ελλάδα αντιστοιχεί στη «Χαμένη Γενεά» της Γερμανίας των 70΄ς-80’ς. Αντίστοιχα στο κυπριακό υποσύστημα, σήμερα (2010), βιώνουμε το μέσον της περιόδου της «Χαμένης Γενεάς». Εκτιμώ ότι προς τα τέλη της δεκαετίας (2010-2020) θα εκδηλωθεί και στην Κύπρο αντίστοιχη κοινωνικό-οικονομική κατάπτωση και κρίση.
[1] Η περίοδος 1990-2010 στην Ελλάδα αντιστοιχεί στη «Χαμένη Γενεά» της Γερμανίας των 70΄ς-80’ς. Αντίστοιχα στο κυπριακό υποσύστημα, σήμερα (2010), βιώνουμε το μέσον της περιόδου της «Χαμένης Γενεάς». Εκτιμώ ότι προς τα τέλη της δεκαετίας (2010-2020) θα εκδηλωθεί και στην Κύπρο αντίστοιχη κοινωνικό-οικονομική κατάπτωση και κρίση.
Saturday 27 November 2010
Towards a final Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010: Results’ appraisal and consequences
A DIFFERENT VIEW (ADV)
An IAPSS Monthly Online Magazine
Volume 6: Issue 37
January 2011
Call for articles
Towards a final Conflict Resolution?
General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010:
Results’ appraisal and consequences
Editorial Board 2010-2011
-Editor: Gabriela MARZONETTO
-Editor: Vasilis KILIARIS
Attention: New E-Mail address adifferentview@iapss.org
Deadline: 30 December 2010
The IAPSS Online Magazine "A Different View" editor’s team has the honor to announce an open call for articles for the 2nd Issue for this academic calendar year 2010-2011.
The topic of the ADV January 2011 Issue is:
Towards a final Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010: Results’ appraisal and consequences
Since the ADV is a monthly online magazine, inter alia should be composed by national events that have an international impact. Such an event is the general elections in BiH that were held in 3 October 2010.
Last month, on 3 October 2010, in Bosnia and Herzegovina (BiH) were held very crucial and important parliamentary and presidential elections. These general elections, circa 15 years since the 1995 Dayton Accords and the peace agreement bringing an end to the devastating Bosnia intra-state war, it's a crucial marking point for the future of the BiH political entity itself. The democratic enhancement and justice implementation, the continuity of stability and security, the economic prosperity and development and the further international integration of BiH in International Organizations such as the EU and the NATO, are core issues seeking for an answer. Presenting your critical approach on the results of the general elections in BiH and their impacts on the above mentioned points regarding the future of BiH, based on the inductive method, would potentially lead students to similar analysis for other frozen conflicts with multi-national populations and even further into comparative studies. Definitely your contribution would illuminate this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH.
For a more advanced research you are asked to examine the inter-relation between the concept Ethnicity and the Electoral procedure. The people of BiH voted separately for the BiH presidency, central and entities' parliaments (Serbians, Croats and Bosniaks), the president and vice-president of Republika Srspska (Serbians), as well as for the new members of the assemblies of the Federation of BiH's ten cantons (Croats and Bosniaks). Bearing in mind the division of voting along ethnic lines, analyze this model of electoral procedure in multi-ethnic societies and its outcome on interethnic and entity differences (and/or vice-versa).
Last but not least you may submit your articles using the comparative approach, by means of frozen conflict issues from all over the world in comparison with the BiH current situation in order to support your position.
To summarize, this issue aims to illuminate this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH, to reveal its current issues seeking for an answer and potentially lead students to similar analysis for other frozen conflicts with multi-national populations and even further into comparative studies.
Your academic perspective and observations could be invaluable in achieving the aforementioned aspiration. Please do not hesitate to submit your opinion, academic or dialogue article for publishment on the upcoming ADV!
