Saturday 26 September 2015

Συνεχίζοντας τη διάλεξη και συζήτηση με θέμα 'Η Φιλοσοφία της πολιτικής και η εφαρμογή της σήμερα'.


Πρόταση για όσους είναι Φίλοι της Σοφίας, κριτικοί έναντι της Πολιτικής και προσβλέπουν στη "φιλοσοφημένη" εφαρμογή της!!

Διάλεξη και συζήτηση με θέμα 'Η Φιλοσοφία της πολιτικής και η εφαρμογή της σήμερα'.
Εισηγητής ο Δρ Γιάννης Χριστοδούλου, λέκτορας Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του δρ Χριστοδούλου και συμπληρωματικές τοποθετήσεις του υποφαινόμενου:
---
"Οι πολιτείες έχουν πυργοειδή μορφή. Όσοι γεννιούνται στα κάτω διαμερίσματα, βλέπουν τον πύργο και τον ορίζοντα από χαμηλά. Όσοι στα πάνω διαμερίσματα, βλέπουν τον πύργο και τον ορίζοντα από ψηλά. Και οι δύο θεωρούν τη θέα αυτή φυσική. Δεν προβληματίζονται για τη θέση τους, παρά μόνο όταν καταλαβαίνουν ότι ο τρόπος που βλέπουν την κοινή τους πόλη οι άλλοι, οι ένοικοι των άλλων διαμερισμάτων, διαφέρει.
Έτσι, όταν εκείνοι που βρίσκονται κάτω αντιλαμβάνονται ότι εκείνοι που βρίσκονται πάνω δεν τους βλέπουν, αρχίζουν να αναρωτιούνται τί βλέπουν οι ένοικοι των πάνω διαμερισμάτων του πύργου. Οι δεύτεροι προβληματίζονται για τη σχέση τους με τους πρώτους όταν η συμπεριφορά των πρώτων τούς κάνει να αναρωτιούνται γιατί εποφθαλμιούν τη θέση τους. Η αντίληψη που διαμορφώνουν οι δυο αυτές κατηγορίες ανθρώπων για τη θέση τους συνοψίζεται στις πολιτικές ιδεολογίες ή θεωρίες τους."

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:
http://animeroslogos.blogspot.com.cy/2015/09/blog-post_25.html?spref=fb

---
Όπως αναφέρει άλλωστε ο καθηγητής σε προηγούμενη τοποθέτηση (βλ. "Η επιστροφή του πολιτικού λόγου"), "η πολιτική, στην καλύτερη περίπτωση, σημαίνει τη διαλεκτική της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων για την υποστήριξη αντίπαλων θέσεων-στάσεων ζωής. Η πολιτική αντιπαλότητα, στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχε εκλείψει πριν την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα".

Δυστυχώς όμως, παρά το ότι η Ευρώπη περιέπεσε σε πολιτική αδράνεια των πολιτών της, λόγω της αδιαφορίας τους, όπως έγινε και στις πρόσφατες εκλογές με την αποχή που συνεχίζει να τηρεί η πλειοψηφία των ψηφοφόρων-πολιτών στις εκάστοτε εκλογικές αναμετρήσεις, ο ελληνικής αρχέγονης προέλευσης συγκροτημένος πολιτικός λόγος δεν επανήλθε στο προσκήνιο σε ικανοποιητικό βαθμό που θα ανήγαγε την πολιτική ρητορική και ιδεολογική αντιπαλότητα μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ως πρόταγμα-κίνητρο επαναφοράς του πολίτη στην ενεργό εμπλοκή του στην πολιτική.

Εξάλλου, η "ψευδοενδιάμεση" μεσαία τάξη, που αδίκως προσδοκεί την άνοδο στα ανώτερα στρώματα της εξουσίας (άνω δώμα του Πύργου), αν δεν κατασταλάξει-επιλύσει τα τρία καίρια ζητήματα που άπτονται του βίου μιας μέσης προσδόκιμης ζωής (έστω 80 έτη), ήτοι το Εθνοκρατικό Γίγνεσθαι (σε ποια διεθνή ετερότητα ανήκει, άρα και υπομέρους ζητήματα ταυτότητας και ιστοριογνωσίας), την Αντιπαραγωγική Γραφειοκρατία της δημόσιας-κρατικής διοίκησης (υπέρβαση αναχρονιστικής κουλτούρας και αντιλήψεων) και τον Οικονομικό Παράγοντα-προσδοκίες βίου στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα (υπερκαταναλωτισμός και ευθυνοδικία), η στέρεη, εξαρχής, στο διηνεκές, απ' τη στιγμή της γέννησής μας, δόμηση του Πύργου, δεν πρόκειται ποτέ να διαρραγεί, ως αναγκαία προϋπόθεση επαναφοράς του Πολίτη στο προσκήνιο, σύμφωνα με τις θεωρίες του πολίτη και μια δυνητική "διαβουλευτική στροφή, με βάση κυρίως τον ενεργό ή όχι ρόλο των πολιτών στις δημόσιες υποθέσεις" (Weale 1999:19), καθώς και στα πλαίσια της συμμετοχικής δημοκρατίας και της διαδικασίας της δημοκρατικής διαβούλευσης που ο Elster (1998:1) όρισε ως εξής:
δημοκρατική διαβούλευση καλείται η διαδικασία μετασχηματισμού των προτιμήσεων ίσων και ελεύθερων πολιτών, διαμέσου μίας ορθολογικής, επιχειρηματολογικής και κατά μείζονα λόγο αμερόληπτης επικοινωνίας.

[συμπληρωματική πηγή: Μακρής Σπυρίδων, Δικαιώματα του Ανθρώπου, «Η διαβούλευση ως φιλοσοφική θεωρία της δημοκρατίας: Κανονιστικές, διαδικασιακές και κριτικές όψεις» (10 ΔΤΑ Ν° 51/2011: 824-828)]

Monday 14 September 2015

Περί πολιτικού συστήματος και διπολισμού στις εκλογικές αναμετρήσεις: Το διακύβευμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

Λευκωσία,
Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ–ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΓΡΑΦΙΑ
________________________________________
Περί πολιτικού συστήματος και διπολισμού στις εκλογικές αναμετρήσεις:
Το διακύβευμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

Αν ευσταθεί η «θεωρία» ότι κάθε σύστημα, μονοπολικό (ζεύγος-γάμος/ενιαίο-εθνικό κόμμα/έθνος-κράτος) ή πολυπολικό (οικογένεια/πολυκομματισμός/διεθνής ετερότητα), εν τέλει ή έστω για κάποια χρονική περίοδο καταλήγει στο διπολισμό (χωρισμός/δικομματισμός/ψυχρός πόλεμος), τότε η επίκληση του τρίτου πόλου, μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους και όχι ως συνεχές πρόταγμα-επιδίωξη, καταδεικνύεται ως απλά ένα πολιτικό αφήγημα παραμυθένιας φύσης, το οποίο αποσκοπεί στην πολιτικό-οικονομικό-επαγγελματική επιβίωση συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων και πολιτικών ελίτ που εξοβελίστηκαν από την εξουσία και που διακαώς καταφεύγουν στο τέχνασμα αυτό για τη διασφάλιση της συνέχειάς τους.

Ο διπολισμός δε, ιδιαίτερα στις εκλογικές αναμετρήσεις, κάποτε οδηγείται εγγύτερα, κάποτε ενδιάμεσα και κάποτε στα δύο άκρα του πολιτικό-ιδεολογικού εκκρεμούς μεταξύ Αριστεράς-Δεξιάς. Παραδείγματος χάριν, ενδεικτικά παρουσιάζεται ο ακόλουθος πίνακας, ο οποίος αναφέρεται σε επιλεγμένες ιστορικές περιπτώσεις διπολισμού προσήκουσες σε διαφορετικές εθνοκρατικές ετερότητες, βάσει εκτίμησης του υποφαινόμενου:


Αναφορικά με την Πολιτική, αξιωματικά λαμβανομένου ότι η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος (ψήφος) ενασκείται βάσει της αρχής του μέγιστου κοινού παρονομαστή, ενώ η διακυβέρνηση και η εξουσία βάσει της αρχής του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, επιχειρείται μια αξιολογική εκτίμηση και προσδιορισμός της βέλτιστης ψήφου, στις επικείμενες εθνικές εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