For more information regarding the IAPSS ADV online Magazine and its Technical specifications for articles bear in mind the information given in the last page of this call for articles or visit
http://iapss.org/index.php?option=com_content&task=view&id=28&Itemid=87
An IAPSS Monthly Online Magazine
Volume 6: Issue 37
January 2011
Call for articles
Towards a final Conflict Resolution?
General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010:
Results’ appraisal and consequences
Editorial Board 2010-2011
-Editor: Gabriela MARZONETTO
-Editor: Vasilis KILIARIS
Attention: New E-Mail address adifferentview@iapss.org
Deadline: 30 December 2010
The IAPSS Online Magazine "A Different View" editor’s team has the honor to announce an open call for articles for the 2nd Issue for this academic calendar year 2010-2011.
The topic of the ADV January 2011 Issue is:
Towards a final Conflict Resolution? General Political Elections in Bosnia i Herzegovina 2010: Results’ appraisal and consequences
Since the ADV is a monthly online magazine, inter alia should be composed by national events that have an international impact. Such an event is the general elections in BiH that were held in 3 October 2010.
Last month, on 3 October 2010, in Bosnia and Herzegovina (BiH) were held very crucial and important parliamentary and presidential elections. These general elections, circa 15 years since the 1995 Dayton Accords and the peace agreement bringing an end to the devastating Bosnia intra-state war, it's a crucial marking point for the future of the BiH political entity itself. The democratic enhancement and justice implementation, the continuity of stability and security, the economic prosperity and development and the further international integration of BiH in International Organizations such as the EU and the NATO, are core issues seeking for an answer. Presenting your critical approach on the results of the general elections in BiH and their impacts on the above mentioned points regarding the future of BiH, based on the inductive method, would potentially lead students to similar analysis for other frozen conflicts with multi-national populations and even further into comparative studies. Definitely your contribution would illuminate this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH.
For a more advanced research you are asked to examine the inter-relation between the concept Ethnicity and the Electoral procedure. The people of BiH voted separately for the BiH presidency, central and entities' parliaments (Serbians, Croats and Bosniaks), the president and vice-president of Republika Srspska (Serbians), as well as for the new members of the assemblies of the Federation of BiH's ten cantons (Croats and Bosniaks). Bearing in mind the division of voting along ethnic lines, analyze this model of electoral procedure in multi-ethnic societies and its outcome on interethnic and entity differences (and/or vice-versa).
Last but not least you may submit your articles using the comparative approach, by means of frozen conflict issues from all over the world in comparison with the BiH current situation in order to support your position.
To summarize, this issue aims to illuminate this dark place in the European continent, the frozen conflict in BiH, to reveal its current issues seeking for an answer and potentially lead students to similar analysis for other frozen conflicts with multi-national populations and even further into comparative studies.
Your academic perspective and observations could be invaluable in achieving the aforementioned aspiration. Please do not hesitate to submit your opinion, academic or dialogue article for publishment on the upcoming ADV!
For more information regarding the IAPSS ADV online Magazine and its Technical specifications for articles bear in mind the information given in the last page of this call for articles or visit
http://iapss.org/index.php?option=com_content&task=view&id=28&Itemid=87
Friday 26 November 2010
Σκέψεις περί Κύπρου – Κυπριακού: Το Πρόβλημα και ο Λαός
Κυπριακός «Λαός» = Δύο Κυρίαρχα / Εδραιωμένα Εθνοτικά Στοιχεία
(Ελληνικό και Τουρκικό)
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι, με βάσει τη θεωρία περί Εθνικισμού του Hobsbawn (1990), ως Έθνος μπορεί να οριστεί, «σαν αρχική υπόθεση εργασίας, οποιοδήποτε ικανοποιητικό μεγάλο σώμα ανθρώπων των οποίων τα μέλη αυτό-θεωρούνται ως μέλη ενός "έθνους" θα αντιμετωπίζονται υπό αυτήν τη μορφή». Καταυτόν τον τρόπο ο Κυπριακός ¨Λαός¨ αυτό-προσδιορίζεται ως μονό-διεθνικός. Ενώ αποτελείται από Δύο κυρίαρχα / εδραιωμένα εθνοτικά στοιχεία, το Ελληνικό (Ελληνοκυπριακό) και το Τουρκικό (Τουρκοκυπριακό), το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και στις δύο κοινότητες με το νεωτερισμό/νεολογισμό σημαίνοντος-σημαινομένου ¨Κύπριος¨ αναφέρονται μόνο στο δικό τους εθνικό συστατικό. Δηλαδή σαν Κύπριος εννοείται είτε μόνο ο ομιλών την ελληνική έστω με το κυπριακό της ιδίωμα που είναι διαφορετικό από την επικρατούσα αττική-νεοδημοτική διάλεκτο και ο έχων τη χριστιανική βάπτιση, είτε αντίστοιχα μόνο ο ομιλών την τουρκική έστω με το κυπριακό της ιδίωμα που είναι επίσης διαφορετικό από την επικρατούσα ινσταμπουλίτικη (κωνσταντινοπολίτικη) διάλεκτο και ο έχων τη μουσουλμανική βάπτιση. Και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις προϋποθέτεται η εθνική συνειδησιακή παράμετρος.
Η σύγχυση του ελληνοκυπριακού λαού σε σχέση με την ταυτότητα του και του τι σημαίνει να είσαι Κύπριος ή ότι έχει σχέση με την πραγματική υπόσταση του ΝΑΤΟ, λόγω είτε της αμάθειας του ή της ιδιοτέλειας του, οδήγησε τους «Κυπρίους» στην απόρριψη της Νατοϊκής επιλογής το 1963-64, τη μή ένταξη της Κύπρου στον Ελληνικό πολιτικό χώρο το 1959 και στη συνεχιζόμενη έως σήμερα υποταγή των νεοκυπρίων στα στερεότυπα και στον ενδοκοινοτικό τους εθνικό διχασμό του ψευτοδιλήμματος μεταξύ της κυπριακής και της ελληνικής επιλογής.
Αφού ο Κόσμος όλος δεν αλλάζει τόσο εύκολα προς το καλύτερο, όσο εύκολα καταστρέφεται (Β’ΠΠ, Κράχ ΄29, Χούντα 67-74, Πόλεμος ΄74, Κοινωνικές Αναταραχές 2003), και αφού ο καθένας τελεολογικά κοιτά μόνο το δικό του συμφέρον ή έστω μέσω της ανιδιοτελούς αγάπης και ενδιαφέροντος που δείχνει στην πράξη, και όχι μόνο στα λόγια, προς την οικογένεια, τους φίλους και τους συγγενείς του, επιδιώκει την ευδαιμονία και την ευτυχία του, αυτά αποτελώντας παθολογικά συμπτώματα βαθύτερων αιτιών, έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων οι οποίοι απολαμβάνουν την εφήμερη ικανοποίηση, της κοντόφθαλμης στάσης σε σχέση με τη ζωή και της ιστορικό-κοινωνικής αμνησίας ή έλλειψης ενδιαφέροντος, τότε, το νόημα της αναζήτησης μου περί Κύπρου –Ασφάλειας, δεν αποσκοπεί μόνο στο αυτονόητο, ήτοι τη Λύση του Κυπριακού, αλλά πολλά περισσότερα στη ριζική μεταμόρφωση της καθημερινότητας στο νησί προς την αναδημιουργία της κυπριακής κοινωνίας όπως επίσης και της ελληνικής και τουρκικής σε πιο φυσικά πλαίσια σε σχέση με το λοιπό προηγμένο σε όλα τα επίπεδα κόσμο, έστω μακροχρόνια. Η σύγχρονη ομοιογενής υποκουλτούρα της καθημερινότητας των Ελλήνων και των Τούρκων (Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου), έστω και των Κυπρίων αν αποδεχθούμε χάριν της συζήτησης αυτό το ψευδό-διαχωρισμό, στέκεται σκόπελος απέναντι στα προαναφερθέντα ζητήματα. Η επίτευξη τους μπορεί μόνο να επιτευχθεί σε ρεαλιστικά πλαίσια εσωτερικής τάξης και διεθνούς ασφάλειας, φιλελεύθερης εξωστρεφούς οικονομικής δραστηριότητας με ταυτόχρονη εξισορρόπηση της κοινωνικό-οικονομικό-πνευματικής προόδου, με ενεργή ή έστω παθητική συμμετοχή στα κοινά όπως επίσης και με ειλικρινή καταδίκη και τιμωρία της αδικίας και του μέσου και παράλληλη προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των δύο Εθνών. Το αποτέλεσμα θα οδηγήσει εν τέλει και στη δική μου Ευδαιμονία και Ευτυχή Οικογενειακή και Συντροφική Συνύπαρξη!