Επεξηγηματικά, αφενός, ο πολίτης-ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει τον κομματικό σχηματισμό που προσήκει περισσότερο στα κοσμοθεωρητικά του πιστεύω και πολιτικά ιδεολογήματα, που στην ιδανική/ορθολογική περίπτωση συνεπάγεται τον αποκλεισμό όσων κομματικών προγραμμάτων δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες και τα πιστεύω του, υπό την προϋπόθεση ότι μελέτησε συγκριτικά όσα κόμματα αναμένεται ή πιθανολογούνται ότι θα εισέλθουν στο Κοινοβούλιο, αναλόγως και του εκλογικού συστήματος που ισχύει βάσει του Συντάγματος. Αφετέρου, οι κομματικές συσσωματώσεις καλούνται να συμμετάσχουν στη διακυβέρνηση της χώρας, ανάλογα με τη θέση που κατέλαβαν στις εκλογές και τη δυναμική εδρών που τους αναλογεί, υπό τη διττή προϋπόθεση ότι τόσο το πρώτο κόμμα θα τους προτείνει να συμμετάσχουν στο συνασπισμό εξουσίας όσο και ότι το συμφωνηθέν πρόγραμμα διακυβέρνησης θα συμπεριλαμβάνει κάποιες ελάχιστες κοινές διακηρύξεις και πολιτικές, βάσει του ιδεολογικό-πολιτικού αφηγήματος κάθε συνιστώσας κομματικής παράταξης. Συνυπολογίζονται δε, στον παραπάνω συλλογισμό, το προφανές ότι κανένα κόμμα δεν θα έχει πετύχει την αυτοδυναμία και ότι, ως είθισται, το πρώτο κόμμα θα επιδιώξει να συγκυβερνήσει με το κομβικό κόμμα, που σύμφωνα με την υποεπιστημονική πειθαρχία της Συγκριτικής Πολιτικής, αντιστοιχεί στο κόμμα που καταλαμβάνει θέση εγγύτερη του στατιστικού διάμεσου, όπου με την ελάχιστη αναγκαία σύμπραξη των αναλογούντων του εδρών στη Βουλή ικανοποιείται η συνθήκη της πλειοψηφίας των 151 βουλευτών.

Για παράδειγμα, θεωρώντας ως εξαρτημένη μεταβλητή το κομβικό κόμμα, υποθέτοντας ότι το πρώτο κόμμα αναδεικνύεται με ποσοστό 33% και έχοντας ως ανεξάρτητες μεταβλητές μια επτά-κομματική Βουλή και άθροισμα ποσοστών στο 9% όσων κομμάτων δεν εξασφαλίζουν το όριο εισόδου 3% στη Βουλή [βλ. σχετικό ενδεικτικό πίνακα ακολούθως (πηγή: εταιρία δημοσκοπήσεων PULSE)], θα επιδιωχθεί συγκυβέρνηση με ένα ακόμη κόμμα που προσθετικά κατέχει την 151η βουλευτική έδρα (ορισμός κομβικού κόμματος), ήτοι βρίσκεται εγγύτερα στο εναπομείναν περίπου 4%, έτσι ώστε προσθετικά να επιτυγχάνεται η απόλυτη πλειοψηφία για την απόκτηση ψήφου εμπιστοσύνης στη 17η Κοινοβουλευτική Περίοδο αφότου εγκαθιδρύθηκε η Μεταπολίτευση.


Ο λογισμός που προηγήθηκε αναδεικνύει το σημαίνοντα ρόλο του κομβικού κόμματος παράλληλα με την εκπεφρασμένη του διακριτική διαθεσιμότητα να συμπράξει με το ηγεμονικό κόμμα στη βάση της αρχής του ελάχιστου κοινού παρονομαστή θέσεων και πολιτικών.