Είδα το Χρόνο
Πιστεύω «είδα» (αισθάνθηκα) πώς θα μετεξελιχθεί η Κυπριακή και η Ελληνική κοινωνία στην επόμενη περίοδο (γενεά). Το μήνυμα είναι απαισιόδοξο βάσει των όσων αντίκρισα. Όμως αυτά που είδα ότι θα ακολουθήσουν στην μεθεπόμενη γενεά είναι αισιόδοξα και ενθαρρυντικά. Παράδειγμα στη δεύτερη περίπτωση αισιοδοξίας αποτελεί η Γερμανία. Αντιπαράδειγμα στην πρώτη περίπτωση απαισιοδοξίας αποτελεί η Ελλάδα. Μετά την καταστροφή έρχεται η συντήρηση, ακολουθούμενη από την κοινωνική απάθεια, απομόνωση και επανάσταση χωρίς αιτία και τέλος επέρχεται η ωριμότητα κ η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης. Αντίστοιχα στο Γερμανικό παράδειγμα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακολούθησαν ο Ψυχρός Πόλεμος, η περίοδος 70΄ς-80’ς και η «Χαμένη Γενεά» και τέλος η Νέα Ενωμένη Γερμανία της Δημοκρατίας, της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους. Δυστυχώς στο Ελληνικό αντιπαράδειγμα μετά τον εμφύλιο του 1946-49 και την Χούντα του 1967-74 ακόμα βρισκόμαστε στην περίοδο της «Χαμένης Γενεάς». Συνάμα ακολουθεί και η Κύπρος με μικρή χρονική υστέρηση, ήτοι στην κοινωνική απάθεια και απομόνωση. Στο άμεσο μέλλον η Κύπρος θα γαλουχήσει την επόμενη «Χαμένη Γενεά».
Ακριβώς αυτή την κατάσταση που αντικρίζω στον εγγύτερο ορίζοντα της Μεγαλονήσου επιζητώ να αποφύγω. Ευελπιστώ έτσι να μην χάσω την ευκαιρία αξιοποίησης της ευκαιρίας να γνωρίσω περαιτέρω τη Νέα εποχή στην προηγμένη χρονικά Δυτική Ευρώπη. Ευελπιστώ επίσης ότι όταν επιστρέψω στο απώτερο μέλλον ίσως σε μία μονιμότερη κατάσταση στην Κύπρο σε 1-2 δεκαετίες, να δύναμαι να συμβάλω και εγώ στον ταχύτερο όσο τον δυνατόν ερχομό της Νέας Εποχής και στην Κύπρο, αν όχι και στην πραγματική σύγκλιση αυτής με την υπόλοιπη Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ανεπτυγμένης Οικονομίας, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους.
(Ελληνικό και Τουρκικό)
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι, με βάσει τη θεωρία περί Εθνικισμού του Hobsbawn (1990), ως Έθνος μπορεί να οριστεί, «σαν αρχική υπόθεση εργασίας, οποιοδήποτε ικανοποιητικό μεγάλο σώμα ανθρώπων των οποίων τα μέλη αυτό-θεωρούνται ως μέλη ενός "έθνους" θα αντιμετωπίζονται υπό αυτήν τη μορφή». Καταυτόν τον τρόπο ο Κυπριακός ¨Λαός¨ αυτό-προσδιορίζεται ως μονό-διεθνικός. Ενώ αποτελείται από Δύο κυρίαρχα / εδραιωμένα εθνοτικά στοιχεία, το Ελληνικό (Ελληνοκυπριακό) και το Τουρκικό (Τουρκοκυπριακό), το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και στις δύο κοινότητες με το νεωτερισμό/νεολογισμό σημαίνοντος-σημαινομένου ¨Κύπριος¨ αναφέρονται μόνο στο δικό τους εθνικό συστατικό. Δηλαδή σαν Κύπριος εννοείται είτε μόνο ο ομιλών την ελληνική έστω με το κυπριακό της ιδίωμα που είναι διαφορετικό από την επικρατούσα αττική-νεοδημοτική διάλεκτο και ο έχων τη χριστιανική βάπτιση, είτε αντίστοιχα μόνο ο ομιλών την τουρκική έστω με το κυπριακό της ιδίωμα που είναι επίσης διαφορετικό από την επικρατούσα ινσταμπουλίτικη (κωνσταντινοπολίτικη) διάλεκτο και ο έχων τη μουσουλμανική βάπτιση. Και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις προϋποθέτεται η εθνική συνειδησιακή παράμετρος.
Η σύγχυση του ελληνοκυπριακού λαού σε σχέση με την ταυτότητα του και του τι σημαίνει να είσαι Κύπριος ή ότι έχει σχέση με την πραγματική υπόσταση του ΝΑΤΟ, λόγω είτε της αμάθειας του ή της ιδιοτέλειας του, οδήγησε τους «Κυπρίους» στην απόρριψη της Νατοϊκής επιλογής το 1963-64, τη μή ένταξη της Κύπρου στον Ελληνικό πολιτικό χώρο το 1959 και στη συνεχιζόμενη έως σήμερα υποταγή των νεοκυπρίων στα στερεότυπα και στον ενδοκοινοτικό τους εθνικό διχασμό του ψευτοδιλήμματος μεταξύ της κυπριακής και της ελληνικής επιλογής.
Αφού ο Κόσμος όλος δεν αλλάζει τόσο εύκολα προς το καλύτερο, όσο εύκολα καταστρέφεται (Β’ΠΠ, Κράχ ΄29, Χούντα 67-74, Πόλεμος ΄74, Κοινωνικές Αναταραχές 2003), και αφού ο καθένας τελεολογικά κοιτά μόνο το δικό του συμφέρον ή έστω μέσω της ανιδιοτελούς αγάπης και ενδιαφέροντος που δείχνει στην πράξη, και όχι μόνο στα λόγια, προς την οικογένεια, τους φίλους και τους συγγενείς του, επιδιώκει την ευδαιμονία και την ευτυχία του, αυτά αποτελώντας παθολογικά συμπτώματα βαθύτερων αιτιών, έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων οι οποίοι απολαμβάνουν την εφήμερη ικανοποίηση, της κοντόφθαλμης στάσης σε σχέση με τη ζωή και της ιστορικό-κοινωνικής αμνησίας ή έλλειψης ενδιαφέροντος, τότε, το νόημα της αναζήτησης μου περί Κύπρου –Ασφάλειας, δεν αποσκοπεί μόνο στο αυτονόητο, ήτοι τη Λύση του Κυπριακού, αλλά πολλά περισσότερα στη ριζική μεταμόρφωση της καθημερινότητας στο νησί προς την αναδημιουργία της κυπριακής κοινωνίας όπως επίσης και της ελληνικής και τουρκικής σε πιο φυσικά πλαίσια σε σχέση με το λοιπό προηγμένο σε όλα τα επίπεδα κόσμο, έστω μακροχρόνια. Η σύγχρονη ομοιογενής υποκουλτούρα της καθημερινότητας των Ελλήνων και των Τούρκων (Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου), έστω και των Κυπρίων αν αποδεχθούμε χάριν της συζήτησης αυτό το ψευδό-διαχωρισμό, στέκεται σκόπελος απέναντι στα προαναφερθέντα ζητήματα. Η επίτευξη τους μπορεί μόνο να επιτευχθεί σε ρεαλιστικά πλαίσια εσωτερικής τάξης και διεθνούς ασφάλειας, φιλελεύθερης εξωστρεφούς οικονομικής δραστηριότητας με ταυτόχρονη εξισορρόπηση της κοινωνικό-οικονομικό-πνευματικής προόδου, με ενεργή ή έστω παθητική συμμετοχή στα κοινά όπως επίσης και με ειλικρινή καταδίκη και τιμωρία της αδικίας και του μέσου και παράλληλη προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των δύο Εθνών. Το αποτέλεσμα θα οδηγήσει εν τέλει και στη δική μου Ευδαιμονία και Ευτυχή Οικογενειακή και Συντροφική Συνύπαρξη!