Όσον αφορά τον ψηφοφόρο, η ατομική συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες αποτελεί την ελάχιστη δυνατή πράξη ενεργούς πολιτότητας, η οποία μεγιστοποιείται μέσω της ένταξης ή έστω σύμπραξης-υποστήριξης σε κάποιο Κόμμα ή Κίνημα. Σημειωτέου ότι «τα πολιτικά κόμματα είναι η σημαντικότερη πολιτική εφεύρεση της σύγχρονης πολιτικής ζωής», που ο Weber ανήγαγε ως ένοικους «στον οίκο της εξουσίας» και ο Ostrogorski διέγνωσε ότι στην εποχή της δημοκρατικής πολιτείας «οι κομματικοί οργανισμοί αποτελούν το κύριο μέσο για την έκφραση των πολιτικών συναισθημάτων και της ενεργού βούλησης των πολιτών», θα πρέπει εξίσου να ληφθεί υπόψη η ιδεολογική θέση του κάθε Κόμματος στον ιδεολογικό άξονα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, αλλά και μεταξύ απολυταρχισμού και φιλελευθερισμού (υπόψη σχετικός πίνακας ακολούθως), προτού καταλήξει ο ψηφοφόρος ΠΟΥ θα αποδώσει την αντιπροσώπευση της ιδιότητάς του ως πολίτη που συμβιώνει με όμοιούς του σε μια κοινωνία, κατά την αναζήτηση ιδεολογικής εστίας στο οριζόντιο εκκρεμές αριστεράς-δεξιάς, με κάθετο άξονα την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.


Καθότι η ιδεολογία αποτελεί «ένα σύστημα αναφορών και αξιών που επικαλούνται οι πολιτικοί σχηματισμοί προκειμένου να αιτιολογήσουν τη δράση τους» (Hague & Harrop), που εξάλλου ο Hamilton όρισε «ως ένα συλλογικό σύστημα πεποιθήσεων και στάσεων, το οποίο προτάσσει συγκεκριμένο πρότυπο κοινωνικών διευθετήσεων (και που οι) υποστηρικτές κάθε ιδεολογίας επιδιώκουν την προώθηση και διαφύλαξή του», η αναζήτηση του αναγκαίου και ικανού κομματικού μορφώματος που δύναται να μορφοποιήσει το γίγνεσθαι στον εν γένει Ελληνισμό προς τη νεωτερικότητα της Εσπερίας, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της διεθνούς μας ετερότητας, ευκταίο είναι να αντιπαρέλθει τη συνέχιση της εξουσίας από την καθεστηκυία ελιτιστική τάξη, δίνοντας σε κάποιο πραγματικά νέο πρόταγμα τη δυνατότητα να ηγηθεί ή έστω να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας.

Εν κατακλείδι, τόσο τα μεμονωμένα άτομα-υποψήφιοι βουλευτές, όσο και οι κομματικοί μηχανισμοί και οι τοποθετήσεις τους σε περιόδους διπολισμού, όπως είναι και οι επικείμενες εκλογές, κατέχουν σημαντική θέση στην απόφαση ψήφου, η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν νοείται να αντιστοιχεί στην αποχή ή σε ψήφο υπέρ θέσης εκτός του δημοκρατικού φάσματος, μιας αποχής που ούτως ή άλλως ευνοεί στατιστικά είτε το διπολισμό, τεχνητό ή αναθεωρητικό, είτε την Κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος.

Αντί επιλόγου, επιθυμία είναι να γίνει γνωστό το Διάβημα πολιτών για απόδοση δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού, το οποίο εξελίσσεται εδώ και τρεις μήνες, με αφορμή το δημοψήφισμα. Το δικαίωμα της ψήφου, ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, μπορεί να γίνει σεβαστό και στη χώρα μας, εάν διαμορφωθεί επιτέλους ένας προσαρμοστικός νόμος κατάλληλα, έτσι ώστε να μπορούμε να ψηφίζουμε, όπως στις ευρωεκλογές, σε κάλπες στις κατά τόπους Πρεσβείες και Προξενεία της Ελλάδος στο εξωτερικό.

Καλείστε να υπογράψετε το διάβημα, για να δοθεί η δυνατότητα και στους Έλληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν στον προσωρινό τόπο διαμονής και εργασίας τους, όπου αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, γιατί η πατρίδα δεν μπόρεσε να παράσχει τις κατάλληλες συνθήκες και ευκαιρίες εργοδότησης, σε μια ανοιχτή αγορά εργασίας, δίχως αποκλεισμούς και διακρίσεις.

Περισσότερες πληροφορίες στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgeio_Esoterikon_Ellinikis_Dimokratias_Voyli_ton_Ellinon_Sas_kaloyme_na_apodosete_dikaioma_psifoy_stoys_Ellines_toy_/?twi

και στην ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης: www.facebook.com/VoteforGreeksAbroad




Βασίλης ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ,
Οικονομολόγος – Πολιτειολόγος - Διεθνολόγος