Είδα το Χρόνο
Πιστεύω «είδα» (αισθάνθηκα) πώς θα μετεξελιχθεί η Κυπριακή και η Ελληνική κοινωνία στην επόμενη περίοδο (γενεά). Το μήνυμα είναι απαισιόδοξο βάσει των όσων αντίκρισα. Όμως αυτά που είδα ότι θα ακολουθήσουν στην μεθεπόμενη γενεά είναι αισιόδοξα και ενθαρρυντικά. Παράδειγμα στη δεύτερη περίπτωση αισιοδοξίας αποτελεί η Γερμανία. Αντιπαράδειγμα στην πρώτη περίπτωση απαισιοδοξίας αποτελεί η Ελλάδα. Μετά την καταστροφή έρχεται η συντήρηση, ακολουθούμενη από την κοινωνική απάθεια, απομόνωση και επανάσταση χωρίς αιτία και τέλος επέρχεται η ωριμότητα κ η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης. Αντίστοιχα στο Γερμανικό παράδειγμα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακολούθησαν ο Ψυχρός Πόλεμος, η περίοδος 70΄ς-80’ς και η «Χαμένη Γενεά» και τέλος η Νέα Ενωμένη Γερμανία της Δημοκρατίας, της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους. Δυστυχώς στο Ελληνικό αντιπαράδειγμα μετά τον εμφύλιο του 1946-49 και την Χούντα του 1967-74 ακόμα βρισκόμαστε στην περίοδο της «Χαμένης Γενεάς». Συνάμα ακολουθεί και η Κύπρος με μικρή χρονική υστέρηση, ήτοι στην κοινωνική απάθεια και απομόνωση. Στο άμεσο μέλλον η Κύπρος θα γαλουχήσει την επόμενη «Χαμένη Γενεά».
Ακριβώς αυτή την κατάσταση που αντικρίζω στον εγγύτερο ορίζοντα της Μεγαλονήσου επιζητώ να αποφύγω. Ευελπιστώ έτσι να μην χάσω την ευκαιρία αξιοποίησης της ευκαιρίας να γνωρίσω περαιτέρω τη Νέα εποχή στην προηγμένη χρονικά Δυτική Ευρώπη. Ευελπιστώ επίσης ότι όταν επιστρέψω στο απώτερο μέλλον ίσως σε μία μονιμότερη κατάσταση στην Κύπρο σε 1-2 δεκαετίες, να δύναμαι να συμβάλω και εγώ στον ταχύτερο όσο τον δυνατόν ερχομό της Νέας Εποχής και στην Κύπρο, αν όχι και στην πραγματική σύγκλιση αυτής με την υπόλοιπη Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ανεπτυγμένης Οικονομίας, των κυβερνήσεων συνασπισμού και συμβιβασμού και του κοινωνικού κράτους.
Subscribe to:
Posts (Atom)